Port La Foret > La Coruna
De etappe van Port la Foret in Bretagne, Frankrijk naar La Coruna in Galicie, Spanje levert het bewijs dat de boot klaar is voor het komend jaar. Met Susan, Bart en Ben vertrekken we de avond van 18 Juni met een Noord Westelijke windkracht 4 die zal gaan draaien naar Noord Oost. Aangezien we in alle gevallen ruime wind houden, maken we ons geen zorgen over de voorspelde toename naar windkracht 6 en de Atlantische deining van 2-3 meter.
Ben is al vrij snel zeeziek, maar blijft dapper wacht lopen, ook al is het aan- en uitkleden elke keer weer een garantie dat hij over de reling moet gaan hangen. Suus, Bart en ik kampen vooral met de overgang naar het 4-uur-op-4-uur-af ritme en de vermoeidheid door de grillige bewegingen van de boot. 's Nachts is het koud genoeg voor 3 lagen kleding.
We zetten de volgende dag de fokkeboom uit en varen de hele dag met een flink rollende boot plat voor de NO wind recht op ons doel af. Als we van het continentaal plat afvaren (waar de diepgang ineens toeneemt van 100 meter naar 4500 meter) is de zee onrustig. De door de NO wind opgezweepte golven en de Atlantische deining uit het NW maken het er niet comfortabeler op aan boord.
Ben komt ondanks alles na een etmaal weer over de zeeziekte heen en begint weer wat te eten en te drinken. Inmiddels komen op de Navtex berichten binnen van windkracht 8 in zeegebied Finisterre, het gebied waarin La Coruna ligt. Die nacht kom ik om 4 uur op wacht en zie opeens drie felwitte torpedo sporen die van achteren de boot naderen........ dolfijnen trekken fluoriserende sporen. Ze spelen met de boeggolven en springen vlak naast ons uit het water. Spectaculair.
Zaterdagochtend varen we met 2 reven in het grootzeil en deels opgerolde genua als de wind steeds verder toeneemt. ETA in La Coruna is nu zaterdag rond middernacht. Bart en ik wisselen elkaar aan het stuurwiel af in het zetten van snelheidsrecords; ik begin met 10,8 knopen, Bart zet er een half uur later 10,9 overheen. De wind is bij stralende zon toegenomen tot 38 knopen met uitschieters naar 41 knopen.
's Middags krijgen we land in zicht dus we verwachten binnen een paar uur onder de hoge wal van Kaap Ortegal wat beschutting te vinden. Maar voor het zover is, heeft de Golf van Biscaje nog een laatste verassing in petto. De effecten van het nabije land versterken de wind tot ruim 45 knopen met vlagen tot 54 knopen (windkracht 10). Plaatselijke ondieptes zorgen voor hoge chaotische golven. We surfen plat voor de wind met snelheden tot 12,8 knopen. Herinneringen aan de beste zeilmomenten op Equity & Law II in 1989/90. Uiteindelijk lopen we 4 keer uit het roer. Af en toe krijgen we haar maar moeilijk weer terug op koers. Verder reven is geen optie, we hebben snelheid nodig om controle te houden over de golven. Bijliggen of zeeankeren is ook geen optie, daarvoor liggen we te dicht bij de kust. Dus doorscheuren tot we achter de beschutting van het land zitten. 100% concentratie om tijdig te reageren op elke golf die ons van achteren probeert opzij te duwen. Inmiddels zitten Ben, Bart en ik met ons harnas aangehaakt aan de boot en doen we alle luiken dicht om overslaande golven buiten te houden. Suus komt verbaasd buiten kijken en meldt onbekommerd dat ze weer bereik heeft op haar mobieltje.....
En als de beschutting eindelijk komt zien we al snel La Coruna liggen en dankzij de hoge snelheden (het log registreert een gemiddelde van 9,2 knopen dat laatste uur) zijn we al om 20.30u. in de haven. 48 uur gezeild over bijna 340 mijl. Gemiddeld 7 knopen. Moe, vooral van de laatste 50 mijl, maar vooral zeer tevreden dat de boot heeft bewezen geen enkele moeite te hebben met dit soort omstandigheden.

La Coruna
We liggen enkele dagen in "Darsena de la Marina", de jachthaven midden in de stad. Op nog geen 200 meter van de boot ligt een prachtig plein dat leidt naar steegjes waarin tafels ongeordend op straat worden gezet om te eten. Op zaterdagavond begint het om 23.00 uur pas druk te worden. Kinderen slapen aan tafel, terwijl ouders schalen zeevruchten verorberen.
We nemen 2 dagen de tijd om uit te rusten, de boot te poetsen, klusjes te doen aan boord en te genieten van de stad.
De laatste dag voor vertrek maken we een lange wandeling over de prachtige boulevard die ons naar de "Torre de Hercules" leidt, een eeuwenoude grote vuurtoren die door de Spanjaarden "beschermer van de menselijkheid" wordt genoemd. In een tapas bar van 2 meter breed en 20 meter diep genieten we van de Spaanse eetcultuur.

La Coruna - Portosin
Op een donkere natte ochtend vertrekken we richting Ria de Camarinas, een baaitje net voor Kaap Finisterre. Geen zuchtje wind dus 50 mijl motoren. Dolfijnen komen de zon brengen. We ankeren in het zicht van een grote brandstapel. We komen er niet uit of het hier een dorpsfeest of een rituele lijkverbranding betreft, dus na ons gebruikelijke "happy hour" aan boord, pompen we de bijboot op en gaan op verkenning, gewapend met twee flessen wijn. Als drie neptunussen en een zeemeermin komen we uit zee over het strand aanzetten op wat "het feest van het licht" blijkt te zijn, vanwege de langste dag van het jaar. We worden door de lokale bevolking uitgenodigd voor sardientjes die met honderden worden geroosterd. De mannen zijn hier breed en sterk met handen als kolenschoppen; een gemeenschap van vissers.
Als de live-band begint meent Bart de stem van Moniek Smit te herkennen. Suus kent het verschil niet meer tussen een "salsa yel" en haar dolfijnen-lokroep....de alcohol begint zijn sporen achter te laten. Om middernacht gaat de brandstapel aan. Een kringloopwinkel hebben ze hier niet nodig; ze flikkeren alles op het vuur, inclusief bankstellen, kasten en plastic tonnen. Midden in de brandstapel staan twee poppen; een ervan met een forse slurf uit zijn broek en een groene en rode bal eronder. Alleen zijn stuurboord en bakboord verwisseld en dat zal dan ook wel weer de reden zijn dat hij wordt opgeofferd...
De terugreis begint met het verslepen van de bijboot naar de 100 meter verderop liggende waterlijn; het is inmiddels laag water. Vervolgens moeten we drie pogingen doen om weg te varen; eerst blijft Bart achter omdat zijn teenslippers in de modder worden vastgezogen, daarna laat een vast zittende stuurknuppel ons rondjes draaien. De toeschouwers zullen vast wel begrip hebben voor de "verzachtende omstandigheden".... Gelukkig waren we net op tijd terug aan boord om het einde van het happy hour nog mee te maken....

De volgende dag langs de beroemde Kaap Finisterre, waar de aardbodem bezaaid ligt met wrakken van schepen die de beruchte stormen hier niet hebben overleefd. Vandaag is het rustig, met de wind recht van voren, dus kruisen in een mooi zonnetje. Wij hebben onze portie storm voor deze reis al gehad.