In Galaxidi ben ik voor zonsopgang wakker, licht het anker en hijs de zeilen. Met een heel licht windje beginnen we langzaam en stilletjes aan de 25 mijl naar Navpaktos. Tijd zat. Maar zoals gebruikelijk hier, trekt de wind in de loop van de dag aan. Als we aankomen bij het piepkleine haventje gaan we de uitdaging om erin te varen maar niet aan. Er kunnen maar 4 tot 6 boten in, en als er een beetje wind staat komen die al snel met de ankers in de knoop. Dus het anker gaat uit en we varen met Ripje het stadje in. De ligging is zo strategisch dat het al van ver voor de jaartelling bewoond is, meest recent als venetiaans fort dat grotendeels intact is. De muren gaan aan weerszijden stijl de berg op, en in het stadje zelf liggen tussen die buitenmuren weer meerdere muren waar de heersers zich achter terug konden trekken, tot ze uiteindelijk boven op de berg uitkwamen. Daar waren grote hoeveelheden drinkwater en voedsel opgeslagen zodat ze het wel even vol konden houden. We klimmen de berg op vlak voor zonsondergang als de zon zijn grootste kracht heeft verloren. Prachtig uitzicht over een paar kleine bootjes die ver beneden ons voor anker liggen. Eentje lijkt wel donkerblauw.

Van Navpaktos zeilen we onder de prachtige 3 km lange Rio Antirriobrug terug naar Patras, waar we een week geleden de film Oppenheimer zagen. Vanavond gaan we weer naar de film. Oppenheimer! Zo indrukwekkend, en nog zo veel onopgeloste snelle korte flashbacks (kleur) en flash forwards (zwart wit) dat we met alle plezier nog een keer 3 uur op het puntje van de stoel gaan zitten.

Vanuit Patras varen we weer de Ionische eilanden in (Zakynthos, Kephalonia, Levkas etc) waar we met zijn drieen begonnen toen Mich en Pip vanuit Preveza naar huis moesten. Het einde nadert en we hadden ons geen mooiere plek als afsluiting kunnen bedenken dan de enorme grote ruige, ondiepe baai tussen onbewoond eiland Petralas en het vasteland. Geen woningen, geen wegen, geen strandtentjes, geen geiten of schapen, niks, nada, nul. Alleen vissen en vogels, en 's nachts miljarden sterren, aardse duisternis en oorverdovende stilte zoals je die bij ons bijna nergens meer vindt. Mooie plek om voor het slapengaan stil te staan bij het einde van een geweldige reis.

Eerst met zijn vijven van Zadar via Dubrovnik naar Durrës in Albanië, dan na een week verder naar Corfu en Levkas waar Mich en Pippa van boord gingen vanwege Pippa's 2e poging om een Atheneum diploma te halen. Sindsdien vier weken met twee twintiger dochters en geen onvertogen woord. Heel af en toe zaten ze elkaar verbaal in de haren, maar dat was altijd na een uur weer vergeten. Zusjes zeggen nooit 'sorry' tegen elkaar, ze doen gewoon opeens weer alsof er nooit een vuiltje aan de lucht was. Zonder wrijving geen glans. Ze trokken de kar in het 'boothouden', bootschappen doen, plannen, heerlijk koken, maar ook varen, zeilen hijsen en strijken, ankeren, uitvaren, en soms ook aanleggen. Wat heb ik een geluk met zo'n 'bemanning'. En wat werd ik vaak meewarig en jaloers aangekeken als we met ons drieen door de stadjes liepen.

Maar hoewel het lekker rustig was aan boord, en we genoten van de extra ruimte, watervoorraad etc. misten we Mich en Pippa om 101 redenen. De Lamawaje bemanning was niet meer compleet de laatste weken. Volgend jaar zijn we gelukkig weer met ons vijven en dan is Turkije de bestemming.

Inmiddels liggen we in Preveza waar we Lamawaje klaarmaken voor 8 maanden op de kant. Maandag stappen we op de veerboot naar Venetie van waaruit we met de nachttrein naar Stuttgart rijden en dan met de ICE naar Keulen. Tis weer mooi geweest.

All is well aboard the good ship Lamawaje!