Ik had het kunnen weten. Sterker nog, ik wist het. Je moet voor de echte vakantie begint effe rustig een dag of 3 a 4 de tijd pakken om de boot klaar te maken en eraan te wennen dat een boot geen bedrijf is waar de (meeste) zaken volgens planning gaan.

Maar ik was weer zo optimistisch dat het ook wel in 2 dagen zou kunnen, dan hebben we nog een paar mooie zeildagen en ankernachten voor we naar Split varen om Imme weer op de trein naar huis te zetten.

Dus dinsdagavond na twee dagen ploeteren in de volle zon aan zeilen, onderwaterschip en teak dek, hoofdpijn, spierpijn en pijn in de rug. En een ‘saggerijnige kop’ volgens de meisjes. Om de volgende ochtend op tijd te kunnen vertrekken moest ik ‘s avonds nog naar het stadje Preko rijden om aan de lokale ambtenaar 679 lokale roebels te betalen om weer een jaar door Kroatie te mogen zeilen. Half uur later: kantoor gesloten wegens corona. Aangepaste openingstijden, komt u morgen maar terug.

Dus, woensdagochtend vroeg op, weer naar Preko. En dan gaan sommige dingen toch opeens anders. Vriendelijke dame helpt me van mijn roebels af en op weg terug naar de auto valt het kwartje (kunaatje): een terrasje met locals drinkt koffie in het ochtendzonnetje aan het pittoreske haventje. That’s it. In de vele haventjes waar we met Lamawaje zijn geweest heb ik altijd geprobeerd om ‘s morgens vroeg het cafeetje met locals op te zoeken voor een kopje koffie en een lokale krant. De meisjes mogen vandaag wat langer uitslapen en vanmiddag wat korter zwemmen. Vandaag begint de vakantie. Maar dan echt.