Vanuit Tinos zetten we de turbo aan. Waar we normaal 2 weken doen over 300 mijl, lekker rustig van haventje naar haventje met flink wat rustdagen, gaan we die afstand nu proberen te halen in 3 dagen. De eerste dag eindigen we na 17 uur zeilen en motoren net na het beroemde Kanaal van Korinthe, waar we na zonsondergang doorvaren.

De volgende lange dag eindigt in Mesolongi. Tussen de Baai van Patras en de bergen van west Griekenland ligt een moeras van 11.000 hectare. De Mesolongi Lagune is een paradijs voor honderden soorten vogels en vissen, waaronder de Tsipoura, oftewel de Mesolongi Goudbrasem en verschillende soorten pelikanen, gieren, buizerds en zelfs schildpadden. De zoutmeren leveren het beste zeezout ter wereld, volgens de Grieken dan.

Op de sporadische eilandjes vind je huisjes en vissershutten op palen, met een lange houten steiger ervoor, naar water dat net diep genoeg is om een klein vissersbootje aan te leggen. Dit is een andere wereld. Een waarbij het ritme van elke dag bepaald wordt door de stand van de maan en het weer. Het ziet er gammel uit, maar vergis je niet, het Venetiaanse rijk is ook zo begonnen. Deze mensen moeten samenwerken om te overleven en als ze dat eenmaal onder de knie hebben kunnen ze de hele wereld aan. Of dat denken ze. Net als de Egyptenaren aan de Nijl en de Hollanders aan de Maas en Rijn. Klein puntje van aandacht: zodra je dan weer stopt met samenwerken, je eigen wereldje dicht gooit en anderen de schuld geeft van alles wat niet meer lukt, dan dondert het hele circus in elkaar. Vraag maar aan die andere rare jongens, de Romeinen. L'histoire se répète...

Wij varen bij 35°C dwars door het moeras door een kanaal naar het stadje Mesolongi, op het vasteland. Onderweg zoeken we naar die éne flamingo die Rikke, Imme en ik vorig jaar over zagen vliegen toen we hier voeren. Mich ziet er meteen 50, een roze wolk die over het moeras vliegt. Ondertussen loopt de temperatuur van het water op van 25°C naar 33,5°C. Dat belooft een zwoele nacht te worden want voor afkoeling van de boot zijn we 's nachts afhankelijk van het zeewater waar we in drijven.

We ankeren in het baaitje bij de stad en springen in het water tussen de schildpadden die af en toe hun hoofd laten zien. De laatste keer dat ik in zo'n warm water heb gezwommen was thuis in de badkamer. Geen 30 rondjes om de boot dit keer dus. We kijken in de schaduw van onze zonnezeiltjes bij een verlaat Happy Hour naar het Nederlands elftal tegen Oostenrijk. Niks Happy aan.

Aan de kant vinden we in een hip tentje een tafeltje onder twee hele grote ventilatoren. Dat helpt. En de Griekse keuken én de wijnen, blijven om van te smullen. Toch een Happy End. In het pikkedonker varen we geruisloos terug naar de Lamawaje. De nogal kleine ventilatoren hebben niet kunnen voorkomen dat het binnen een sauna is. We hijsen 'Ripje II' terug aan dek zodat we morgen vroeg kunnen vertrekken voor de laatste etappe terug naar de thuishaven Preveza.

Ik ga buiten op de bank slapen, maar verhuis om 03:00 weer naar binnen. Daar word ik om 07:00 wakker, badend in het zweet en onder de muggenbulten. Als ik Mich vraag of ze geen last heeft gehad van de muggen zegt ze, "nee, want ik had oordoppen in".... Huh? Haar benen zitten onder de muggebulten, maar ze heeft prima geslapen.

Die muggen hadden zich eigenlijk toch wat beter moeten verdiepen in de Griekse oudheid. Denken ze de strijd met mij afgelopen nacht te hebben gewonnen, eindigen ze dan oneervol als rode streep op het plafond. Dat is nu wat je noemt een Pyrrus overwinning. Stond hier ruim 2300 jaar geleden al gebeiteld op een steen. Auw muk!