De meiden zijn inmiddels alweer 5 weken geleden voor oma terug naar Sittard gevlogen en Mich en ik hebben er toen nog twee weken over gedaan om in Tinos de Meltemi af te wachten, de boot terug te varen naar Preveza, winterklaar te maken en zo snel mogelijk terug te vliegen naar Düsseldorf. Mijn eerste privé vlucht in 6 jaar, maar nood breekt wet. De auto staat nog in Venetië waar we met de veerboot heen zouden zijn gegaan vanuit Griekenland. Komende vrijdag pakken Mich en ik de nieuwe comfortabele slaaptrein van de ÖBB van München naar Venetië en rijden dan in het weekend rustig terug naar huis.

We hebben er nog geen seconde spijt van gehad dat we de laatste 'grote reis' met ons gezin hebben afgebroken om thuis te kunnen zijn voor opa en oma. Rikke en Imme zijn nadat oma was gevallen enkele weken dag en nacht bij haar en opa geweest. Dat heeft vooral veel liefdevolle zorg en grote dankbaarheid opgeleverd, maar ook een moment waarop ze halsoverkop 112 moesten bellen en niet wisten hoe het zou aflopen. Het is ze niet in de koude kleren gaan zitten, maar ze hebben zich er geweldig doorheen geslagen samen. Ik ga niet eens proberen te beschrijven hoe trots we zijn, natuurlijk ook op Pippa die zich bij al die zorgen om oma toch zo goed wist te concentreren op haar herexamen Wiskunde B dat ze er een 7 voor haalde en naar Delft kan om bouwkunde te gaan studeren. Gelukkig ging het na één etmaal in het ziekenhuis weer beter met oma. De bloedwaardes zijn weer prima en de zware pijnstillers worden afgebouwd. Inmiddels is er thuiszorg zodat de meiden weer aan hun eigen leven en een vakantiebaantje toekomen. Maar als ze, zoals vandaag, oma en opa een dag niet hebben gezien worden ze onrustig. Oma is niet de enige die moet afkicken.

Vorige week zondag zijn we met ons vijven heerlijk gaan eten bij Turks restaurant Mandalin in Maastricht, een goede plek om effe rustig te evalueren de dag nadat er volgens de eigenaar files met Nederlandse auto's luid toeterend langs het restaurant waren gereden. Bovenaan stond de conclusie dat we blij zijn dat we er voor opa en oma konden zijn toen ze ons zo hard nodig hadden. Je voelt toch dat je hen zoveel dank verschuldigd bent dat je die met de beste wil van de wereld niet meer kunt terugbetalen. Maar alle kleine beetjes helpen. Bovendien raakten we niet uitgepraat over de prachtige dagen in Süd-Tirol voor onze zilveren bruiloft en over de 2 mooie weken samen aan boord van de Lamawaje in Griekenland. Maar de belangrijkste conclusie was dat het niet echt uitmaakt hoe lang we op vakantie zijn, of in welk land we op vakantie zijn, als we maar samen op vakantie zijn en liefst op een zeilboot in een warm land waar je lekker kan zwemmen en eten. En dus spraken we af dat we ook komende jaren samen op zeilvakantie blijven gaan, ook al zitten grote avontuurlijke reizen met ons vijven er niet meer in. Maar 14-08-2025 gaat de familie Geelen weer een eindje zeilen. Als er in de tussentijd vriendjes komen, slepen we die wel in een rubberbootje achter ons aan, of zoiets.

We genieten van de zomer in onze tuin en onze stad, met familie en vrienden.
We genieten van de tijd samen voordat de meiden in de tweede helft augustus hun nieuwe studies starten in Delft, Rotterdam en Londen.
We genieten van nu. Meer is er niet.

All is well on the good ship Lamawaje!