Tijdens 24 uur rijden naar Brindisi, in het zuidelijkste puntje van Italie, begin je al tot rust te komen. Nee niet dat rijden van vroeger, toen we vaak te hard en te lang door reden om een half uur eerder aan te komen. Maar gewoon etappes van 3 uur en dan meestal een half uurtje, en één keer een nacht, verplicht pauze om alle accu’s effe op te laden, en verrast te worden door de idyllische restaurants, mooie hotels, lelijke supermarkten of grijze industrieterreinen waar een Supercharger staat.

En dan nog een keer 24 uur varen met onze Lamawaje van Brindisi over de Adriatische Zee naar de baai van Kotor in Montenegro. Allemaal 2 uur op, 6 uur af en de kapitein continu op stand-by op de bank buiten.

En dan levert de tijdmachine je lichamelijk én geestelijk af in een andere wereld. Het gevoel dat we nog kennen van ons “Rondje Atlantic”, inmiddels alweer 9 jaar geleden. Wat ook helpt is dat het inklaren in Montenegro wordt opgevrolijkt door een stel bureaucratische ambtenaren die stage hebben gelopen in Marokko, Cuba én Grenada. Van alle kastjes en muren die ik gisteren heb bezocht kon je een mooie studentenkamer inrichten. Ze waren er om te beginnen al niet uit of ik nou eerst naar de douane moest, of eerst naar de politie, of eerst naar het havenkantoor. Twee uur, zes formulieren, twaalf handtekeneningen, zes stempels en twee stickers verder mochten we blijven. Snel terug met het bijbootje naar de bemanning van de Lamawaje die in de baai van Kotor lag te wachten op haar vrijlating.

Hoewel we voor het eerst met de boot op vakantie gaan naar een gebied waar het minder warm is dan thuis, is een afkoelende duik toch wel zeer welkom. ‘s avonds lopen we het meer dan duizend jaar oude stadje in waar net die avond de opening is van het 800 jarig jubileum van Karneval Kotorski. De tijdmachine heeft haar werk goed gedaan.