Toen de koelkast het weer deed, en we alsnog bootschappen hadden gedaan waren we eindelijk klaar om te beginnen aan de 'nieuwe grote reis'. Dachten we. En toen moesten we nog effe een paar dagen in de haven van Sukosan wachten tot na de naderende storm. Dat bleek geen overbodige luxe. Net als in eerdere jaren draaide de wind binnen een halve minuut 180 graden van zuid naar noord om dan binnen een paar minuten toe te nemen van niks naar vlagen van windkracht 9. Snel de springen omleggen en dan effe 'de beste stuurlui aan wal' spelen voor andere boten die minder goed waren voorbereid, of waar niemand aan boord was. Wat later op de avond bleek de harde horizontale regen zeer correct voorspeld, en de waterdichtheid van een nieuwe luikafdichting zeer niet. Werk aan de winkel, maar dat kan later. Het regent niet elke dag, en we willen deze haven eindelijk uit.

Wat wel nog moet voor vertrek is het monteren van de nieuwe GPS/AIS/DSC zenders in de zwemvesten die bij een 'man overboord' situatie de positie van de drenkeling terugsturen naar de boot en een noodoproep zenden naar alle andere schepen in de omgeving. Knappe engineering om dat allemaal weg te frommelen in een kastje ter grootte van een raket (de bevroren variant). Te laat naar bed, maar Safety First. Slapen kan op zee.

Ik zet de wekker om 5:30 voor een laatste check van het weer voor een lange dagetappe van 75 mijl naar Split. Om 4:00 komen de vier studentikoze Oostenrijkers vanuit de nachtclub terug aan boord van hun huurboot, 5 meter verderop. En die zijn niet meer alleen. Een stel vlaamse jongedames wilde wel eens zien wat er klopte van al die sterke verhalen. Nou tamelijk veel dus, en dat moet gevierd worden met veel bier, wijn en muziek. Ik sta maar op om alvast het weerbericht te bekijken. Slapen kan op zee.

Twee uur later zijn de Oostenrijkers met hun nieuwe oogst naar binnen verhuisd om de regen te ontvluchten, als ik de meisjes wakker maak want eindelijk gaan de trossen los. We gaan! Allemaal zeilpakken aan want de temperatuur is achter het koufront gedaald tot rond de 20°C. Te koud om je in je zwempak nat te laten regenen.

Ik start de motor alvast, 10 seconden voorgloeien en ik draai de sleutel om. Kgrrrrr, kgrrrr... shit, nog een keer kgrrrr, kgrrrr. Niks. Potjepietje! (of iets van die strekking, maar niet voor herhaling vatbaar). "Doe dat zeilpak maar weer uit!" Je kon de stemming aan boord horen kelderen.

En dan komt het erop aan. Niet of je die motor weer aan de gang krijgt, maar hoe je hier mee omgaat, als gezin, als moeder, als vader, als schipper. En dan weet ik weer waarom we dit samen willen doen, als gezin en als bemanning van de Lamawaje. "Kopje koffie?" Mich breekt het ijs terwijl de meiden prima aanvoelen dat papa hier eens effe rustig over moet nadenken. "Kan ik iets doen pap?". De vermoedelijke oorzaak had ik al helder bij de tweede kgrrrrr. Startaccu kapot. Effe filmpje maken van het meten van de spanningsval tijdens het starten voor een second opinion. Check.

Een nieuwe startaccu regelen in een lang feestweekend voor bevrijding van Kroatië van de Serviers... Gelukkig lukt dat, maar alleen als ik de nieuwe kom halen in Biograd, een kwartier rijden. Ik herinner me dat een Duitse buurman met de auto kwam aanrijden, dus vraag vriendelijk of hij al iets te doen had vanmorgen. Het werd een zeer gezellige rit en als dank nodigden wij hun uit voor Kaffee mit Kuchen (koekjes in dit geval). Hallo ich bin Sander, ich bin Sandra. Und ich bin Michelle, aha ich bin Michael! Toen nog effe de nieuwe accu aansluiten en bingo, van diagnose naar oplossing met nieuwe onderdelen binnen 4 uur, inclusief Kaffee mit Kuchen. Dat is niet vaak eerder gelukt.

Trossen los! Dag Sukosan! Op naar het zuiden. Na een paar mijl komt er bijna een einde aan het avontuur als twee stuurvrouwen (ik noem geen namen) geen duidelijke overdracht van verantwoordelijkheid regelen waardoor geen van beide ziet dat we op een stevige groene betonnen paal afkoersen. We schieten er met volle snelheid op een meter langs. Geluk gehad. De schrik zit erin. De kans dat dit nog een keer gebeurt is een stuk kleiner geworden. We spreken af dat we overdracht van stuurwacht expliciet benoemen en bevestigen. Heb jij hem?

We eindigen voor anker in een prachtig baaitje van een klein eiland bij Sibenik, met een lange landvast naar de wal. De eerste echte plons vanaf de boot deze reis, vlak na zonsondergang en met bliksemflitsen in de verte, gelukkig steeds verder. In kraakhelder water van 28 graden zwem ik de eerste 10 rondjes om de boot.
Slapen kan op zee, maar gelukkig wel voor anker.