Na een dikke week klommelen is Lamawaje weer pico bello in orde voor de komende tocht door de Kroatische eilanden. Alleen de heet-water boiler doet het niet meer, maar die hebben we hier ook niet nodig. We zijn blij als we ons na een frisse duik effe met een beetje koud zoet water kunnen afspoelen.

Mich kwam met Oma Ans, Imme en haar vriendje Ramon volgens planning met bijna volle accu aanrijden in Ancona. De auto gaat drie weken een parkeergarage in en zal dan wat accuspanning verliezen en als we hier met de veerboot uit Zadar terugkomen moeten we natuurlijk wel makkelijk weer terugkomen bij de dichtstbijzijnde SuperCharger. Pip en ik hadden inmiddels Lamawaje klaar en schoon en de koelkast gevuld. De overtocht doen we dit keer overdag, het is maar 70 mijl, dus dat moet lukken voor het donker. In de namiddag valt de wind weg, strijken we de zeilen en zwemmen we midden in de Adriatische Zee, halverwege tussen Italie en Kroatie. Heerlijk verfrissend. Dan volgens traditie Happy Hour om 17:00, met een koud biertje en de Lamawaje playlist.

Tegen de tijd dat we Malie Losinj naderen gaat de zon onder. Uiteindelijk varen we toch nog in het donker naar het douane steiger om de volgende ochtend in te klaren. Maar tot onze verbazing worden we door een eenzame chagrijnige ambtenaar ontvangen.

- "Betalen!" is ongeveer het eerste wat ze zegt.

- "Wat betalen?" vraag ik netjes.

- "Boete!"zegt ze nors.

- "Jullie hebben vorig jaar na uitklaren in Split nog twee uur voor anker gelegen bij Murvica en zijn toen pas overgestoken naar Italie. Kijk maar, hier heb ik in de computer nog de beelden van uw eigen AIS systeem. Dat mag niet!"

- "Oh sorry, dat wist ik niet mevrouw! Ik zal er in het vervolg goed op letten"

- "Dan laten we het hierbij, niet meer doen!"

Pfff, mazzeltje. Welkom in Kroatie. Big Brother is watching you! Inderdaad vorig jaar nog heerlijk gezwommen voor we begonnen aan de nachtelijke oversteek vanuit Split anders zouden we te vroeg, voor zonsopgang in Ancona zijn aangekomen.

De volgende ochtend moet ik me nog melden op het havenkantoor waar ik word geholpen door een zeer vriendelijke dame in perfect engels. Welkom in Kroatie!

We vullen de watertank en varen snel weg uit de hete haven, de koele ankerbaaitjes tegemoet. Bij het eilandje Ilovik belanden we zo in een scene van Mamma Mia. Een klein oud vissersdorpje met een kerk, een handjevol huizen en oude mensjes die 's avonds op straat keuvelen tot het voldoende is afgekoeld om te kunnen slapen. We eten op straat bij een lokaal restaurantje en gaan dan met Ripje, ons bijbootje, weer terug naar het ankerlicht van Lamawaje die rustig voor de kust dobbert.

Zondagmorgen vroeg worden we wakker van de bakker in een bootje die ons brood en Apfelstrudel komt verkopen. Ook een lokale visser probeert tevergeefs zijn vangst te verkopen. Vlak nadat de kerkklokken het einde van de zondagsmis verkondigen zien we twee bootjes vol monniken in bruine pij oversteken naar het kerkhof op het nabijgelegen eiland. Op de kade dansen dorpsbewoners op de tonen van Kroatische meezingers.

Het is niet helemaal zoals in Mamma Mia... maar dit is wel waargebeurd.