Na mijn deelname als bemanningslid aan de Whitbread Race in 1989/1990 werd ik gevraagd als schipper op een door een Sittards gezin gehuurde zeilboot in Griekenland. Mijn enige voorwaarde was dat Mich ook mee mocht, en dat was prima als zij zou zorgen voor ontbijt, koffie en lunch. Mooie deal. Mich en ik een mooie betaalde vakantie. Zij geen Griekse schipper aan boord (want ze waren bang voor communicatie problemen).

Hun vrienden hadden ook een boot gehuurd, dus we zouden met twee boten de Sporaden gaan rondzeilen, ten Noorden van Athene. En op die andere boot zat wél een Griekse schipper, een fitte, gebruinde dertiger met lange zwarte haren en de bijpassende naam Adonis. Groot voordeel was dat hij de weg kende, en ik me dus alleen druk hoefde maken om het zeilen op onze boot. Hij wist de mooiste baaitjes, dorpjes en de beste restaurantjes te vinden. Dat was onze eerste kennismaking met zeilen in Griekenland en het werd een reis om nooit te vergeten.

Nu zijn we terug in Griekenland met onze eigen boot. De hittegolf waar ik vorige keer over schreef is voorbij en we hopen dat het de laatste was deze zomer. In Preveza werd het overdag 38°C en 's nachts bleef het lang 28-30°C. Slapen werd pas 's morgens vroeg te doen. Daarna zakten we af naar Lefkas en Meganisi waar Rikke 's morgens vroeg haar 5 km rondje over het eiland ging rennen, terwijl ik mijn 1 km zwemmen inruilde voor een bezoek aan een ontwakend dorpje boven op de berg, met koffie bij mensen thuis en vers brood voor het ontbijt dat net uit de oven kwam. Authentieker wordt het niet, maar je ziet overal hoe hier de armoede op de eilanden alleen door toerisme kan worden opgelost. De eerlijke en heerlijke producten van de traditionele landbouw en visserij kunnen niet meer concurreren met de zwaar gesubsidieerde massa productie van grote boeren en viskwekers in de EU. Alleen vergeten we bij die berekening de prijs te tellen van klimaatverandering, verlies aan biodiversiteit en authenticiteit. We gaan er gegarandeerd dikke spijt van krijgen.

Een van de laatste avonden dat we met ons vijven aan boord zijn, gaan we voor anker honderd meter voor een lichtgeel strand met een heuvelig groen landschap erachter. We zien een krakkemikkig strandtentje met een paar plastic stoelen en rieten parasolletjes. Op Google en Tripadvisor bestaat dit tentje niet. We zien op afstand iemand die eruit ziet als de eigenaar. Fit, gebruind lichaam en lange grijze haren... Het zal toch niet...? Onze gedachten gaan terug naar de geweldig mooie vakantie ruim 30 jaar geleden. Maar helaas, deze Adonis heet George, spreekt alleen Grieks en een paar woorden over de grens. Maar vis grillen op zijn strand BBQ kan hij als de beste. We krijgen een fel witte bouwlamp op tafel om te kunnen fileren en zijn kattenfamilie wacht geduldig op de graatjes in het zand. Het werd een memorabel laatste ankerplekje deze zomer met de complete Lamawaje bemanning. Rikke, Pippa en ik zwemmen in het pikkedonker terug naar de boot. De volgende ochtend zwemmen we met zijn allen nog eens terug naar het strand voor een kop koffie en om nog één keer te kijken of George niet toevallig onder de naam Adonis in de krant heeft gestaan. Even rustig ademhalen... Maar helaas, we moeten het doen met de herinnering aan Adonis met zijn fitte gebruinde lichaam en zijn lange zwarte haren. En misschien is dat maar beter ook.

In Preveza brengen we zondagmorgen Mich en Pip naar de rand van de jachthaven van waaruit ze te voet in een half uur naar het lokale vliegveld van Lefkas lopen met hun zware rugzak, op weg naar een nieuwe poging voor Pippa om een Atheneum diploma te halen. Niet dat ze hier geen taxi's hebben, maar "lijkt me wel leuk, is weer eens wat anders" zei Mich.

Tja, "het leven is een feest, maar je moet zelf de slingers ophangen" zegt mijn moeder altijd. En zo is het. Gisteren is voltooid verleden tijd, en morgen bestaat nog niet. Er is alleen vandaag. Hier en nu.

All is well aboard the good ship Lamawaje.