De koppijn, spierpijn en rugpijn liggen alweer een week achter ons. Het terrasje in Preko luidde de vakantie in, ook al is die zoals gebruikelijk doorweven met grotere en kleinere klusjes aan de boot. Maar als dat eenmaal in je eigen tempo gaat is het probleem opgelost. Dan wordt het juist een soort therapie om al het andere te vergeten.

Wat zo mooi is aan dit soort zeilreizen is hoe je nieuwe vrienden maakt. Zeezeilers in dezelfde haven in het buitenland hebben veel gemeen en meestal tijd zat. Dus wat vaak begint met "waar komen jullie vandaan" of "wat zijn de plannen", eindigt maar al te vaak met koffie, borrels en gezamenlijke dinertjes. We hebben in de loop der jaren al vriendschappen opgebouwd met Zweden, Denen, Engelsen, Amerikanen en vooral veel landgenoten. Zo zaten we deze week bij Harro, Charlotte, Tim en Loes van de Sojourner. Onze reisplannen overlappen net genoeg voor een paar gezellige dinertjes in Ugljan en enkele dagen later in het duizenden jaren oude Trogir. Zo makkelijk als we elkaar vinden, zo snel moet ook weer ieder zijns weegs, tot verdriet van de 7 jarige Loes die het nooit heeft over Lamawaje, of de boot van de familie Geelen, maar alleen over 'de boot van Pippa'. Zwembad in, zwembad uit. Samen zingen, samen spelen, samen filmpjes kijken. Totdat de Lamawaje door gaat naar het zuiden en de Sojourner haar reis vervolgt naar het noorden.

Van Trogir varen we in de stromende regen naar Split waar Rikke en Imme weer willen gaan stappen, net als 2 jaar geleden. Toen was het de eerste keer met zijn tweetjes in een vreemde stad. Split blijft één van onze favoriete steden met haar contrast tussen de lange brede witmarmeren boulevard met palmbomen, hippe tentjes en kleurrijke types, en vlak daarachter de oude stad met smalle steegjes en gezellige pleintjes. Op het pleintje naast de 1700 jaar oude kathedraal binnen het paleis van Diocletianus oefent een opera gezelschap aan Verdi's Nabucco. Wij kijken en luisteren vanaf een veilige afstand want dichtbij het orkest is de 1,5 meter niet meer mogelijk.

En dan komt de dag die je wist dat ging komen . Immeke gaat vanuit Split naar huis voor vakantie met haar vriendinnetjes en daarna met Ramon. Ongeveer dezelfde terugreis heeft ze vorig jaar ook al gemaakt, maar toen nog met Ramon en Oma erbij. Dit jaar gaat ze voor het eerst alleen op reis. Met de Flixbus 5 uur naar Zagreb. Ze heeft twee stoelen geboekt om zeker te weten dat ze in de bus afstand kan houden. Dan heeft ze in Zagreb een middag de tijd om de stad te leren kennen en dan met de NightJet van de OBS via Oostenrijk naar München. Een eigen slaapcabine was maar enkele tientjes duurder, dus dat is wel zo prettig in deze omstandigheden.

Eenmaal terug aan boord zeilen Mich, Rikke, Pippa en ik in ideale omstandigheden naar het prachtige eiland Hvar waar we in de uiterste noordwest hoek voor anker gaan in een prachtige baai. Als we het anker willen gaan uitgooien worden we door een particulier bewaker gemaand om verderop te gaan ankeren. Het blijkt dat we bij Vila Floriana zijn aangeland, het 500 hectare grote landgoed van ene Ricardo Mazzuchelli. Laat dat nu de man zijn waar Ivana Trump in de jaren 90 haar man Donald voor in de steek heeft gelaten. Haar kinderen Ivanka, Donald en Eric hebben hier in dit aardse paradijs veel tijd doorgebracht toen moeder Ivana ze hier mee naar toenam als ze niet bij vader in de Trump Tower in New York waren. Sterker nog, vier jaar geleden was dochter Ivanka hier weer, met haar echtgenoot Jared Kushner voor geheim overleg met een Russische miljardair. (bron: het rapport van Robert Mueller naar de Russische inmenging in de verkiezingsoverwinning van Trump in 2016)...

We laten op 'aanraden' van de bewaker ons anker iets verderop zakken (meter of 20). Al zwemmend, snorkelend, zonnend, etend en kaartend houden we die middag en avond een schuin oogje op de schimmige figuren die zich rond Vila Floriana ophouden. Je weet maar nooit, in de VS komen de verkiezingen er weer aan...