Met een nieuwe brandstofpomp start de motor meteen. Maar ons vertrouwen in de motor is daarmee niet meteen hersteld. Afgelopen week liet hij ons ook twee keer opeens vanuit het niets in de steek. We hebben ons nu al twee keer moeten laten opslepen naar de haven van Lumbarda, gelukkig wel elke keer vanuit een ankerbaaitje. Maar onze volgende etappe voert ons naar midden op zee, en daar gaan we weliswaar zeilen, maar in noodsituaties of bij te weinig wind kun je de motor niet missen. Dus we blijven 24 uur in de haven en starten de motor meerdere keren opnieuw, zonder schroef, met schroef, veel gas, weinig gas. Stap voor stap groeit ons vertrouwen in de motor. Pump is work!

We wensen buurman Huub uit Simpelveld ("wenn d'r sjpies dröög is waer ich onrustig") een goede reis verder op zijn grote motorjacht met muziek van Erwin en Beppie, en varen de haven uit op weg naar het volgende eiland, Mljet. Aan het einde van de dag varen we het ankerbaaitje van Luka Saplunara binnen, met diep, kraakhelder water, omgeven door bomen in vele tinten groen, en enkele zandstrandjes met een paar hotels en restaurantjes. De krekels krekelen er vrolijk op los. We worden meteen 'verwelkomd' door een klein bootje met een jongeman die ons een ankerboeitje voor de nacht aanbiedt als we maar gaan eten aan de wal bij restaurant "MS". Imme stond in de kombuis al te knutselen aan een lekkere couscous, dus "no thank you, we will go on our own anchor".
- "then just some drinks in the beach bar?"
- "OK!"

Na een heerlijk rondje zwemmen en lekker avondeten aan boord, worden we om 20:30 weer door hem opgehaald en afgezet op een wiebelende steiger. Via een smal paadje komen we uiteindelijk bij een restaurant in het bos. Geen muren en vrijwel geen daken. Wel een houten vlonder, een hele grote roodgloeiende gril waar vissen en groente op liggen, keurig gedekte tafeltjes, en personeel in zwart-wit uniform. Behalve één, die heeft onder zijn witte hemd een zeer kleurrijke broek aan met de fel rood-blauw-gele plaatjes van Super Mario, het videospel. Dat past helemaal bij hem want hij rent als een dolle op en neer.
- "You are from boat right? you made reservation, right? drinks only right? welcome, sit here!!
- "Yes, drinks, but maybe you have dessert?"
- "Ah yes, of course, sit here please!!"
En zoef, weg was die weer. Nu valt het kwartje. Het restaurant heet MS. Dat zal dan wel voor Mario Super staan, of misschien Mario uit Saplunara, en dit is Mario himself! Vanaf een grote visschaal eten we gegrild fruit en pancakes met geitekaas en honing. De anonieme fles zelf gemaakte witte wijn smaakt ook prima, ook als tot twee keer toe de stroom uitvalt en alles gewoon doorgaat bij de rode gloed van de gril.

Mario zegt dankjewel, kort en snel, en zoef weg is die weer. In het stikkedonker vinden we onze weg terug naar het wiebelsteigertje vanaf waar het bootje met de jongeman, nu met koplamp, ons terugbrengt naar de Lamawaje.
- "Is Mario family?" vraag ik hem.
- "Yes, we are all family here" zegt hij.

In de hangmat op het voordek genieten Pip en ik nog een tijdje van de vele vallende sterren van de Perseïden meteorenzwerm, en dan naar bed.

De volgende ochtend ben ik vroeg wakker. Alleen de krekels zijn me voor. Drie stappen en plons poedelnaakt het water in. Ah, dat is lekker wakker worden. Mooie ochtend voor een rondje zwemmen door de baai. Na 20 minuten ben ik op één van de zandstrandjes en stel vast dat er eigenlijk geen verschil is tussen een gewoon strand en een naaktstrand, zo lang je maar alleen bent. Als de eerste hotelgasten eraan komen loop ik als de man van Atlantis weer het water in, en vervolg mijn zwemtocht door de baai. "Goedemorgen" zeg ik tegen 4 mannen op een nederlandse boot die ook aan een boeitje ligt. Ze kijken verbaasd overboord, maar willen wel een praatje maken. Ik blijf op 'gepaste afstand' vanwege mijn 'kleding' en weiger beleefd de uitnodiging voor een kopje koffie. Een uur na de eerste plons ben ik weer aan boord, waar de rest van de bemanning nog in diepe slaap is. Zachtjes zwembroek aan en ontbijtje maken.

De motor heeft het prima gedaan gisteren, dus het vertrouwen is terug. Na een korte tussenstop bij Dubrovnik om te tanken varen we door voor een nachtetappe van 110 mijl. De zeilen gaan weer omhoog en we zetten koers 150 naar een voor de Lamawaje 'nieuwe wereld', Albanië.