Overdag lazen we het al in de Telegraaf: ‘zwaar weer voorspeld in Noord Italie en Kroatie’. Volgens onze weersverwachtingen, WindFinder en buienradars was er nog geen vuiltje aan de lucht, nou ja, een kleintje: regen en wind tot 25 knopen, zeg maar windkracht 5. Geen reden voor paniek, wel voldoende reden om een mooi beschut ankerbaaitje op te zoeken bij het eilandje Kakan. Dat dachten er meer, dus bij aankomst in de baai die van alle kanten beschermd werd door eilanden, lagen er al tientallen boten aan boeitjes die met grote betonblokken op de bodem zijn ‘verankerd’. Ik was eigenlijk van plan om te ankeren, maar net als in de Kornati eilanden was er weinig vrije ruimte dicht bij de kant. Alle geschikte plekjes (niet te diep) waren ingepikt door verhuurboeitjes. Dus toch ook maar een boeitje opgepikt en meteen met duikbril en snorkel gecontroleerd of die goed vast zat aan een grote betonblok. Prima. ‘hier kan ik lekker slapen’ zei ik tegen Mich. De eigenaar van het boeitje kwam ons weer ‘verwelkomen’ a raison de 250 lokale roebels en we gingen na het avondeten rustig in de kuip naar ‘The Great Hack’ kijken op Rikke’s telefoon (over Cambridge Analytica, zeker kijken als je je verbaast over de recente populariteit van malloten als Trump, Farage, Johnson etc.).

Maar goed, halverwege de film begonnen de eerste bliksemflitsen en donderslagen, totdat uit het niets de wind 180 graden draaide en toenam tot 40 knopen. De boot vloog alle kanten op, helde over alsof we onder vol zeil voeren en binnen viel van alles om. De regen kwam met bakken van voren in plaats van naar beneden. Toen zagen we in het pikkedonker een zeilboot op ons afkomen zonder enige controle. Snel de grote spotlight erop, hij scheerde een paar meter langs ons. Die was van het anker afgeslagen dacht ik nog.

Inmiddels begon ons nieuwe grootzeil zich uit de zak te murwen omdat de grootzeilval zo hard van de mast werd afgeblazen dat hij de top van het grootzeil omhoog trok en de rits van de ‘boombag’ opentrok. Met een los grootzeil is de chaos niet te overzien, dus ik kroop langzaam naar de mast met een lijntje om het grootzeil vast te zetten. Terwijl ik daar stond nam de wind steeds verder toe. Ik moest me met beide handen vasthouden en kon dus niet voorkomen dat mijn bril van mijn gezicht woei, zo de zee in. Ik heb natuurlijk altijd een touwtje aan mijn (zonne-)bril, behalve als ik de houten bril (gelukkig de oude) effe opzet om vanaf twee meter een film te kijken op een iPhone...

Inmiddels was de lucht één doorlopende flits van bliksemschichten waardoor de hele ankerbaai elke seconde oplichtte als een stroboscoop. Door het gebulder van de wind en het gedonder hoorde ik Rikke hard gillen van achter uit de kuip, “Papa, we zijn los!!!!”. Sjiiiit! Ik zag dat we wegdreven van onze plek, vlak langs een Oostenrijker die bezorgd toekeek. Ons bijbootje ‘Ripje’, was inmiddels met buitenboordmotor en al ondersteboven gekiept door de golven en de wind.

Rustig blijven! Nu de motor starten en de kans is groot dat we de gebroken lijn van het boeitje in de schroef krijgen. Of een lijn van het bijbootje dat ondersteboven achter ons hangt. Met een lijn in de schroef ga je zondermeer de rotsen op. Ik had geen idee wat er mis was. Is het betonblok aan het schuiven? Zijn onze twee landvasten doorgesleten aan het boeitje? Heeft de dikke lijn tussen boeitje en betonblok het begeven? Het voordek op om te controleren en de lijnen op te ruimen was geen optie, de windmeter gaf inmiddels 50-55 knopen aan, dik windkracht 10. De motor niet starten was ook geen optie, we dreven al hard in de richting van de rotsen achter ons...

Op hoop van zegen start ik de motor, maar die lijkt niet te starten. Nog een keer. Nog een keer. Shiiiiit! Of.... start hij wel maar hoor ik hem niet? Ik geef in neutraal vol gas en hoor gelukkig het gebrom boven het gebulder om me heen. Dan heel voorzichtig de schroef erbij op een laag toerental. Gelukkig, (nog) geen lijn in de schroef. Alleen op vol vermogen krijg ik de boot weer met de boeg in de wind, maar elke 10 seconden draait de wind zo ver dat ik weer opnieuw moet beginnen. De GPS weigert (net nu!) dus ik kan niet op het schermpje kijken hoe ver we van de rotsen blijven. Bovendien liggen er tientallen bootjes in de baai, de meeste nog vast, maar steeds meer ook losgeslagen. We ontwijken een andere zeilboot die vol op weg lijkt naar de rotsen. De ‘stroboscoop’ helpt om steeds weer onze positie in te schatten. Als de schroef nu maar vrij blijft kunnen we dit wel een tijdje volhouden.

Inmiddels is de temperatuur gedaald van 32 naar 19 graden en ben ik doorweekt van de striemende regen. Als dit een soortgelijk ‘frontje’ is als vorig jaar dan is dit over een half uur afgelopen. Ik weet nog steeds niet wat ik voor aan de boeg heb hangen waarmee ik aan de betonblok vastzat.

Na een uur neemt de wind af naar 30 knopen en geef ik het roer aan Rikke. De meisjes zijn prima rustig gebleven ondanks hun angst. Ik krijg droge kleren van Mich, doe het volledige zeilpak aan, zwemvest om en met de ‘lifeline’ gezekerd aan de boot ga ik het voordek op. Daar zie ik dat we al die tijd het boeitje met ons mee hebben gesleept. Onze landvasten waren dus prima, maar de dikke lijn van boeitje naar betonblok heeft het begeven, waarschijnlijk niet ver onder het boeitje anders was die dikke lijn al lang in de schroef gekomen. Ik roep naar Rikke dat ze effe in de neutraal gaat varen, en gooi onze beide landvasten los van het boeitje waarna het boeitje wegdrijft, de duisternis in.

De wind gaat langzaam liggen, de regen stopt en de bliksem licht nog maar heel af en toe de baai op. Net genoeg om te zien dat er drie boten op de rotsen zijn geeindigd, waaronder onze Oostenrijkse buurman... Van de 5 boten aan onze kant van de baai is er maar 1 vast blijven zitten aan het boeitje. De rest is losgeslagen. Er wordt met grote schijnwerpers gezocht langs de oevers. Wie of wat zijn ze kwijt?

Als de rust helemaal is wedergekeerd is het inmiddels na middernacht. We ankeren midden in de baai, in 15 meter diep water en ik gooi alle 50 meter ankerketting uit. Heel langzaam zakt het adrenaline niveau terwijl mijn lichaamstemperatuur bijtrekt, maar de meisjes weigeren naar bed te gaan tenzij ik buiten op de bank ga liggen om wacht te houden. Dat doe ik dus maar, aangemoedigd door een dikke kus van Mich en een knuffel van Rikke en Pippa. Ze willen zich inschrijven voor ‘mijn vader is de beste’.

De volgende morgen blijkt onze schade beperkt tot een verzopen buitenboordmotor, een weggewaaide houten bril (drijft wel, maar begin maar eens te zoeken...), een gezonken bankje van het bijbootje en wat krassen aan de boeg. Andere boten zijn er slechter aan toe, zie foto. De meisjes vragen wat er had kunnen gebeuren. Een hoop schade aan de boot als we op de rotsen waren gestrand, maar dat was het dan ook. Nooit het schip verlaten tenzij je vanuit een zinkende boot naar boven in het reddingsvlot moet klimmen, heb ik vroeger geleerd.

Na het ontbijt komt de ‘boeitjesman’ doodleuk vragen of we hier de nacht willen doorbrengen omdat we dan beter aan een van zijn boeitjes kunnen gaan liggen... Ik zal jullie de beleefde maar zeer duidelijke reacties van Michelle, Rikke en Pippa besparen...

All is well aboard the good ship Lamawaje!