Vanuit Preveza varen we met ons drieen verder. Beetje down wel dat we Mich en Pippa moeten missen de rest van de reis, maar uitkijkend naar wat er nog allemaal gaat komen. De meisjes doen de was nog een keer, we vullen de water tanks en vertrekken naar Fiskardo op het eiland Kephalonia. We liggen daar zoals gebruikelijk achter ons eigen anker en met de achterkant naar de rotsen. Rikke en Imme zwemmen met twee lange lijnen van 30 meter naar de kant waar ze ons aan twee bomen vastleggen. We eten weer heerlijk aan boord. Rikke en Imme koken allebei gelukkig graag en goed, dus ik heb niks te klagen komende weken. Na afloop gaan we nog effe met Ripje naar de kant voor een ijsje. Op de stadskade zitten vele honderden mensen gezellig op straat te eten. In deze stadjes draait de horeca in de zomer vol op het toerisme. Tussen oktober en mei is alles dicht en gaan de uitbaters terug naar huis, veelal elders in Griekenland maar ook vaak naar Berlijn, Londen etc. De echte locals pik je er zo uit, vooral 's morgens vroeg bij de koffie op de wat onderkomen en rommelige terrasjes.

De volgende ochtend gaan we met Ripje op zoek naar een grot in een ander baaitje in de buurt. Van Roel wist ik dat je er ergens in kan en dan ergens anders weer eruit. Geen idee hoe, waar, of hoelang. Advies: neem zaklamp mee. We varen een tunnel in maar kunnen na 20 meter niet meer verder. We leggen Ripje vast en klimmen op de kant in het donker. We zien met de zaklamp een paadje en lopen er gebukt in. We komen splitsingen tegen, maar steeds is er maar één tunnel toegankelijk; de ander wordt geblokkeerd door een berg stenen, alsof het plafond daar is ingestort. Dat maakt de keuze makkelijker, dan dus die andere tunnel in. De meisjes twijfelen over doorgaan of omdraaien. Ik weet dat er ergens een andere uitgang is en hou in de gaten dat we niet kunnen verdwalen zolang er steeds maar één richting toegankelijk is. Als de zaklamp nu zou uitvallen hebben we wel een kleine uitdaging, maar die is gisteren nog opgeladen. Na een meter of 50 hoeven we niet meer te bukken en komen we in een grote grot van zeker 20 meter hoog. De vleermuizen zijn niet blij dat ze in hun dagrust worden gestoord en vliegen in het licht van onze zaklamp hectisch op en neer. Aan de andere kant van de deze grot zien we weer een tunnel. Weer de enige andere tunnel, dus mochten we toch moeten omdraaien dan kan er niks misgaan, als de zaklamp het maar blijft doen... Na nog eens 100 meter in een doodstille en pikkedonkere tunnel ziet Imme licht, aan het einde van de tunnel natuurlijk. Dat lucht toch op. Interessant altijd hoe je lichaam en geest in dit soort omstandigheden in een soort van ultra-geconcentreerde status terechtkomen. Adrenaline. Altijd toch weer fijn als het einde in zicht is. We komen via een kleine omweg weer bij Ripje uit, bouwen een torentje van stenen als markering voor ons bezoek, en varen de grot weer uit, de warmte in.

Terug bij de Lamawaje horen we hard gefluit op de wal. We zien een politie-agent die druk wijst naar de boot van onze Australische buren "The captain, the captain!" roept hij. We roepen de jonge Ozzi aan dek. Die wordt door de agent gecommandeerd om met zijn paspoort en bootpapieren in zijn bijbootje onmiddelijk naar de wal te komen. "Now!". De avond ervoor hadden ze ons nog verteld hoe mooi ze het hebben op hun reis met gehuurde boot door Griekenland, en hoe gastvrij ze overal worden ontvangen. Daarover waren we het heel erg eens. Nu vaart hij met de staart tussen de benen naar de kant waarna we hem met de agent weg zien lopen naar het stadje. De achtergebleven vriendin krijgt een kwartier later te horen wat er aan de hand is. Hun landvast is aan een boom geknoopt aan de overkant van een wandelpaadje. € 250 boete... Geen waarschuwing, geen verbodsbordjes, niks.

Dat is veel geld, maar het is vooral een klap in het gezicht van deze twee goedwillende toeristen die tot en met gisteravond niks dan goeds te melden hadden over Griekenland en de Grieken. Als steunbetuiging, en als protest tegen dit onbeschofte machtsmisbruik schrijven we een zeer negatieve 'review' over deze aanlegplek op de 'Navily' app (voor zeilers die havens en baaitjes beoordelen zoals bij TripAdvisor of Google). Dan zijn onze collegazeilers gewaarschuwd. Gelukkig vonden Rikke en Imme twee geschikte bomen aan de juiste kant van het paadje...

Van Fiskardo gaat de reis naar Vahti, de grootste stad op het eiland Ithaka. Daar heb ik al een blog over geschreven, dus ik kan het hier kort houden. Bovendien heeft Homerus daar al 24 boeken over vol geschreven. En als het nu nog allemaal waar was geweest...