Nadat we Zakynthos hebben afgesloten met een nachtelijke White Tuesday dance party in club Barrage (aanvang 00:00 dus eigenlijk White Wednesday) zetten we koers naar het Kanaal van Korinthe, die toegang geeft aan West Europa en West Griekenland om per schip Athene en de Cycladen te bereiken zonder een paar honderd mijl te moeten omvaren rond de Pelopponesos. Het front van storm Daniel is al twee dagen geleden over ons weggetrokken richting Afrika, nadat het bakken met regen had gedumpt op de regio boven Athene. Toen het over ons kwam was de meeste regen er al uit, en bovendien hebben wij niet zo snel last van overstromingen.

Om bij de ingang van het kanaal te komen moeten we eerst nog door de Golf van Patras en de Golf van Korinthe, ongeveer 150 zeemijl in totaal door iets wat op de grote kaart van de Middelandse Zee lijkt op 'binnenwater'. Met een beetje geluk met de wind doen we daar 25 uur over, verdeeld over 3 dagen. Maar Daniel had andere plannen. In het kielzog van zijn storm trok hij de gebruikelijke Griekse Meltemi winden tegen de weersmodellen in vanuit de Cycladen over Athene naar deze 'binnenwateren'. Meteen op onze eerste dag moesten we opboxen tegen hoge golven en wind op de neus. Gelukkig geen zeezieken aan boord. Halverwege vluchtten we de goed beschutte haven van Mesolonghi binnen. De volgende dag kwamen we niet verder dan Patras, onze geplande bestemming van de eerste dag. Daar bleek dat de weermodellen zich inmiddels hadden aangepast aan de eigenwijze Daniel. We bleven een dag in Patras 'verwaaid' liggen, wat overigens geen straf was. We vonden een enorme keuze aan hippe gezellige restaurantjes, en een moderne bioscoop waar we 'Oppenheimer' keken (aanrader!). De lucht klaarde op en de volgende dag vertrokken we bij zonsopkomst voor een extra lange etappe van 14 uur, naar de ingang van het kanaal. Volgens verwachting draaide de wind halverwege zodat we met halve wind en hoge snelheid de laatste mijlen naar Korinthe konden varen. Het lijkt erop dat de weersmodellen Daniel eindelijk door hebben.

Wat schetst onze verbazing als we enkele honderden meters voor de ingang van het mini haventje worden overvallen door zeer harde windvlagen, terwijl alle 4 weermodellen het eens waren dat het 's avonds bijna windstil zou gaan worden... Zeker die Daniel weer! Gelukkig hadden we de zeilen net gestreken en de boot opgeruimd, anders had dit nogal een flinke puinhoop kunnen worden. De haven ligt volledig open naar de kant waar deze uitzonderlijke windvlagen vandaan komen. Als we daar bij deze wind invaren maken we brokken. Dan maar voor anker, net achter de buitenste havenkade, bij twee andere zeilboten die daar al lagen te dansen in de chaotische deining. Geen keus. De ankermanoeuvre verloopt feilloos, wat een bemanning! We liggen meteen vast, achter alle ketting die we hebben. Maar de boot vind zijn rust niet. De steeds grotere golven door de harde wind echoen tegen de binnenste kademuur en komen terug en botsen op de nieuwe golven. Chaos is het gevolg. De boot zwiept van links naar rechts en op en neer, zonder patroon waar je je nog op zou kunnen instellen. De golven die terugkomen van de binnenkade klappen met veel lawaai tegen de platte onderkant van de spiegel. Elke keer weer schrikken. Adrenaline niveaus stijgen.

We kunnen nergens anders heen, dus maar hopen dat dit een klein lokaal en tijdelijk windeffect is door zonsondergang of zo. Even lijkt het daarop en heb ik hoop op goede nachtrust. Maar die hoop vervliegt als ik de nieuwe weersmodellen zie. Daniel roert zijn staart. De storm heeft ten zuiden van Griekenland zo veel extra energie gekregen van het extreem warme zeewater, dat hij nu in Libië aankomt als net geen orkaan (Medicane heten die tegenwoordig in de Med). En die extra energie zuigt weer hardere winden aan in Griekenland, met weerspatronen die de modellen maar amper kennen, laat staan kunnen voorspellen. Welkom in het nieuwe normaal...

De meiden blijven positief, koken heerlijk, al moeten ze alles vastzetten en vasthouden, en na een gezellig maar wiebelig avondeten spelen we zelfs nog een potje Beverbende. Maar goed dat de kaarten niet kunnen omvallen. Monopoly zou vanavond geen succes zijn geworden.

We slingeren en stuiteren de hele nacht door, alsof je full time in een kermisatractie zit (de Octopus komt vaker voorbij als ik even de ogen dicht doe). We zien elk uur op de klok. Om een uur of 3 heeft een van de twee andere zeilboten er genoeg van. Hij licht het anker en vaart stoer de grote donkere golven in, op zoek naar betere beschutting. Binnen een half uur zie ik het rode navigatielicht weer groen worden. Hij keert terug met een wild klapperende fok die niet meer wil worden opgerold. Hopeloos als zo'n boot gaat proberen opnieuw te ankeren zonder de boot onder controle te hebben. Voor je het weet is hij los en drijft in deze omstandigheden tegen ons aan. Dan hangen de masten zo in elkaar en drijven we samen de rotsen op. Overigens zonder gevaar voor leven want je stapt zo de stadskade op. Maar jammer van de boot wel... Hij ankert 50 meter recht voor me en ligt zo te zien meteen vast, ondanks het harde geklapper van de fok. Ik heb mijn grote flashlight al in de aanslag om hem te waarschuwen als hij onze kant op zou komen. Hoe hij het doet is me een raadsel, maar ik zie iemand met koplamp naar boven klimmen op de slingerende boot en het gevecht aangaan met de fok. Een half uur later zakt de koplamp weer uit de voorstag omlaag en is het geklapper weg. Ik vermoed dat hij een heel scherp zakmes bij zich heeft gehad. De volgende ochtend zie ik de vlag achter op de boot: rood met een wit kruis...

Een nacht om snel te vergeten, wat een ellende. Dit moet niet te lang duren want dan is zeeziekte nauwelijks meer te voorkomen. Maar nu zeggen de weersmodellen dat de wind zo blijft de komende twee dagen... We hebben maar één kans om te ontsnappen aan dit gekloetsj: volgens planning door het kanaal en aan de andere kant (hogerwal) beschutting zoeken. We slingeren over de hoge golven naar de ingang van het Kanaal van Korinthe.

De doorvaart door het kanaal van Korinthe had ik een dag eerder al on-line 'gereserveerd'. Een hele procedure, zowel digitaal als op het water. Het kanaal is zo smal dat alleen éénrichtingsverkeer mogelijk is. En daarbij gaat beroepsvaart voor, dus pas als er gaten vallen in de planning van vrachtschepen en cruiseschepen is er kans op een 'konvooi' van plezierjachten. De Griekse overheid heeft duidelijk besloten dat het de begrotingstekorten wil financieren door het te halen waar het te halen valt, en geef ze eens ongelijk; het kanaal is per mijl het duurste kanaal ter wereld. Voor een enkele doorgang kun je in Nederland met een gezin goed uiteten. In Griekenland kun je dan zelfs je hele familie uitnodigen.

We hebben geluk en kunnen meteen 's morgens om half negen in een 'konvooi' van drie zeiljachten het kanaal invaren. Het is wel een ervaring hoor. Tussen twee 50 meter stijle wanden een paar kilometer varen, in complete windstilte. Daniel heeft hier niks te vertellen. Het kanaal is duidelijk aan renovatie toe. Enkele wanden zijn een paar jaar geleden ingestort waarna het kanaal lang dicht was. Toen had je dus geen keuze en moest je een paar honderd mijl omvaren (maar kon je onderweg wel overal lekker uit eten...).

We maken veel foto's en video's en genieten van één van de vele hoogtepunten van deze reis. De slaap en frustratie van afgelopen nacht is snel vergeten. Een half uur later zijn we erdoor. Aan de oostkant komt Daniel ons alweer tegemoet. We gaan meteen scherp naar bakboord, om 10 uur 's ochtends voor anker achter de hogerwal. Daar waait het overigens niks minder, de windmeter schiet vaak naar de 40 knopen (windkracht 8), en de boot 'zeilt' van links naar rechts achter de 50 meter ketting. Maar vlak water, dus geen gekloetsj, geen gestamp, geen risico dat we hier zeeziek worden. Hier blijven we 2,5 dag liggen totdat de harde wind volgens de laatste modellen eindelijk gaat liggen. Na een lekkere ontbijt-smoothie van Rikke vallen we allemaal in een diepe slaap.

Fuck you Daniel!