Vanuit Pylos zouden we verder naar het zuiden varen, rond de Peloponnesos, het zuidelijke deel van Griekenland en de bakermat van de Griekse beschaving. Maar de weersverwachting werd steeds ongunstiger voor die route. De voorspelling voor de eerstvolgende dagen, tot en met de zuid oost hoek van de Peloponnesos zag er nog goed uit. Maar de naderende storm zou daarna vele dagen lang zeer harde Meltemi veroorzaken, harde wind boven 6 Beaufort en grote golven uit het noord oosten, recht van voren voor ons. Ik zag de bui hangen dat we misschien wel meer dan een week zouden moeten gaan schuilen in Kalamata, waarvan ik had gelezen dat de haven niet al te best was, en ook nog ver van de stad.

Dus, overleg met de bemanning. Als we nu weer omdraaien kunnen we nog in tegenovergestelde richting, met de klok mee, rond de Peloponnesos. Dat betekent wel twee dagen terugvaren naar Zakynthos, daar de storm uitzitten, en dan door naar Patras en het kanaal van Korinthië. De haven van Zakynthos was al vrij goed bevallen, maar van de rest van het eiland hadden we vorige week niks gezien. Al snel kwamen Rikke en Imme op het idee om dan tijdens de storm een autootje te huren en Zakynthos te gaan verkennen. Zo gezegd...

Onderweg naar Zakynthos zien we twee Cuvier walvissen opduiken voor de boot. Zeer schuw, dus ze komen geen tweede keer boven voor een foto of video.

Twee dagen na vertrek uit Pylos lagen we veilig achter de grote kademuur van Zakynthos waar 'havenmeester/fixer' Olex ons hielp met alles wat we nodig hadden. Na een nacht met harde regen en storm wachtten we de eerste opklaringen af om met ons huurautootje een uur door de bergen te rijden naar het iconische strand met het roestende scheepswrak. Sinds daar toeristen om het leven zijn gekomen door naar beneden stortende rotsen, mag je niet meer het strand zelf op. Maar van vele tientallen meters erboven is het zicht misschien nog wel mooier.

De storm die inmiddels ten noorden van Athene zware overstromingen veroorzaakt, gedraagt zich aan deze kant een beetje beter. Maar de picknick die de meisjes hebben voorbereid voor zonsondergang halverwege het eiland waait bijna de mand uit. Regenjas aan en schuilen tegen de wind achter een hutje. Niet minder gezellig. De volgende dag blijft het hard waaien maar aan de beschutte kant van het eiland kunnen we op bezoek op het strand waar schildpadden al 240 miljoen jaar lang elk jaar hun eitjes leggen na hun migratie vanuit het caraibisch gebied. De schildpadden zijn alweer weg, maar de eitjes liggen er nog in tientallen nesten, gemarkeerd met houten tripods. De nesten liggen achter op het strand, zo ver mogelijk weg van de zee, maar nog net in het warme zand. De voorste 30 meter van het strand, aan de zee, is voor toeristen met hun parasols, ligbedden en plastic troep. Gelukkig moeten alle badgasten voor zonsondergang het strand verlaten en maakt een team vrijwilligers elke avond het strand vrij en schoon voor de nachtelijke gang van net uit het ei gekropen schildpadjes naar de zee. Van de 1000 eitjes halen uiteindelijk maar 2 schildpadjes de open zee en dat aantal neemt snel af, door vervuiling en verstoring door de mens. De schildpadden die het overleven kunnen 80 jaar oud worden en ze keren de rest van hun leven elk jaar hier op dit strandje terug om eitjes te leggen. Hoe ze de weg vinden vanuit de Carieb naar dit strand is nog steeds een mysterie.

Maar naast vervuiling en verstoring is er nog een ander probleem. De temperatuur van het zand is cruciaal. In zand van meer dan 29°C worden vrijwel alleen mannetjes schildpadden geboren; daaronder is het eerder 50/50. Dit jaar worden na alle hittegolven op dit strand maar 20% vrouwtjes geboren... Weer een voorbeeld van het verlies aan biodiversiteit door klimaatverandering, terwijl die schildpadden toch echt 'iets' eerder hier waren dan wij.