Speciaal voor de matrassenmeneer varen we de eerste dag niet verder dan Syvota op het eiland Lefkas. Dan kan hij de volgende dag met zijn busje de matrassen komen brengen en maken wij toch alvast wat mijlen in de richting van Turkije. Voor hem scheelt het een half uur, voor ons een halve dag.

In een klein idyllisch baaitje bij Syvota gaan we aanleggen op zijn ‘Meds’, met anker voor uit, en dan achteruit tegen de kant onze landvasten met ijzeren ketting (tegen het schuren) om de rotsen. Daarvoor is het wel noodzakelijk dat zich ten minste één vrijwilliger meldt om met de ketting en lange zware landvast naar de kant te zwemmen zodra het anker erin zit en nadat we nog zo’n 30 meter achteruit naar de rotsen zijn gevaren, met risico voor het roer. Bij ons zijn dat steevast dezelfde drie vrijwilligers. Mich had op het voordek al de hele 50 meter ketting van het anker laten gaan, want het was hier vlak bij de kust nog steeds 25 meter diep. En toen de drie meiden heldhaftig overboord sprongen en de ketting met landvast vakkundig om een rots hadden gebonden, kwam het spannendste moment. Zou het anker goed vastzitten? Mich draaide de electrische lier aan, in de hoop dat de ketting zich zou opspannen. Maar helaas. Zonder weerstand kwam de hele ketting weer aan boord.

Opnieuw. Dit keer gooi ik eerst het uiteinde van de lange achterlandvast in het water, zodat de meiden niet opnieuw hoeven te beginnen en ze in het kraakheldere water kunnen blijven dobberen “totdat hij komt”. De ver-losser… 😉. Of wordt het een ver-loser?

Weer 60 meter uitvaren, langzaam achteruit, het anker erin (vooral niet te vroeg want dan komen we niet aan de kant, maar ook niet te laat want dan hebben we geen grip), landvast aanpakken van de meiden en weer langzaam de ankerketting inhalen, op hoop van zegen. Twee keer was toch scheepsrecht? Blijkbaar niet. De steile oever speelt ons parten.

We geven het op, we willen gaan eten. We laten ons mooie rustige baaitje voor wat het is en ankeren zonder ‘Med’ poespas verderop in de bewoonde wereld naast een huurboot met 8 bezopen Duitse mannen die zo te horen blij zijn dat ze voor het eerst sinds vele jaren weer eens zijn ontsnapt aan Die Mutti.

Imme kookt een heerlijke, gezonde vegetarische vulling voor de wraps en na een ijskoude Corona val ik in mijn kooi in een diepe slaap.

All is well on the good ship Lamawaje!