Na een dagje Santiago de Compostella vertrekken we vanuit Portosin de Ria's in. Dit gebied van beschermde baaien met prachtige strandjes in de provincie Galicië staat bekend als het mooiste zeilgebied van Spanje. Het loopt vanaf La Coruna tot vlak boven de grens met Portugal. Maar aangezien het een beetje bewolkt blijft hebben we niet veel zin om uitgebreid te gaan ankeren, dus varen we redelijk snel door naar het zuiden met alleen overnachtingen in Muros, Riveira, Vigo en Baiona. Hier en daar worden onze zeiltochten opgevrolijkt door dolfijnen.

In Muros krijgen we een extra reden om niet langer in de Ria's te blijven: bij het aanleggen van het rubberen bijbootje vergeet Rikke gas terug te nemen en de onvermijdelijke frontale botsing met een scherpe rand van de steiger leidt tot een knal, gevolgd door hard gesuis. "Papa, de boot zinkt!" Imme staat in een fractie van een seconde op de steiger en houdt de landvast strak zodat de rest van de familie in lichte paniek op de steiger kan klimmen. Ik haal snel het motortje los zodat dit niet onder water verdwijnt. Uiteindelijk trekken we een half gezonken bootje op de steiger. En nu dan ? Na wat rondvragen vinden we een vissersboot, genaamd 'Hnos Leon' ,die ons wel terug wil brengen naar onze boot, samen met de half leeggelopen bijboot.

In Riveira doen we verwoede poging om het bijbootje te repareren. Maar een scheur van 20 cm, vlak naast een dikke naad, laat zich niet makkelijk plakken. Na veel schuren en ontvetten is het resultaat hoopgevend. Nu eerst 24 uur drogen en dan morgen pas oppompen om te kijken of het heeft gewerkt. In de tussentijd varen we naar Vigo, de dichtstbijzijnde grote stad, zodat we in geval van nood een ander bijbootje kunnen regelen. Als we 's avonds in Vigo een stukje gaan wandelen komen we uit bij een hard-core concert. De meisjes snappen niks van al die herrie, doen met de vingers in de oren heel even mee met "headbangen" en dan gaan we snel weer verder.

De volgende ochtend blazen we vol hoop het bijbootje op. Het ziet er goed uit. Maar na het ontbijt is de boot alweer half leeg. Einde oefening. "Boto Plastico Kaputto". We moeten op zoek naar een vervanger. We lopen uren door de slechtste buurten van Vigo op weg naar een winkeltje aan de andere kant van het havengebied. Maar ze hebben niks geschikts op voorraad. Ook een tweede bezoek levert niks op, ondanks verwoede pogingen van de verkoper om zijn beschikbare voorraad aan te prijzen. Pippa huilt tranen met tuiten als we "haar" kapotte bootje in Vigo achterlaten.

We varen door naar Baiona waar we net na zonsondergang aanleggen in een prachtige haven onder het oude fort. Baiona bevalt goed, met speeltuinen, stranden, een prachtig fort en leuke smalle straatjes met winkels en vele tientallen restaurantjes. Michelle gaat 's middags wat door het stadje wandelen terwijl ik met de kinderen op het strand zit. Imme heeft een open blaar/wondje op haar been en arm, die we al enkele dagen behandelen met Fucidin en wegens infectiegevaar mag ze tot haar grote verdriet niet zwemmen. De belofte van een groot ijsje die avond compenseert maar een beetje. 's Avonds eten we Tapas en komen we in de ijsjeszaak de Nederlandse bemanning van de Pjotter tegen, een Breehoorn 44. Die zijn op weg via de Carieb naar Canada waarna ze voor de winter van 2010 terugkomen naar Cuba. We hadden hen in Muros al voor anker zien liggen en zij ons. Ze hadden onze 'redding' door de vissersboot op de voet gevolgd.

We liggen nu hemelsbreed niet meer zo heel ver af van de Bon Vivant van Roel, Anuschka, Sanne, Maartje en Veerle. De meisjes vragen al langer wanneer we hen weer zullen tegenkomen, want het was vorig jaar erg gezellig samen in België, Engeland en de Kanaaleilanden. Roel heeft de boot vorig jaar oktober nog door een bemanning naar Portugal laten varen, dus ze liggen nu een stukje op ons voor. We besluiten een beetje door te varen zodat we snel weer bij elkaar uitkomen.

Vanuit Baiona vertrekken we nog voor zonsopgang om de harde wind te vermijden die meestal 's middags op komt zetten. Na 6 uur varen zijn we in Viana de Castelo, eindelijk in Portugal. Bloedheet die middag aan boord, dus zonnetent erop en niet te veel doen. 's Avonds komt het stadje tot leven. Ook hier zou je best enkele dagen kunnen doorbrengen, leuke straatjes en pleintjes en alle perkjes, bankjes en fonteinen tot in de puntjes in orde. De eerste indruk van Portugal is zeer positief.

De volgende dag verder naar Leixoes waar de Bon Vivant ligt. Een prachtige zeildag met 20-26 knopen wind van achteren. Vol zeil erop, golf op golf af, precies zoals zeilen voor de Portugese kust hoort te zijn. Als we de zeilen strijken merken we pas goed hoe hard het inmiddels waait. In de jachthaven leggen we aan naast de Bon Vivant en springen de meisjes blij van boot af om met hun vriendinnetjes te kunnen spelen.

Maandag zal de wind nog harder aantrekken, dus de familie Geelen besluit om met de bus naar Porto te gaan, terwijl de familie Rovers een dagje aan boord blijft. Openbaar vervoer is Portugal perfect geregeld met moderne bussen, chipcards en veel verbindingen. We rijden een uur voor â'¬ 1,45 per persoon en stappen in het centrum van Porto uit. Prachtige oude stad, maar hier een groot contrast tussen buurten en gebouwen die pico bello in orde zijn en oude vervallen rommel. Aan de oude kade aan de rivier Doura waan je je nog in de middeleeuwen, maar het is er reuzegezellig en de Portugese keuken smaakt goed. We zijn neergestreken op het terras van Peter's Sport Cafe. Een befaamde kroeg op de Azoren, waarvan zich in Porto ook een dependence bevindt. Mooi terras, vriendelijke bediening,maar erg commercieel ingesteld. De halve menukaart bestaat uit verkoop van t-shirts, speldjes, vlaggetjes etc.

Eenmaal terug aan boord bespreken we met de Bon Vivant dat we de dag erna vroeg zullen uitvaren voor de 70 mijl lange tocht naar Figueira da Foz. Het is 's morgens rustig op zee en we hebben de wind mee. Met de motor bij voor wat extra snelheid varen we in een dikke 10 uur naar ons doel. Heerlijk zonnetje, boekje lezen en regelmatig uitkijken voor de talrijke visnetten die vlak voor de boot opduiken. Die wil je niet in de schroef hebben. Bij aankomst worden we door de waterpolitie tegengehouden; de haven is gesloten......Gelukkig is het maar tijdelijk; de haven wordt gebruikt voor blusvliegtuigen om water te scheppen voor een bosbrand, op zee staan te veel golven. We besluiten te ankeren buiten de haven, maar het anker is nog niet aan de grond of de haven wordt weer vrijgegeven.

In Figueira liggen we naast de Victory, de boot van een Nederlands stel dat voor onbepaalde tijd is vertrokken en nog niet weet of ze in Zuid Portugal doorgaan naar de Carieb of bakboord uit naar de Med. Niet te veel plannen dus, en alle vrijheid van de wereld. We besluiten dat we na deze lange dag een rustdag hebben verdiend dus we gaan lekker naar het strand met de meisjes. Groot succes. Het met veel moeite gebouwde zandkasteel overleefd de opkomende vloed....vooral omdat de vloed net op tijd omslaat in eb...

Later die dag loopt de "Expense" binnen, een prachtige X50 van een Deens stel met een 3 jarig dochtertje. Ze varen in etappes naar de Canarische eilanden. Daarna met een bemanning de ARC voor de oversteek van de Atlantische Oceaan, en dan vliegen vrouw en kind naar St. Lucia om samen een half jaar te gaan toeren. Waar heb ik dat eerder gehoord ? Het dochtertje Marie kijkt vol jaloezie naar de 6 spelende meisjes van de Lamawaje en de Bon Vivant en wordt dus al snel in de groep opgenomen. Pippa en Veerle gaan bij haar aan boord een film kijken maar komen al snel terug omdat ze er niks van konden verstaan....

De volgende ochtend potdichte mist. Boten die ons steiger verlaten zijn binnen een half uur weer terug. Er is geen doorkomen aan. Dus blijven we een dagje "verwaaid" liggen (eigenlijk dus "vermist"). De mist lijkt af en toe op te trekken, maar komt dan weer even hard terug. We amuseren ons met niks doen, boekje lezen, borrelen, zwemmen, zeilen in het Optimistje van de Bon Vivant en wandelen. Wat een ellendig leven..... :-)

Vrijdagochtend is het weer opgeklaard, zonnetje, geen wolkje aan de lucht en meteen al te warm om buiten te ontbijten, tenzij onder de zonnetent. Ik ga brood kopen op de lokale markt. Een grote hal vol met vers fruit, vis en brood en vrijwel alleen maar lokale klanten met schort. De visverkoopster moet om de paar minuten de levende krabben terugleggen die stiekem proberen om via de bak van de makrelen en sardientjes te ontsnappen..... Tijdens het ontbijt worden we voor de 20ste keer door een wagen met grote luidsprekers herinnerd aan de aanstaande stierengevechten in het dorp. De muziek die erbij hoort kennen we inmiddels uit ons hoofd. Dat was nog wat voor de St. Joep!