We vertrokken uit het mooie baaitje in de Pakleni eilanden en hadden ons bedacht dat dit wel een goed jaar zou zijn om nog een tweede poging te wagen om van het stadje Hvar zelf te gaan genieten. Vorig jaar was dat geen succes omdat het veel te druk was en we lagen er erg onrustig met bezopen Engelsen op de kade. Maar dit jaar is het hier overal best wel rustig door de corona crisis, dus waarom zouden we het niet nog eens proberen. Dus wij varen naar Hvar en zoeken een ligplaats, maar ook nu is het weer een hoop geklots en geschommel in het baaitje waar de oude stad Hvar aan ligt en alle fatsoenlijke ligplaatsen waren al bezet. Ankeren kan hier alleen in 25 meter diepte en dat is met onze 60 meter ankerketting te diep.

Weet je wat, we varen naar de eilandjes hier tegenover en dan gaan we met een taxi bootje terug naar de overkant om Hvar te bezoeken. Goed plan. Op papier. Op de enige geschikte plek in die eilandjes liggen alleen maar grote motorjachten voor anker met hele lange lijnen naar de kant. Dat kunnen wij ook... Maar effe wachten tot die andere zeilboot, toevallig ook een Nederlander, zijn plek heeft gevonden. Die geeft het al snel op. "Te veel stroming hier!!" roept hij van grote afstand. Hmm. kwestie van goed anticiperen. Dacht ik. We gooien 50 meter stroomopwaarts het anker uit en laten zoals gebruikelijk Rikke en Pippa met het bijbootje naar de kant peddelen met ketting en een lange lijn die we met opzet nog niet aan de Lamawaje vastmaken. Als ze eenmaal de ketting over een geschikte rots hebben hangen, kunnen ze de lange lijn eraan vastmaken en dan rustig terug peddelen naar ons. Wij kunnen dat alles rustig afwachten van achter ons anker en als puntje bij bootje komt trekken we onszelf rustig aan de lange lijn naar de kant, dwars op de stroming. Dacht ik. Waar ik niet op had gerekend was dat peddelen dwars op de stroom niet meevalt. Rikke en Pippa zitten met een hele lange lijn aan de kant vast en proberen het andere uiteinde tot bij ons te krijgen, maar de stroming maakt dat vrijwel onmogelijk. Elke keer als Rikke stopt met peddelen gaan ze net zo ver achteruit als dat ze vooruit waren gekomen. De buren op andere boten beginnen hen van grote afstand aan te moedigen. Ik probeer op de motor zo dicht mogelijk bij ze te komen maar met je boeg vast aan het anker en enkele knopen stroming van opzij valt dat niet mee. Pippa neemt de peddel over van Rikke. Het zweet breekt haar uit als ze steeds dichter bij ons komt. Ons wekelijks potje worstelen betaalt zich uit. Pippa heeft serieuze spieren in haar armen. Als ze nog 4 meter te gaan heeft dreigt ze te moeten opgeven. Ik kan nog net op tijd een lijn naar haar gooien waarmee ze zich eindelijk naar de Lamawaje kan trekken. Gejuich klinkt vanaf de andere boten in de baai.
Pffff, eindelijk kan ik beginnen met het naar binnen lieren van een meter of 50 aan lijn zodat we netjes met de achterkant van de boot richting de rotskant komen te liggen, in plaats van midden in de baai op de stroom. Dacht ik. En dan... kedeng! Opeens springt op de kant de ketting van de rots af en zijn we weer los. Neee!!, roepen Rikke en Pippa. Alle moeite voor niks... We gaan het niet nog een keer proberen. Te veel stroming hier! Dus toch...

Met de lijn en ketting weer aan boord varen we weg van Hvar. Het is mooi geweest. Dan maar meteen door naar het eiland Vis, 15 mijl verderop, waar we toch uiteindelijk ook naartoe wilden. De zee is rustig en de wind valt mee. Dus dat wordt een rustige overtocht. Dacht ik. Naarmate we verder op open zee komen trekt de wind aan en bouwen de golven zich op tot een meter of 3. Das weer effe wennen. Maar drie keer is scheepsrecht en aan het einde van de middag varen we de baai van Vis binnen en roep ik bloedserieus tegen de meisjes "Dat is Kut!" Ze kijken verbaasd op. Wat?? "Daar dat stadje dat is Kut". We gaan voor anker voor Kut. Of voor Kut voor anker, wat dan ook. We zijn normaal streng thuis en aan boord met scheldwoorden en geslachtsdelen, maar zo lang we op Vis zijn zetten we Kut (met hoofdletter) en Kutvis op de lijst met uitzonderingen.