Na de Ionische eilanden, de Golf van Patras, de Golf van Corinthe en het Kanaal van Corinthe, varen we nu het gebied van de Saronische eilanden in. Een prachtige zeildag langs de noordkust van de Peloponessos, met in de verte de luchtvervuiling van Piraeus en Athene, brengt ons in de beschutte baai van het eilandje Poros. We gooien 50 meter van de kade het anker uit en varen rustig achteruit in de richting van het laatste gaatje in een lange rij met zeil- en motorboten. Op een zeilboot staat een druk roepende en gebarende Griekse schipper ons te wijzen waar we heen moeten. Aan de andere kant geeft een kalme schipper van een grote motorboot met Friese vlag geruststellende signalen dat het goed gaat zo. Imme staat op het voordek aan de ankerlier, Rikke werpt de landvasten soepel en feilloos naar de collega zeilers die ons opwachten. Landvasten terug op de kikker en vast, anker strak, motor af, loopplank uit. De buren zijn onder de indruk. Blijkbaar was het al de hele dag kermis hier aan de kade met kruisende ankerkettingen, landvasten in het water en te korte loopplanken. De Griekse schipper komt me joviaal een hand en knuffel geven, alsof we elkaar al jaren kennen. Tevreden begint de bemanning van de Lamawaje aan het Happy Hour terwijl honderden toeristen op de kade langs flaneren, aapjes kijken. Maar deze aapjes hebben het dit keer toch wat beter geregeld met onze koude drankjes, chips en kaas.

Poros is zeer toeristisch, zeker als een mini cruiseschip aanlegt en honderden rollators in het stadje loslaat. En weer komen we in de spagaat van een stadje dat zonder toerisme en zeilers zoals wij al lang dood zou zijn, maar met toerisme en te veel zeilers dodelijk vermoeiend is geworden. We zijn als mens nu eenmaal niet erg goed in de maat houden.

Des te indrukwekkender dan de kwaliteit, snelheid en vriendelijkheid van de beste taverna's zoals Oasis, waar zeker twee honderd gasten gezelllig langs de waterkant eten en drinken en waar werkelijk helemaal niks op aan te merken is. Ze brengen na de voorgerechten (altijd tzatziki met veel knoflook), het hoofdgerecht (garnalen Saganaki met gebakken feta en tomaten) en een fles Griechischer Wein een toetje van het huis. Ze doen hier blijkbaar alles uitzonderlijk goed. Bij de taverna ernaast staat de eigenaar tevergeefs verwoede pogingen te doen om gasten op zijn lege terras te krijgen.

De volgende ochtend begint de kermis aan de kade weer. Onze Griekse buurman gooit als één van de eersten de landvasten los en vaart vooruit om zijn anker op te halen, maar had niet gezien dat daar al een andere boot druk bezig was om zijn anker te ontdoen van de kettingen van twee andere boten. Hij heeft nu geen andere keuze meer dan opzij varen waardoor hij dwars over de ankerkettingen van ons en onze Friese buurman komt te liggen. Als hij nu maar rustig wacht en niet op het idee komt om van daaruit zijn anker op te halen... Jawel hoor. Zonder om te kijken (of na te denken) duwt hij net zo lang op het knopje van de electrische ankerlier tot die piepend en krakend het anker bovenhaalt met onze ketting er keurig overheen gedrapeerd. Drukke gebaren van een Friese en Limburgse schipper worden beantwoord met nog drukkere gebaren en Griekse woorden die we eigenlijk eens een keer in Google Translate moeten opzoeken.
Een groot probleem hebben wij niet echt. Ik had bij zijn vertrek de motor al in de vooruit gezet met de landvasten nog strak aan de kade. Lamawaje gaat nergens heen. Maar hij ook niet, en dat was hij wel van plan. Blijkbaar is hij niet op de hoogte van de standaard oplossing voor deze situatie: lijntje om mijn ankerketting, die vastzetten op het dek, en dan zijn eigen anker eronderuit laten zakken. Dankzij Friese en Limburgse gebaren wordt hem dat toch duidelijk. Een kwartier later heeft hij zijn anker vrij, en wordt onze ketting met lijntje en al zonder enig ceremonieel overboord gezet. We hebben hem nog vriendelijk uitgezwaaid, maar helaas... Wij hebben geen andere keus dan opnieuw ankeren maar nu het anker van de buren weg is kan daar weinig meer
mee mis gaan.

We blijven een dagje in Poros om de boot grondig te poetsen, binnen en buiten. Het zout had zich aan dek en op de romp opgebouwd tot een dikke laag kristallen die er gelukkig makkelijk vanaf gaat. Het is bovendien weer flink warm overdag dus een beetje rommelen met water in de zwembroek/bikini is heerlijk.

De volgende dag heb ik een Teams vergadering voor het werk en dan wil ik ergens rustig voor anker liggen zonder de drukte van de straat en gedoe met ankerkettingen van de buren. De meiden varen vandaag de boot naar een mooie rustige ankerplek waar zij kunnen zwemmen en waar ik rustig kan vergaderen via de 5G verbinding. Het wordt een marathon onderhandeling. Als ik 5 uur later voor het eerst mijn hoofd weer boven dek steek, zijn we alweer onderweg naar Ermioni. De meiden waren klaar met zwemmen en het werd tijd om verder te gaan. Ze hadden als jonge twintigers in bikini bij het anker ophalen en wegvaren wel de nodige aandacht getrokken van andere boten in de baai.

In Ermioni hebben we de motor nog niet uit of Henri van Poll, een schoolvriend die ik al ruim 30 jaar niet meer heb gesproken staat aan boord om ons te verwelkomen. Hij is hier op vakantie, wij ook, dus tijd zat om bij te praten. Op zoek naar een restaurantje lopen we langs een groot Zwitsers zeiljacht en vraagt Henri aan de chique gasten op het achterdek of er nog een tafeltje vrij is... Met zijn grote lach legt hij de schipper bloedserieus uit dat we op zoek waren naar een tafeltje om een glaasje wijn te drinken, en dat dit prachtige schip wel indruk maakte... De schipper gaat naar binnen, haalt een fles witte wijn uit de koeling en komt met 4 glazen de loopplank af. De meiden weten niet wat hen overkomt. Welkom in de Wereld Volgens Henri.

Na die fles wijn danken we de schipper voor zijn gastvrijheid en laten hem alleen met zijn gasten. We eten en drinken heerlijk en gezellig bij Maria's en praten de hele avond over hoe mooi het leven kan zijn. Het zijn de kleine dingen die het doen...

Verder. Het schijnt dat onze koninklijke familie hier in de buurt een vakantiehuisje heeft. Op Google vind ik een luchtfoto en via Google Maps scan ik de kust van de Peleponessos. Check. 25 mijl van hier. Mijn anker-app Navily kent dat baaitje ook en de reviewers die er waren geven hoog op van het strandtentje Doroufi van de buren. Reden en alibi genoeg om daar te ankeren vannacht. Naarmate we dichterbij komen wordt duidelijk dat hun 'vakantiehuisje' niet zomaar in een buurt ligt. Dit doet denken aan de betere delen van de Algarve. Hier zullen vast ook andere 'royals' de zomer verbrengen. Het optrekje van de Oranjes komt in de lokale top 10 niet voor schat ik. We ankeren voor het 'strandtentje' van de buren en liggen op steenworp afstand van het haventje waar de vlaggen van Griekenland en Nederland broederlijk naast elkaar wapperen. Zo te zien beweegt er niets, maar de meiden willen dat graag zeker weten dus ze peddelen met het sup-board de koninklijke haven in. Niemand thuis. De camera's sturen de beelden van deze vijandelijke vloot uit de Zuidelijke Nederlanden terug naar Koning Willem Alexander van Oranje die nog steeds op zoek is naar een manier om een even grote stempel op de geschiedenis te drukken als degene naar wie hij vernoemd is. En zo begon de tweede Tachtigjarige Oorlog.