Zonder motorproblemen was de mooiste ervaring van onze zeilreis tot nu toe ons langs de neus en smaakpapillen voorbij gegaan. Terwijl we wachten op een "Pump is work", huren we een autootje om Korçula te verkennen en vooral om op zoek te gaan naar de plek waar wat ons betreft de lekkerste wijn van Kroatië vandaan komt, het originele gebied van de Posip druif, rond het dorpje Smokvica, midden op het eiland.

We hadden nog gekeken of fietsen of scooteren een optie was, maar dat werd afgeraden. En toen we onderweg waren werd al snel duidelijk waarom. 33 kilometer, stijl omhoog en omlaag, op 80km/u wegen zonder snelheidscontrole en zonder fietspaden. Levensgevaarlijk. Rijden vergt ook 'actief' schakelen en dat kan onze Bob prima. De meisjes zeggen steeds 'doorschakelen mam', maar Mich voelt prima aan dat je dan niet boven komt met 5 volwassenen in een klein Peugeotje.

Vroeger stonden wijnproeverijen niet zo hoog op ons verlanglijstje want met 3 kleine kinderen aan de ranja gaat de lol er al snel vanaf. Maar nu de meiden alle 3 meerderjarig zijn, gaat er een wereld voor ze open. In Stari Grad op Hvar hadden we al heerlijke Posip van het huis Toreta gedronken, afkomstig van Korçula, dus dat was ons doel. Maar ik kon online nergens iets vinden van wijnproeverijen van Toreta, dus de keuze ging uiteindelijk tussen een groot wijnhuis Black Island, eigendom van een zweedse investeringsmaatschappij met zalen voor grote groepen en tientallen soorten wijn en snacks. Of een bezoek aan de zoveelste generatie van de familie Grosic in Smokvica die de kelder hadden omgebouwd voor de verwerking van hun druiven, en die toeristen in een soort tuinhuis ontvangen om te proeven aan 4 wijnen en 2 likeurs. Groot, gelikt, professioneel, tegen klein en amateuristisch. En natuurlijk wint de familie het dan op authenticiteit, net als de dorpskroeg met TL buizen en het lokale restaurant zonder vertaalde menukaart.

We worden bij de familie Grosic ontvangen door 'Jacky' (eigenlijk Jakoba), het nichtje van Petar, de eigenaar. Zijn dochter heet ook Jacky, zijn vader ook Petar en zijn kleindochter heet Petra. In dit dorp van 800 inwoners heet de helft Petar, Ante, Jacoba, Marina of Petra.

Jacky (22) spreekt zeer goed engels want ze kijkt veel Netflix. "There is nothing else in this village and dating is impossible". Ze studeert inmiddels in Zadar voor onderwijzeres en heeft geen plannen om op het eiland les te komen geven. Ze zat 18 jaar geleden al met slechts 4 leeftijdsgenoten in een klasje. Bijna privé onderwijs. Zo legt ze binnen 5 minuten na onze ontvangst de tragiek bloot van het platteland, en niet alleen in Kroatië. De mooiste landschappen, culturen en traditionele landbouw methodes dreigen ten onder te gaan aan de aanttrekkingskracht van de grote stad. En dan hebben deze wijnboeren nog geluk dat ze een duur biologisch product verbouwen waar in die grote stad steeds meer vraag naar is, juist als het eerlijk verbouwd wordt met respect voor de natuur.

Jacky serveert ons voor € 20 per persoon grote planken met meerdere soorten kaas, ham, olijven, anchovis, kappertjes, verse vijgen en noten terwijl we proeven aan witte en rode wijn en rosé. We vragen of we aansluitend de wijngaard mogen zien. Ook dat is geen probleem. Jacky en Jacky nemen twee uur de tijd om ons vlak voor zonsondergang rond te leiden langs de verschillende delen van het familiebezit. In elke vallei waar we langs komen heeft elke familie, van de 30 in totaal, slechts één of een halve hectare wijngaard. Inefficient, maar zo delen ze de risico's van ziektes. Wat ze niet kunnen delen zijn de risico's van steeds extremer weer door klimaatverandering. De hittegolven zijn heter en langer, de droogtes duren langer, en als het regent, dan regent het harder en in andere periodes van het jaar. Ook dit jaar zal de oogst slecht worden door te veel regen op het verkeerde moment. Het is het lot van veel boeren rond de middellandse zee, veroorzaakt vooral door de rijke landen.

Jacky en Jacky verdienen niet alleen alle lof en een dikke fooi, maar natuurlijk kopen we ook zes flessen van hun heerlijke Posip witte wijn. "Oh, and by the way, if you want to visit any other wineries, I can recommend our neighbours just up the road, they are called Toreta"...

Te laat, we hebben nu al genoeg wijn voor onze zeer bescheiden watergekoelde 'wijnkelder', onder de vloer van de Lamawaje. En het is mooi geweest, de zon is onder en onze Bob moet nog 33 kilometer terugrijden naar de boot.

We nemen afscheid van Jacky, Jacky, Petar en Petra met hun eeuwenoude eerlijke familiebedrijf. Wat een geweldige ervaring, en wat zullen we intens genieten en terugdenken bij elke fles Posip die we opentrekken.

We zwaaien lang en rijden de straat uit. Ho stop! Toreta 😊.

- "Ja maar, de wijnkelder is al vol" zegt Bob.
- "Gewoon effe kijken".

- "Which Toreta Posip did you drink in Stari Grad, we have three different ones?"
- "Rikke, ga mam en Pippa maar uit de auto halen, we moeten even proeven."

Een half uur later rijden we met nog 6 flessen Posip terug naar de Lamawaje. Die moet zich nu maar eens een beetje flexibel opstellen na alle technische problemen van de afgelopen weken.