Wat een vreemd idee eigenlijk dat de kerk ons eeuwenlang wijs probeerde te maken dat het paradijs pas in het volgende leven te vinden zou zijn.

Op het eiland Vis zoeken Rikke en Pippa zo veel mogelijk plekken bij elkaar waar opnames zijn gemaakt voor Mamma Mia 2. We liggen aan een boeitje bijna in het centrum van het stadje Vis. Elke keer als we bezweet terugkomen uit het stadje voor boodschappen, verse broodjes of een ijsje, springen we van de boot af het water in zodat we afgekoeld en schoon ons bed in kunnen. Het kleine kerktorentje (Apollonia!) naast ons slaat keurig de uren en elk kwartier. De dag start wel vroeg want de veerboot terug naar het vasteland start elke ochtend om 07:00 de motoren en ook daar liggen we maar 50 meter vanaf.

Op de derde dag huren we scootertjes voor een rondje eiland. Over paradijs gesproken! Het hele eiland ruikt naar rozemarijn (beter dan wierrook). Aan de andere kant vinden we een ander pittoresk stadje, Komiça waar we een dag later met de boot heen terugvaren. We liggen hier met zeker 50 andere boten dicht op elkaar aan boeitjes. Dat gaat goed zolang er genoeg wind is zodat alle boten dezelfde kant op liggen achter het boeitje. Maar als de wind wegvalt wordt de stroming sterker en die is niet overal gelijk. Dus nog voor het slapen gaan drijven we tegen een buurman aan. Gelukkig zo zachtjes dat we op tijd een stootwil ertussen kunnen hangen, maar ik zie mijn nachtrust al sneuvelen. We hangen de boot vol met alle stootwillen die we hebben, maar je weet nooit waar je elkaar gaat raken. Ik ga voor de zekerheid maar buiten op de bank slapen, niet erg aangezien de nachten toch ook knap warm beginnen te worden. Die veerboot in Vis liet ons tenminste nog tot 07:00 uitslapen. Vandaag is het de opkomende zon die mij al een uur eerder de ogen opent.

Mooi geweest. Op naar het volgende eiland. Op weg naar Korçula is Rikke's ervaring in de Malediven merkbaar; ze spot als eerste dolfijnen in de verte. We verleggen koers en varen al snel op met een stuk of tien grote dolfijnen, waarvan één op enkele centimeters wordt gevolgd door een jong.

Een paar uur later vinden we die namiddag een verlaten baaitje dat de strijd met de Bahama's prima aan kan: witte rotsen, azuurblauw kraakhelder water en veel groen op de wal. We ankeren in het witte zand (vandaar die fel azuurblauwe kleur van het water) en zwemmen en suppen met ons viertjes in een verder lege baai tot de zon onder gaat. Mich maakt heerlijke pasta met broccoli, kappertjes en geraspte (aan boord heet dat gerapste) kaas. En wat die kerk dan weer wel goed had gesnapt is dat je zonder een slok goede witte wijn op zijn tijd het paradijs niet gaat vinden.

Paradise Found.

All is well aboard the good ship Lamawaje.