Na 18 uur op zee, deels onder begeleiding van speelse dolfijnen in onze boeggolf, komen we rond 9 uur 's morgens aan bij de industriehaven van Durrës. We laten een paar veerboten en vrachtschepen voorgaan en roepen de haven op dat we naar binnen willen. Geen reactie. Dan gaan we maar gewoon. In de hoek van de haven liggen een paar zeil- en motorboten en daar staat onze 'agent' Lamba Papa ons al op te wachten. Zonder agent kom je het land niet in, omdat de douane en maritieme politie geen engels spreken, en wij geen sloffen sigaretten meenemen ter begeleiding van het papierwerk. We hadden ons geen betere agent kunnen wensen, dank Roel voor de tip! Lamba Papa vult samen met ons een aantal formulieren in, en vertrekt dan met onze bootpapieren en paspoorten naar een paar kantoortjes voor stempels, handtekeningen en copieen. We vertrouwen er maar op dat het goed komt. Een uur later komt hij alles weer terugbrengen maar hoeft nog geen geld van ons. "Later, later". Vertrouwen blijkt hier belangrijk, merken we al snel.

We vragen of hij een goed adres weet voor een huurauto. "No problem, I call my friend". Later die middag komt een wildvreemde man die geen woord engels spreekt ons de sleutels brengen van zijn VW Touran. Ik vraag of ik ergens iets moet tekenen en verwacht borg te moeten betalen. Niks van dat alles, hij wijst naar de auto, geeft me de sleutels en vertrekt. Wij pakken onze spullen voor een rondreis van 3 dagen en stappen in onze 'huur'-auto, met 296000 km op de teller, en nog 40 km in de tank.

We rijden eerst naar Tirana, de hoofdstad, maar die blijkt weinig te kunnen bieden, behalve een wel heel obscuur maar lekker restaurantje 'Taverna e Kasapit', in de kelder van twee zussen die serveren wat de pot schaft. Veel traditionele gerechten in Albanië zijn vegetarisch, dus ook dat is geen probleem. We hebben eerder eten op tafel staan dan drank, en we hebben geen idee wanneer ze gaan stoppen met nieuwe gerechten brengen. Maar het smaakt allemaal heerlijk, en de oprechte hartelijkheid straalt hier van alles af. Na Lamba Papa en deze zussen beginnen we te merken wat Albanië zo speciaal maakt. Het zijn de mensen, boven al het andere.

Imme is onze reisgids deze rondreis. Ze heeft zich uren verdiept in de mooiste plekken, de afstanden, en overnachtingsmogelijkheden. Op mijn verzoek leidt haar planning de volgende dag naar de rivier de Vjosa. Dit is de laatste wilde rivier van Europa, geen dammen of stuwen, geen dijken, wel 1200 soorten planten en dieren die niet zonder de rivier kunnen. Dus een vele honderden meters breed dal waar de rivier vanuit Griekenland doorheen meandert. En als eerste rivier in Europa is de hele rivier tot beschermd natuurgebied gemaakt, zodat de ecologische fouten van andere grote rivieren hier niet kunnen worden gemaakt. We zwemmen in de koude rivier en laten ons honderd meter meevoeren met de stroomversnelling waarbij we moeite moeten doen om boven water te blijven.

Dan gaat de tocht naar de 5 kilometer lange Langarica canyon met heetwaterbronnen, hoog in een berg, waar één van de kleinere rivieren door stroomt die later uitmondt in de Vjosa. We lopen een uur stroomopwaarts door de rivier en over de rotsen aan weerszijden, terwijl de strook blauwe lucht boven ons steeds smaller wordt. De rotsen steken hier tot 150 meter boven de rivier uit, en uiteindelijk wordt het steeds donkerder, terwijl we dankzij onze waterschoenen de meeste toeristen al lang achter ons hebben gelaten.

Na een rustige nacht in een B&B met prachtig uitzicht over het stroomgebied van de Vjosa, worden we wakker van zwaluwen die druk bezig zijn om de holle ruimte naast onze slaapkamer te bevoorraden, en van de hol klingelende bellen van een paar schapen die worden opgejaagd door een herder die helemaal klaar was met dat liggen bij nachte in het veld. We ontbijten op het terras samen met een koppel Fransen die we gisteravond hebben leren kennen. De gastvrouw serveert voor het ontbijt Petulla, gefrituurde 'oliebollen', met feta, honing en kersenjam, met lauwwarme thee. Als toetje brengt ze net geplukte noten en druiven. We raken aan tafel steeds maar niet uitgepraat over hoe hartelijk, vriendelijk en gastvrij de Albanezen zijn. Bij de minste grap of lach krijg je een schouderklopje, een aai of een knuffel. Kinderen zijn er net als in Italië heilig, zelfs als het twintigers zijn.

Zo teleurstellend als Tirana was, zo mooi is Berat, het bergstadje 'met de duizend vensters', aan de voet van een 2400 jaar oud, hoog op een berg gelegen fort, waarin ooit meer dan 40 kerken en kerkjes bescherming vonden tegen allerhande vijanden. Berat's smalle hardstenen steegjes bieden ruimte aan vele tientallen restaurantjes en herbergen. De jeugd houdt zich op aan een moderne boulevard, maar danst daar op een stevige Albanese beat toch het liefst in steeds sneller draaiende cirkels, hand in hand, zoals ze het geleerd hebben op de traditionele Albanese bruiloften.

Onze tocht door Albanië komt ten einde. We rijden terug naar de haven waar Lamba Papa de boot in de gaten heeft gehouden en de schone was heeft laten terugbrengen. "Oh, there was a small problem, the laundry mixed up your clothes with another boat. I asked the lady of the other boat to select which clothes belong to them and the rest is yours. They left this morning". Mich controleert de zak en kan zich niks bedenken dat nu ontbreekt. En mocht dat komende weken toch niet blijken te kloppen, dan hebben we er in ieder geval één theedoek aan over gehouden.

All is well aboard the good ship Lamawaje.