Het paradijsje dat we hadden gevonden op het eiland Korcula wordt de volgende ochtend ook ontdekt door enkele andere zeilboten dus het wordt tijd om te verkassen. We varen in enkele dag-etappes van 30 mijl naar het stadje Korcula, naar Vrboska op Hvar en naar Sesula op Solta.

Bij Vrboska liggen we op steenworp afstand van een luxe resort waar overdag de kinderen onder toezicht spelen op een grote opgeblazen waterspeeltuin in zee. Dan kunnen de ouders effe rustig doen wat ze zoal willen doen op vakantie als de kinderen er even niet bij zijn. Rikke en Pippa smeden al snode plannen voor als het donker wordt. De eerste expeditie na zonsondergang mislukt, het park wordt nog steeds bewaakt. Maar een dik uur later vertrekken ze met zijn tweetjes sneaky op ons sup-board weer in de richting van de drijvende speeltuin achter de drijvende afzettingen van het resort. Ik hang op het voordek van de Lamawaje in de hangmat en hoor lange tijd niks. Zo lang dat ik me lichtelijk zorgen begin te maken. Door de stikdonkere nacht zie ik ook niks meer. Maar dan opeens een harde plons in de verte. En dan nog een. Dat zal de glijbaan zijn geweest. Een half uur later komen ze met zijn tweetjes triomfantelijk terugpeddelen. "We hebben het hele circuit twee keer gedaan!". Wat een team.

Mijn dag begint steevast met 30 rondjes zwemmen rond de boot en eindigt met zwemmen om af te koelen. Daartussenin? Wat zeilen, wat motoren, wat eten, wat slapen, wat lezen, wat toepen. Het enige vaste punt op de dag is Lamawaje Happy Hour om 17:00, met lekkere hapjes en met elke dag weer "Laat maar waaien" van Pater Moeskroen en "I am sailing" van Rod Stewart op de loudspeaker.

We spreken bij Otok Kakan weer af met onze zeilvrienden Adam, Leonie, Mees en Pieter van de Elena. In 2009/2010 zeilden we samen in Portugal, over de Atlantic, en in de Carieb. Vorig jaar zeilden we voor het eerst sinds 10 jaar weer samen. Dit keer varen ze samen met Wierd en Caroline en hun vier dochters Suze, Tamar, Evy en Imre van de Tangaroa waarmee zij de Pacific overstaken en die ik heb ontmoet in de haven van Essaouira aan de Marokkaanse kust.
Eenmaal in het baaitje van Otok Kokan kwamen slechte herinneringen boven. Hier werden we vorig jaar overvallen door een monsterwolk met zeer harde wind en begaf onze gehuurde "mooring-buoy" het waarna we een dik uur flink hebben moeten knokken om niet zoals andere boten op de rotsen te eindigen. We gaan veiligheidshalve niet aan een boeitje liggen maar achter ons eigen anker met zeer veel ketting, want ook dit keer is er voor de volgende dag harde wind voorspeld. De beste plek om dat te doen is buiten de baai, vlak bij een groot motorjacht "Vibrant Curiosity" van ene Reinhold Wurth. 85 meter lang, 14 gasten, 26 bemanningsleden, vier verdiepingen en een helicopterdeck. Effe googelen en jawel hoor, dit is dezelfde Wurth waarvan wij voor ons bedrijf bevestigingsmaterialen e.d. kopen. Ik zal onze inkopers effe wat foto's sturen voor bij de volgende onderhandelingen.

Die avond wordt het beregezellig in een strandrestaurantje met de crews van de Elena en de Tangaroa. Er zijn prachtige herinneringen over zeilreizen naar Gambia, Suriname, Indonesie, Papua Nieuw Guinea, Nieuw Zeeland, Australie, Bahama's, Maine, Azoren.

Als we terugkomen van het dinertje gaan Pippa en ik bij volle maan nog een rondje zwemmen om af te koelen voordat we naar bed gaan. Zwembroeken en bikini's hebben in het donker geen zin en bovendien moet je die eerst maar eens zien te vinden als je net op een donkere boot bent geklommen.
De Vibrant Curiosity ligt majestueus een meter of 100 verderop met alle verlichting aan en met de bemanningsleden druk in de weer om alles op te ruimen voor de nacht. Toch eens even kijken van dichtbij wat daar nu precies achterin de spiegel van het schip voor een lounge plek is gebouwd. Met Pater Moeskroen in mijn hoofd begin ik te zwemmen. "De nacht is mooi, 't is volle maan, de tijd is rijp, hier kom ik aan!"
Pippa volgt zwemmend, Rikke op de sup. Als we eenmaal vlak bij het schip zijn kunnen we alles van dichtbij bekijken. Hoe de culinaire crew nog druk bezig is in de keuken, hoe de deckhands slepen met kussens.
Ik maan de meisjes om stil te zijn anders zouden ze ons kunnen horen. Op het water draagt geluid altijd veel verder.
"Ja, en wat dan nog?" fluistert Rikke.
- "Nou, dan zetten ze ons in de schijnwerpers in ons nakie en jagen ze ons weg. Zo'n miljardair wil vast geen pottenkijkers".
"Oei, dan gaan we beter nu terug."
- "Nee, kom gewoon heel stil zijn dan zwemmen we een rondje om de boot".
"Hmm, als ik alleen was geweest was ik nu echt wel terug gegaan".
Als we halverwege zijn komt er opeens een man in uniform naar buiten, druk pratend in zijn walky talky. Hij heeft een grote schijnwerper en begint het water af te speuren... Oei, hebben we ons nu toch zelf verraden met ons gefluister of heeft dat schip misschien een infra-rood beveiligingssysteem om indringers te signaleren?
"Kom, snel, we gaan wat verder van de boot af zwemmen", fluister ik.
Maar het is al te laat. Opeens zitten we vol in het licht van de schijnwerper. Pippa en ik worden op zijn minst nog een beetje bedekt door het water, maar Rikke zit vol in nudisten-tenue in het felle licht. Ze lacht en zwaait vriendelijk naar de man met de schijnwerper. De man overlegt druk met zijn walky-talky. Wat zou hij gezegd hebben? "We worden ge-enterd door een naakte man met twee jonge naakte meisjes" ?
We zwemmen snel wat verder van de boot af, maar maken ons rondje af. De mannen aan dek zien er weinig gevaar in en wachten rustig tot we ver genoeg van het jacht zijn. Bij volle maan zwemmen we terug. Lamawaje, lamawaje!

All is well aboard the good ship Lamawaje!