Op weg naar Zadar varen we door de eilanden van het Kornati National Park waar we ankeren in een mooi baaitje naast het eiland Otok Lavsa. 's Avonds is het windstil, ideaal om een flink stuk te suppen en midden op het water, liggend op de sup, te genieten van de zonsondergang en de oorverdovende stilte, zo ver van de bewoonde wereld. 's Avonds genieten we zonder ook maar enige lichtvervuiling van een weergaloze sterrenhemel met Jupiter en Saturnus aan de horizon als we gaan slapen.

De volgende etappe voert ons naar alweer een beschermd natuurpark, Telašćica. Waar de Kornati eilanden opvallen door kale witte en grijze rotsen met hier en daar wat groen, is de omgeving van de 15 mijl diepe maar smalle baai van Telašćica helemaal groen begroeid. Alsof je een Noorse fjord in vaart. Op het einde gaan we voor anker achter een klein eilandje. 's Nachts komt er een flink onweer over waardoor we niet veel nachtrust krijgen. Stromende regen, zware bliksem en harde donderslagen. Dat is de eerste keer deze vakantie. Pippa blijkt er de volgende ochtend vrijwel niks van te hebben meegekregen.

Nadat Rikke en Pippa nog een dagje zijn gaan duiken vanuit Sukosan zetten we Rikke in Zadar op de Flixbus naar Trieste waar ze haar huisgenootje gaat opzoeken voordat ze midden augustus gaat starten met een jaar stage bij Philips. Mich, Pippa en ik vertrekken nog een paar daagjes naar het noordoosten om lekker te zeilen en doelloos rond te dobberen in mooie ankerbaaitjes.

In zo'n baaitje speelt tijd geen rol. We worden wakker van de zon. Dat begint met de zacht tikkende geluiden van het dek dat een beetje uitzet door de zonnestralen. En als je daar doorheen slaapt dankzij een paar glazen Poçip de avond ervoor, dan word je wakker van de hitte die enkele uren na zonsopgang de temperatuur binnen richting de 30 graden stuwt.

Dan hoef je alleen maar je onderbroek uit te trappen en met vijf grote passen lig je, plons, in het koele azuurblauwe water. In de meeste baaitjes van Kroatië is het water zo helder dat je de bodem zelfs nog kunt zien bij 10 meter water onder de kiel. De vissen schrikken effe van die plons maar komen al snel nieuwsgierig kijken naar je tenen... Effe duiken om te zien of het anker nog goed ligt, wat rondjes om de boot en dan het water uit, afspoelen met een paar liter zoet water, zwembroek aan (klopt, vreemde volgorde) en klaar voor het ontbijt terwijl je opdroogt in de warme zeewind.

Afwassen, afdrogen en opruimen. En dan? Beetje niks doen, beetje zwemmen, beetje lezen, beetje suppen, beetje zwemmen, beetje appen, beetje poetsen, beetje zwemmen, beetje eten, beetje drinken, beetje zwemmen, beetje hangmatten, beetje slapen, beetje zwemmen, beetje niks doen, beetje muziek luisteren, beetje zwemmen. Als het baaitje goed bevalt blijven we nog een nachtje en als we erop uitgekeken zijn licht Pippa het anker en zeilen we op de bonnefooi naar een ander baaitje op een volgend eilandje.

Gistermiddag kwamen we zo aan op een klein eilandje met de toepasselijke naam "Ist". Hier Soll helemaal niks. Alles Ist. Mooi zo, hier blijven we nog even.

All is well aboard the good ship Lamawaje!