Het duurt altijd effe voor we het ritme weer te pakken hebben, maar voor sommige andere boten zijn zelfs zeebenen niet genoeg.

Voor ons begint het al met het wegvallen van de dagelijkse adrenaline waardoor ik de eerste dagen van de vakantie meestal hoofdpijn heb. En dan de hitte. Als we in Kroatië aankomen is de grote hittegolf net weg gelukkig, maar toch is de overgang naar 30-32°C effe wennen, vooral als de temperatuur 's nachts boven de 25°C blijft hangen waardoor slapen aan boord een zweterige bedoeling wordt. De ventilatoren boven elk bed die ik afgelopen jaar heb opgehangen helpen wel, maar alleen aan de kant waar ze overheen blazen. Uiteindelijk heb je het dan koud aan de bovenkant terwijl je aan de onderkant nog steeds zweet. Eigenlijk wil je 's morgens dan niks liever dan overboord springen, maar zo lang we nog in de haven liggen lukt dat amper.

En we blijven langer in de haven dan we hadden gehoopt. Hoewel ik begin mei nog een dikke week aan boord ben geweest om een lange klussenlijst af te werken, gaan er nu in de eerste dagen aan boord toch essentiele zaken kapot, waaronder de koelkast. Het is niet helemaal onmogelijk om zonder koelkast te varen. Je overleeft het wel, maar de lol is er dan wel snel vanaf. Geen happy hour met lekkere kaasjes, Aperol en Gin-Tonic. Geen ontbijtjes met yoghurt en beleg. Dus zonder koelkast varen we niet uit.

Tegen de tijd dat alles gefixed is en de boot goed bevoorraad en gepoetst, dient zich een naderend lagedruk gebied aan met onweer. Die buien zijn zo lokaal dat ze op de resolutie van de beste weermodellen amper verhoging van gemiddelde windsnelheid tonen, maar uit ervaring weten we dat ze zeer intens en gevaarlijk kunnen zijn als je toevallig net op het verkeerde moment op de verkeerde plaats bent. Een paar jaar geleden werden we door zo'n bui overvallen en dat was niet prettig. Zeebenen helpen dan maar een beetje.
Zie blog van 03-08-2019

Dus liggen we meteen de eerste week van onze vakantie 'verwaaid' in de jachthaven van Sukosan, vlak bij Zadar, in afwachting van het front dat vrijdagavond over gaat komen. We gaan donderdag wel zeilen om alles te testen. Heerlijk gezeild bij 25-28 knopen wind, met een rif in het grootzeil en half ingerolde genua. De meiden hebben inmiddels een hele andere rol dan in 2009 toen we de eerste keer begonnen aan een lange zeilreis door de Carieb. Toen was de opdracht bij zeilen hijsen, overstag, reven en zeilen strijken: "effe beneden blijven tot papa en mama klaar zijn". Nu hebben ze zeebenen en doen ze bijna alles zelf. Deze eerste dag bij harde wind geef ik nog instructies. Doel voor komende weken is dat ze het in bijna alle omstandigheden zelf moeten kunnen.

Als we na de testmiddag voor anker gaan in de buurt van de haven van Sukosan waar we vanavond weer een veilig heenkomen zoeken, zie ik een grotere zeilboot vol overtuiging op een brug tussen twee eilandjes afvaren. Ik had op de kaart gezien dat onze mast al 3 meter te lang is om daar onderdoor te kunnen dus ik waarschuwde Michelle en de meiden: "let op, dat gaat niet goed". Ze waren te ver om ze te kunnen waarschuwen en je hoopt toch dat mensen met zo'n boot niet zo dom kunnen zijn. Maar ja hoor, ze varen vol met de mast tegen de brug aan, zo hard dat de boot bij de boeg een halve meter omhoog komt. Maar wonder boven wonder blijft de mast staan. De beduusde schipper en zijn bemanning kijken ons niet aan als ze afdruipen.

Wel zeebenen misschien, maar geen zeehoofd en ik ben bang dat ze dat ook niet meer gaan krijgen.