Net als Odysseus enkele milennia geleden varen we weg uit Ithaka op weg naar nieuwe avonturen, hopelijk zonder ontmoetingen en confrontaties met cyclopen en goden. Na een lange dag zeilen varen we Zante binnen, de haven van het zeer groene eiland Zakynthos. Hier leggen we aan zoals gebruikelijk in Griekenland; een meter of 50 uit de kade laat je het anker zakken waarna je met voldoende snelheid achteruit naar de stadskade vaart. Die snelheid is nodig anders krijgt de wind (altijd van opzij en altijd met extra windvlagen als je gaat aanleggen) grip op de boot waardoor je dwars voor alle andere boten eindigt, met je kiel, roer en ankerketting rond de ankerkettingen van je beoogde buren. Wij doen deze manoeuvre met deze bemanning voor het eerst, met Imme op het voordek aan het anker, en Rikke op het achterdek om zo snel mogelijk de landvasten aan de wal vast te krijgen. Hoewel Rikke, Imme en Pippa inmiddels prima kunnen aanleggen in 'gewone' jachthavens, hou ik hier eerst nog liever zelf het stuurwiel in handen. Ik heb dit wel eerder gedaan in Griekenland, maar niet met deze boot, en inmiddels 20 jaar geleden.

Het gaat alsof we nooit anders hebben gedaan, loodrecht op de kade, met een dikke halve meter tussen ons en beide buren en een ankerketting flink op spanning. Ik had ook geen 5 seconden eerder het commando 'anker omlaag' moeten geven want dan was de ketting op zijn einde gekomen terwijl we nog 5 meter naar achteren moesten. Dan kun je dus opnieuw beginnen en dat is niet handig als je vrij wil blijven van de kettingen van andere boten. Volgende keer toch maar iets later het anker omlaag, anders gaat het geheid een keer fout.

Maar goed, we liggen prima zo, en de kade-meester komt al snel Grieks bureacratische formulieren invullen en vooral liggeld innen. Een paar tientjes, inclusief water en stroom. Heel schappelijk. We eten weer aan boord en lopen de stad in voor Frozen Yoghurt, getapt door de baas zelf ("zeg maar stop", in zeer slecht Engels) met toppings naar eigen keuze, afgerekend per 100 gram...zo werd het toch nog een dure ligplaats...

Van Zakynthos is het een korte oversteek naar Katakolo waar we de volgende ochtend vroeg een autootje huren voor de 60km naar Olympia waar duizend jaar lang vanaf 700vC de originele Olympische Spelen werden gehouden. Hectares vol met ruines van sportstadia, accomodaties, en eretempels voor goden, vooral Zeus. Onbevattelijk wat die Grieken indertijd allemaal hebben bedacht. Een hele rij standbeelden van succesvolle sporters langs het pad naar het stadion (45000 toeschouwers, staanplaatsen of zitten in het gras) was gefinancierd door de boetes die valsspelers moesten betalen. In de sokkel van het standbeeld stond gegraveerd wat een valsspeler had fout gedaan, met naam en toenaam van die loser erbij. Eeuwige schande in een omgeving vol eeuwige roem.

Wij rennen in het stadium ook een sprintje van de hardstenen start tot de hardstenen finish. Geen winnende tijd ben ik bang, maar wij hielden dan ook onze kleren aan, in tegenstelling tot de sporters van toen. Dan ben je natuurlijk gewoon kansloos.

Terug aan boord halen we het anker op in recordtijd en zetten koers naar Pylos. Kortste route is 55 mijl, maar wij maken er wat meer van. Bij de kortste route varen we zo ver de zee op dat we het 5G signaal kwijtraken. En ik heb 's middags een sollicitatiegesprek via Teams. Dus we varen zo dicht mogelijk langs de kust om bereik te houden. Dat werkt. Ik moet de sollicitant wel uitleggen waarom ik in onze hut zo op en neer beweeg. Buiten doet Rikke haar best om de boot bij golven van 1 a 2 meter niet onnodig te laten slingeren. Uren later varen we bij de Blue Super Moon de natuurlijke haven van Navarino bij Pylos binnen waar Imme en ik tot vijf keer opnieuw moeten ankeren voor we voldoende grip hebben. Rikke kookt binnen een diner dat zelfs naar Griekse maatstaven pas laat kan worden geserveerd. Als Lamawaje eindelijk goed achter haar anker ligt is het 23:00. Rond middernacht vallen we in een lange diepe slaap.