Na 10 dagen ‘verwaaid’ te hebben gelegen in Tinos biedt de weersvoorspelling eindelijk een gaatje om te ontsnappen aan de Meltemi. Niet dat Tinos een vervelend eiland is, in tegendeel, het is veel authentieker dan het naastgelegen Mykonos, maar we willen nu zo snel mogelijk terug naar huis. We liggen hier niet alleen in Tinos. Er zijn nog enkele zeilboten die andere plannen hadden en nu gedwongen worden om de tijd te nemen, tot de wind weer gunstig staat.

Onze Australische buren nodigen ons uit voor een borrel aan boord. Allison is arts, gestopt met werken na herstel van kanker. Ray is net op zijn 57e gepensioneerd na 35 jaar helicopterpiloot te zijn geweest bij de Australische marine. Zijn aandacht voor detail en planning is onvoorstelbaar, “because helicopters want to blow themselves up all the time”. De avond vóór vertrek is hij al aan het bekijken in welke volgorde de ochtend erna de vele kettingen, landvasten en ankers los moeten en wat dat betekent voor de volgorde waarin de boten de haven uit kunnen. Waar hij geen rekening mee had gehouden is dat die andere schippers niet allemaal Australische piloten zijn, maar o.a. een Engelse beheerder van een bejaardentehuis en een Franse handelaar in vliegtuigonderdelen. Die laatste stelt zich voor als Louis Bernard Bruneau, maar daar maken we meteen Louis Quatorze van, om het simpel te houden. Gezellige avond, met héél verschillende voorkeuren voor de borrel. De Fransen drinken rode wijn, de Ozzies bier, en de Engelsen Gin-Tonic. Wij helpen de Engelsen een handje.

Ray is conservatief met zijn analyse van het weerbericht voor morgen. Na 10 dagen van vlagen boven de 40 knopen zijn we allemaal wel toe aan rustig weer om onze plannen eindelijk te kunnen vervolgen. Graham, de Engelsman wil pas op zijn vroegst om 05:00 morgenvroeg uitspraken doen over het weer van 05:00 morgenvroeg. Als beheerder van een bejaardentehuis heeft hij geleerd dat de toekomst zich niet laat voorspellen. Vertel ons wat.

Als we om 05:00 voor zonsopgang aan dek komen is Ray al bezig met de laatste controles. Graham is aangenaam verrast dat de wind is gaan liggen. Louis Quatorze staat op het voordek met een petit café. Even denk ik dat zijn andere hand op zijn borst rust, maar dat was Napoleon.

Ray bevestigt “Ten knots mate” en geeft ons een thumbs-up. Ready for take-off. In willekeurige volgorde begint iedereen zijn kettingen en landvasten te ontknopen en de ankers op te halen, gelukkig wel één voor één. We zijn nog geen 20 meter van de kade of we horen achter ons het inmiddels bekende gesuis van naderende valwinden die de berg af komen. Binnen enkele seconden schiet de windmeter omhoog van 10 naar 20 en 30 knopen. Vóór we de haven uit zijn vliegt het zeeschuim ons alweer om de oren. We kunnen niet eens de stootwillen en landvasten netjes opbergen, dus we flikkeren alles zo lang maar bij elkaar in de kuip. Prioriteiten. Luiken dicht, kussens naar binnen, zeilkleding aan, zwemvest aan, dan pas opruimen. Brekende golven binnen de haven. Buiten de haven tikt de windmeter regelmatig de 40 knopen aan, dus 8 Beaufort. Valwinden zijn lokaal en Tinos staat erom bekend, dus hopelijk is het verder op zee rustiger. Terwijl de opkomende zon op mijn rug brandt, heb ik mijn dikke, zware oceaan zeilpak hard nodig om het overvliegende zeewater tegen te houden. Als we een uur later eindelijk ver genoeg van Tinos verwijderd zijn, ben ik blij dat ik mijn zeilpak uit kan doen. Het is inmiddels van binnen net zo nat en zout als van buiten.

En wat heb ik een geluk met mijn ‘bemanning’. In alle drukte, lawaai en nattigheid raakt Mich niet in paniek, ook al gaat alles anders dan normaal. Rustig op het voordek bij het anker. En ook al vliegt er binnen van alles door de kajuit, een kwartier later is er toch verse koffie met een banaan en een kusje.

Ray had gelijk. Je kunt er maar beter altijd van uit gaan dat alles elk moment uit de hand kan lopen. Aan die “ten knots mate 👍🏻” heb ik hem later die ochtend via Whatsapp toch nog effe subtiel herinnerd. Maar Graham had nog meer gelijk; “you never know what’s next”.