De dag begon goed, wakker worden na eindelijk weer een rustige en redelijk koele nacht in een azuurblauw baaitje van het eiland Unije.

Dertig rondjes om de boot en dan ontbijtje maken terwijl Mich zwemt en Hannah en Rikke met de ‘sup’ (een soort opblaasbare surfplank) de baai verkennen.

Net als ik twee boterhammen in de pan heb gedaan om te roosteren hoor ik Rikke al van ver aankomen.
- “Papa, kom helpen, we moeten snel een geitje redden!!”
- “Eeeh nee, ik ben ontbijt aan het maken”
- “Ja, maar het geitje zit met zijn poten vast in de rotsen en zit grotendeels onderwater, en hij mekkert heel zielig. Hannah is bij hem gebleven en hij is gewond en heel zwak, kom nu mee!”
Tja…. dus waterschoenen aan, fles water mee voor het geitje en doeken om hem af te koelen en te beschermen tegen de volle zon. Ik ben gisteravond nog zelf langs die plek gepaddeld. Heb ik hem toen gemist? Of zit die pas sinds kort vast?

Hij mekkert heel zachtjes en heel zielig, met zijn kop nog boven water en een voorpoot en achterpoot vast tussen de rotsen. Mager tot op het bot en aan het einde van zijn krachten.
Heel voorzichtig trek ik zijn voorpoot los en met wat manoeuvreren komt ook de achterpoot los, maar die lijkt gebroken. Ik kan hem oppakken en boven water op de rots leggen.

Tja…. en daar sta je dan, in the middle of nowhere, met een halfdode geit , inmiddels door Rikke omgedoopt tot “Sjonnie”. In deze zon houdt Sjonnie het geen dag meer vol. En op een amper bewoond eiland heeft het weinig zin om de dierenambulance te bellen.

Geen keus, we moeten hem hier achterlaten op een comfortabele plek waar hij rustig kan sterven. We zetten Sjonnie op de sup en varen hem in stilte naar zijn laatste rustplaats. Dat kunnen niet veel geiten zeggen.

Dertig meter verder vinden we vlak bij een geitenpaadje een mooie boom die de hele dag schaduw biedt. Ik draag Sjonnie erheen, leg hem voorzichtig neer terwijl Rikke en Hannah hem nog wat proberen te laten drinken, tevergeefs. Sjonnie doet nog één poging om rechtop te komen, mèèèè, maar hij is te zwak. Dan legt hij zijn kop in het gras en sluit heel langzaam zijn ogen…

Terug aan boord heeft Michelle het ontbijtje verder klaar gemaakt. De boterhammen zijn zwart aangebrand…

Mèèèèè!