Opeens staat er een streep door. Door het vooruitzicht van een nieuw Lamawaje avontuur, island hopping door de Cycladen, naar de Turkse Riviera. Het avontuur waar we al twee jaar naar uitkeken, waar we de boot op hebben voorbereid. Het avontuur dat er na de vorige lange reis in 2009/2010 eigenlijk niet meer in zat omdat de kinderen naar de middelbare school gingen, en dan studeren, en dan werken. Het leek onmogelijk dat we de planningen ooit nog op één lijn zouden krijgen voor een langere reis dan een paar weken. Totdat de meiden uitrekenden dat Rikke en Imme allebei in 2023 hun Bachelor’s studie zouden gaan afsluiten en Pippa in dat jaar eindexamen zou doen. Toen kwam de lobby op gang om met de Lamawaje weer een ‘lange reis’ te gaan maken. Ik heb dat plan eerst lang afgedaan als practisch onhaalbaar. Maar het zaadje was geplant en de meiden lieten niet los.

Zoals ik in 2007 stap voor stap iedereen moest overhalen voor de eerste reis, zo duurde het dit keer vele maanden voordat Mich en ik het plan van de meiden serieus gingen nemen. Maar in de zomer van 2022 reden we met ons vijven naar Frankfurt voor een concert van Coldplay toen we de meiden aan de Rijn, bij Burg Rheinfels het goede nieuws vertelden; we gingen weer een ‘lange reis’ maken met de Lamawaje. Maar, we wilden nieuwe gebieden bezoeken dus niet weer een ‘Rondje Atlantic’ naar de Carieb en Amerikaanse oostkust, hoe geweldig dat ook was. We stelden voor om de reis te verdelen over twee lange zomers zodat de meiden in de tussenliggende winter nog konden werken en reizen. In de eerste zomer zouden we de boot van Kroatie naar Marokko varen zodat we daar in het najaar de binnenlanden zouden kunnen verkennen. En dan in de tweede zomer zouden we vroeg starten en naar Madeira zeilen, daar een paar weken blijven en dan terug langs de Afrikaanse en Europese kust naar Nederland.

Het liep allemaal anders. De orca’s bij Gibraltar waren al een paar jaar uit verveling met de roerbladen van zeiljachten aan het spelen met maximale punten voor elk roerblad dat ze thuis konden laten zien aan tante ‘White Gladis ‘. Die had dat spelletje in 2021 bedacht en aan haar neefjes en nichtjes geleerd. Extra bonuspunten als bemanningen daardoor flink in paniek raakten, harde geluiden gingen maken of geholpen moesten worden door de kustwacht. En de Golden Buzzer was voor jachten die tot zinken werden gebracht door lekkages aan de roerschacht. Niks agressie of wraak volgens de wetenschappers; gewoon een spelletje om te laten zien wie hier nu echt de baas is.

Hoe dan ook, Lamawaje had geen zin in dit soort spelletjes, dus het plan werd aangepast. In de Middellandse Zee hadden we Griekenland en Turkije nog gemist en Mich en ik hadden nog goede herinneringen aan 32 jaar geleden toen ik als schipper werd ‘ingehuurd’ door een Sittardse familie die een zeilboot had gehuurd in de Sporaden. Die zeilreis eindigde toen overigens ongepland in Tinos vanwege de harde Meltemi. Dus plan B werd om de boot in 2023 van Kroatie via Albanie naar Griekenland te varen en in 2024 van Griekenland naar Turkije en terug. Plan C werd uiteindelijk dat Pippa in 2023 met Michelle terug naar huis moest om haar laatste jaar Atheneum over te doen. Plan D werd dat Pippa in 2024 terug naar huis moest voor herexamens (zonder Michelle, “ik ga niet wéér mijn vakantie onderbreken”) en nu zitten we dus in plan E, met de meiden thuis bij opa en oma en Mich en ik wéér ‘verwaaid’ door de Meltemi in Tinos, met een licht geval van ‘empty boat syndrome’.

Echt leeg is de boot natuurlijk niet. Met ons tweetjes is het nog steeds gezellig. We drinken ‘s morgens cappucino op lokale terrasjes, we gaan lekker eten, kijken voetbal tussen de Grieken, spelen nog steeds dezelfde kaartspelletjes. Maar opeens is alles toch anders. De gezellige drukte van de meiden aan boord is weg, samen inkopen en koken, samen zingen en dansen, samen voor elkaar zorgen, samen eens zijn én samen oneens zijn. Ik dacht gisteren, ik zet hun favoriete muziek van Chef’s Special op, maar dat maakte het alleen maar erger. Ik heb het snel weer afgezet.

Onder de streep; we blijven flexibel. En het maakt eigenlijk niet zo heel veel uit of we samen zijn in Kroatie, Albanie, Marokko, Madeira, Griekenland, Turkije of in Sittard. De drie gezellige, zorgzame, eigenwijze druktemakers zijn nu daar waar ze het hardste nodig zijn, dus gaan wij daar ook weer heen. Lamawaje gaat maar weer een jaartje de kant op. Ze mag al lang blij zijn dat we dit jaar niet door de straat van Gibraltar zijn gevaren met White Gladis en haar neefjes.