We vertrokken eindelijk uit Sukosan met een gerepareerde koelkast, een goede weersverwachting zonder storm, een nieuwe startaccu en een soepel startende motor. Dat de startaccu afgelopen voorjaar ontsnapt was aan een degelijke controle, dat kan ik alleen mezelf kwalijk nemen. Hoe dan ook, de geplande 75 mijl tot Stari Grad gaan we deze eerste zeildag niet meer halen, dus we varen 40 mijl naar Sibenik om daar 's avonds hopelijk iets mee te krijgen van de festiviteiten voor de Bevrijdingsdag van Kroatië. Maar als we de baai van Sibenik invaren herinneren we ons weer waarom we er nooit eerder hebben gelegen. Er zijn geen geschikte plekken om te ankeren op loopafstand van de stad en we hebben nu wel genoeg in dure drukke warme jachthavens gelegen. Dus varen we de baai weer uit, begeleid door twee dolfijnen. Bij zonsondergang vinden we een mooi beschut baaitje bij een eiland en gaan voor anker. Imme en Pippa maken feilloos twee lijnen vast aan geschikte rotsen. Wat een prachtige eerste plek buiten de havens. Kraakhelder water van 28 graden, wolkeloze sterrenhemel en geen enkele last van die paar andere zeilboten 50 meter verderop.

De volgende morgen worden we al vroeg wakker van grote motorboten die met toeristen uit Split al vroeg op zoek gaan naar baaitjes om te kunnen zwemmen en snorkelen. Hun goed recht natuurlijk, maar einde aan onze rust, dus Pippa haalt aan het einde van haar ochtendduik meteen de landvasten los van de rotsen waarna we het anker ophalen en doorvaren naar Stari Grad, één van onze favoriete haventjes in dit gebied. Michelle heeft al een tafeltje gereserveerd in een restaurant waar we goede herinneringen aan hebben, Antika. We zitten aan een tafeltje in een hardstenen straatje dat zo smal is dat voorbijgangers nog maar net langs kunnen. Geen probleem, iedereen heeft hier begrip voor de ondernemer die er het beste van maakt en die ons bij Dalmatische en Italiaanse gerechten heerlijke Posip wijn serveert. De regen maakt gelukkig pas na het toetje, van het huis, een einde aan de heerlijke gezellige avond. We regenen nat als we naar ons bijbootje Ripje II lopen en in het stikdonker terugvaren naar de Lamawaje die buiten het stadje voor anker ligt. Maar regen is bij 25 graden geen probleem. Nu weten we het zeker, Stari Grad op het eiland Hvar is ons favoriete haventje in Kroatië.

De volgende ochtend eerst 20 rondjes zwemmen om de boot en dan het anker lichten op weg naar Korcula. Pas halverwege staat er genoeg wind en kan de motor uit. Als we aan het einde van de dag aankomen bij Korcula vraag ik de meiden om de motor te starten, de zeilen te strijken en de baai in te varen om te gaan ankeren. Rikke staat aan het roer als Pippa en Imme bezig zijn om het grootzeil te laten zakken. Opeens kijkt ze verschrikt "de motor ging opeens uit...". Ik kijk vol ongeloof. Een motor die moeilijk start dat kennen we nu wel, maar een motor die spontaan stopt terwijl de tank nog 2/3 vol is... dat heb ik niet eerder meegemaakt. Ik probeer opnieuw te starten, maar helaas.

Geen keus, grootzeil weer omhoog. We moeten vrij op het zeil kunnen manoeuvreren terwijl ik op onderzoek uit ga. Maar meerdere pogingen om te starten blijven tevergeefs. Het kan niks te maken hebben met de nieuwe startaccu, want de startmotor doet het steeds prima. Het lijkt verdacht veel op een probleem met de toevoer van brandstof naar de motor of het aanzuigen van lucht. Ik zie niks, geen schade, geen lekkages. Geen keus, we zullen op het zeil moeten ankeren. Dat is op zich niet heel moeilijk maar je moet een geschikte plek uitzoeken met voldoende vrije ruimte want je kunt niet testen of het anker goed pakt (normaal doen we dat door flink gas achteruit te geven). We varen Korcula voorbij naar een baaitje tussen eilanden, laten het grootzeil zakken en varen op de fok tot vlak bij een redelijk geschikte plek, fok oprollen, uitdrijven tot we stil liggen en anker erin met 25 meter ketting. Op hoop van zegen. Het waait niet hard, dus dat het anker nu goed lijkt te liggen zegt nog niks. Hoe gaat dat vannacht als de wind weer aantrekt? Ik sleutel samen met Rikke, Imme en Pippa tot het donker is en daarna met de koplamp op tot laat in de avond. Brandstof pre-filter vervangen, motor ontluchten, tank controleren etc. Vooral dat motor ontluchten lijkt eindeloos te duren met het kleine handpompje dat is ingebouwd in de brandstof toevoerleiding. Tevergeefs. Morgen weer een dag en in de tussentijd hopen dat de wind vannacht niet te ver draait en aantrekt.

Maar dat doet de wind dus wel. Hij draait 180 graden waardoor we op 20 meter van de kant komen te liggen. Als het anker het nu niet houdt liggen we binnen enkele seconden op de kant. Dus ga ik buiten slapen om ankerwacht te houden. De wind trekt aan en ik weet niet meer hoe vaak ik wakker ben geweest om vast te stellen dat het nog steeds goed ging. De volgende ochtend blijkt dat niemand van ons goed heeft geslapen.

Ik heb inmiddels contact met Marko (die op de boot heeft gelet afgelopen winter) en via hem regel ik een sleepje van een dikke mijl naar Lumbarda, waar motormonteur Peta aan boord komt om alles wat ik heb geprobeerd nog eens te proberen en tot dezelfde conclusie te komen. Namelijk dat we de oorzaak nog niet kennen. We kunnen alleen van alles uitsluiten en dat is een goed begin. Maar vervolgens gaat hij systematisch het hele brandstofsysteem na, elke aansluiting wordt losgekoppeld, gecontroleerd en getest. Uiteindelijk komt hij tot de conclusie dat het handpompje kapot moet zijn, en dat verbaast ons niks, gezien ons eindeloze gepomp gisteravond. Hij zegt dat als dat pompje niet goed werkt ook de brandstoftoevoer geblokkeerd kan worden. "Pump is not work", zegt Peta... Hij neemt dat pompje mee naar zijn werkplaats voor controle en revisie. Een uur later is hij terug, maar hij heeft de pomp niet geheel kunnen reviseren. De motor start nog steeds niet. "Pump is not work". Conclusie: er moet een nieuwe handpomp in. "Maybe tomorrow from Split". We krijgen een jerrycan diesel mee die buiten in de kuip komt te staan en met een slang alle andere circuits passeert op weg naar de motor. Die start onmiddellijk. Met die 12 liter kunnen we een paar uur varen in afwachting van de nieuwe pomp. "I hope tomorrow" zegt Peta... We moeten weg uit Lumbarda want de haven is vol vannacht, alles gereserveerd voor huurboten.

Nou ja, een dagje meer of minder. Albanië wacht wel en we hebben tijd zat. Dus terug naar Korcula want daar wilden we eigenlijk heen. Daar ankerden we gisteren weer met lijnen tegen de rotsen en voeren met Ripje II naar het stadje. Lang verhaal kort, dit is wel een hele serieuze concurrent voor titel van ons meest favoriete haventje. Geweldige sfeer, oude architectuur, historie en het ene na het andere goede restaurant. Wij aten Aziatisch op het terras van hippe tent Silk met prachtig uitzicht.

Vandaag begint de dag met bericht van Peta: "pump will take 3-5 days to arrive". Ik vermoed dat hij dat gisteren ook al wist maar de sfeer niet wilde bederven zo lang hij erbij was. Gezinsoverleg aan het ontbijt... Wat zijn de feiten? Wat zijn de opties? Wat vinden we ervan? Conclusies: 1) balen 2) we hadden geen geschiktere plek kunnen bedenken om een paar dagen vertraging op te lopen. We liggen hier prima en er is hier veel te doen. Dus we stellen ons in op weer een lang verblijf op één plek (hopelijk valt het dan mee), maar dit keer kunnen we zwemmen vanaf de boot, lekker eten aan boord, ijsjes eten in het stadje, op wijnproeverij (Posip wijn komt hier vandaan) en... duiken bij een wrak. Dus, een aantal activiteiten die we van plan waren in de Ionische eilanden van Griekenland , later deze reis, trekken we naar voren. Het is wéér een flinke aanpassing op het originele plan, maar het zou belachelijk zijn om te klagen over een langer verblijf op zo'n paradijselijk mooie plek waar zo veel te doen is. Plannen zijn er om aangepast te worden.

En bovendien, veel keus hebben we ook niet, want "pump is not work".

All is well aboard the good ship Lamawaje!