De meiden zijn inmiddels alweer 5 weken geleden voor oma terug naar Sittard gevlogen en Mich en ik hebben er toen nog twee weken over gedaan om in Tinos de Meltemi af te wachten, de boot terug te varen naar Preveza, winterklaar te maken en zo snel mogelijk terug te vliegen naar Düsseldorf. Mijn eerste privé vlucht in 6 jaar, maar nood breekt wet. De auto staat nog in Venetië waar we met de veerboot heen zouden zijn gegaan vanuit Griekenland. Komende vrijdag pakken Mich en ik de nieuwe comfortabele slaaptrein van de ÖBB van München naar Venetië en rijden dan in het weekend rustig terug naar huis.

We hebben er nog geen seconde spijt van gehad dat we de laatste 'grote reis' met ons gezin hebben afgebroken om thuis te kunnen zijn voor opa en oma. Rikke en Imme zijn nadat oma was gevallen enkele weken dag en nacht bij haar en opa geweest. Dat heeft vooral veel liefdevolle zorg en grote dankbaarheid opgeleverd, maar ook een moment waarop ze halsoverkop 112 moesten bellen en niet wisten hoe het zou aflopen. Het is ze niet in de koude kleren gaan zitten, maar ze hebben zich er geweldig doorheen geslagen samen. Ik ga niet eens proberen te beschrijven hoe trots we zijn, natuurlijk ook op Pippa die zich bij al die zorgen om oma toch zo goed wist te concentreren op haar herexamen Wiskunde B dat ze er een 7 voor haalde en naar Delft kan om bouwkunde te gaan studeren. Gelukkig ging het na één etmaal in het ziekenhuis weer beter met oma. De bloedwaardes zijn weer prima en de zware pijnstillers worden afgebouwd. Inmiddels is er thuiszorg zodat de meiden weer aan hun eigen leven en een vakantiebaantje toekomen. Maar als ze, zoals vandaag, oma en opa een dag niet hebben gezien worden ze onrustig. Oma is niet de enige die moet afkicken.

Vorige week zondag zijn we met ons vijven heerlijk gaan eten bij Turks restaurant Mandalin in Maastricht, een goede plek om effe rustig te evalueren de dag nadat er volgens de eigenaar files met Nederlandse auto's luid toeterend langs het restaurant waren gereden. Bovenaan stond de conclusie dat we blij zijn dat we er voor opa en oma konden zijn toen ze ons zo hard nodig hadden. Je voelt toch dat je hen zoveel dank verschuldigd bent dat je die met de beste wil van de wereld niet meer kunt terugbetalen. Maar alle kleine beetjes helpen. Bovendien raakten we niet uitgepraat over de prachtige dagen in Süd-Tirol voor onze zilveren bruiloft en over de 2 mooie weken samen aan boord van de Lamawaje in Griekenland. Maar de belangrijkste conclusie was dat het niet echt uitmaakt hoe lang we op vakantie zijn, of in welk land we op vakantie zijn, als we maar samen op vakantie zijn en liefst op een zeilboot in een warm land waar je lekker kan zwemmen en eten. En dus spraken we af dat we ook komende jaren samen op zeilvakantie blijven gaan, ook al zitten grote avontuurlijke reizen met ons vijven er niet meer in. Maar 14-08-2025 gaat de familie Geelen weer een eindje zeilen. Als er in de tussentijd vriendjes komen, slepen we die wel in een rubberbootje achter ons aan, of zoiets.

We genieten van de zomer in onze tuin en onze stad, met familie en vrienden.
We genieten van de tijd samen voordat de meiden in de tweede helft augustus hun nieuwe studies starten in Delft, Rotterdam en Londen.
We genieten van nu. Meer is er niet.

All is well on the good ship Lamawaje!

Vanuit Tinos zetten we de turbo aan. Waar we normaal 2 weken doen over 300 mijl, lekker rustig van haventje naar haventje met flink wat rustdagen, gaan we die afstand nu proberen te halen in 3 dagen. De eerste dag eindigen we na 17 uur zeilen en motoren net na het beroemde Kanaal van Korinthe, waar we na zonsondergang doorvaren.

De volgende lange dag eindigt in Mesolongi. Tussen de Baai van Patras en de bergen van west Griekenland ligt een moeras van 11.000 hectare. De Mesolongi Lagune is een paradijs voor honderden soorten vogels en vissen, waaronder de Tsipoura, oftewel de Mesolongi Goudbrasem en verschillende soorten pelikanen, gieren, buizerds en zelfs schildpadden. De zoutmeren leveren het beste zeezout ter wereld, volgens de Grieken dan.

Op de sporadische eilandjes vind je huisjes en vissershutten op palen, met een lange houten steiger ervoor, naar water dat net diep genoeg is om een klein vissersbootje aan te leggen. Dit is een andere wereld. Een waarbij het ritme van elke dag bepaald wordt door de stand van de maan en het weer. Het ziet er gammel uit, maar vergis je niet, het Venetiaanse rijk is ook zo begonnen. Deze mensen moeten samenwerken om te overleven en als ze dat eenmaal onder de knie hebben kunnen ze de hele wereld aan. Of dat denken ze. Net als de Egyptenaren aan de Nijl en de Hollanders aan de Maas en Rijn. Klein puntje van aandacht: zodra je dan weer stopt met samenwerken, je eigen wereldje dicht gooit en anderen de schuld geeft van alles wat niet meer lukt, dan dondert het hele circus in elkaar. Vraag maar aan die andere rare jongens, de Romeinen. L'histoire se répète...

Wij varen bij 35°C dwars door het moeras door een kanaal naar het stadje Mesolongi, op het vasteland. Onderweg zoeken we naar die éne flamingo die Rikke, Imme en ik vorig jaar over zagen vliegen toen we hier voeren. Mich ziet er meteen 50, een roze wolk die over het moeras vliegt. Ondertussen loopt de temperatuur van het water op van 25°C naar 33,5°C. Dat belooft een zwoele nacht te worden want voor afkoeling van de boot zijn we 's nachts afhankelijk van het zeewater waar we in drijven.

We ankeren in het baaitje bij de stad en springen in het water tussen de schildpadden die af en toe hun hoofd laten zien. De laatste keer dat ik in zo'n warm water heb gezwommen was thuis in de badkamer. Geen 30 rondjes om de boot dit keer dus. We kijken in de schaduw van onze zonnezeiltjes bij een verlaat Happy Hour naar het Nederlands elftal tegen Oostenrijk. Niks Happy aan.

Aan de kant vinden we in een hip tentje een tafeltje onder twee hele grote ventilatoren. Dat helpt. En de Griekse keuken én de wijnen, blijven om van te smullen. Toch een Happy End. In het pikkedonker varen we geruisloos terug naar de Lamawaje. De nogal kleine ventilatoren hebben niet kunnen voorkomen dat het binnen een sauna is. We hijsen 'Ripje II' terug aan dek zodat we morgen vroeg kunnen vertrekken voor de laatste etappe terug naar de thuishaven Preveza.

Ik ga buiten op de bank slapen, maar verhuis om 03:00 weer naar binnen. Daar word ik om 07:00 wakker, badend in het zweet en onder de muggenbulten. Als ik Mich vraag of ze geen last heeft gehad van de muggen zegt ze, "nee, want ik had oordoppen in".... Huh? Haar benen zitten onder de muggebulten, maar ze heeft prima geslapen.

Die muggen hadden zich eigenlijk toch wat beter moeten verdiepen in de Griekse oudheid. Denken ze de strijd met mij afgelopen nacht te hebben gewonnen, eindigen ze dan oneervol als rode streep op het plafond. Dat is nu wat je noemt een Pyrrus overwinning. Stond hier ruim 2300 jaar geleden al gebeiteld op een steen. Auw muk!

Na 10 dagen ‘verwaaid’ te hebben gelegen in Tinos biedt de weersvoorspelling eindelijk een gaatje om te ontsnappen aan de Meltemi. Niet dat Tinos een vervelend eiland is, in tegendeel, het is veel authentieker dan het naastgelegen Mykonos, maar we willen nu zo snel mogelijk terug naar huis. We liggen hier niet alleen in Tinos. Er zijn nog enkele zeilboten die andere plannen hadden en nu gedwongen worden om de tijd te nemen, tot de wind weer gunstig staat.

Onze Australische buren nodigen ons uit voor een borrel aan boord. Allison is arts, gestopt met werken na herstel van kanker. Ray is net op zijn 57e gepensioneerd na 35 jaar helicopterpiloot te zijn geweest bij de Australische marine. Zijn aandacht voor detail en planning is onvoorstelbaar, “because helicopters want to blow themselves up all the time”. De avond vóór vertrek is hij al aan het bekijken in welke volgorde de ochtend erna de vele kettingen, landvasten en ankers los moeten en wat dat betekent voor de volgorde waarin de boten de haven uit kunnen. Waar hij geen rekening mee had gehouden is dat die andere schippers niet allemaal Australische piloten zijn, maar o.a. een Engelse beheerder van een bejaardentehuis en een Franse handelaar in vliegtuigonderdelen. Die laatste stelt zich voor als Louis Bernard Bruneau, maar daar maken we meteen Louis Quatorze van, om het simpel te houden. Gezellige avond, met héél verschillende voorkeuren voor de borrel. De Fransen drinken rode wijn, de Ozzies bier, en de Engelsen Gin-Tonic. Wij helpen de Engelsen een handje.

Ray is conservatief met zijn analyse van het weerbericht voor morgen. Na 10 dagen van vlagen boven de 40 knopen zijn we allemaal wel toe aan rustig weer om onze plannen eindelijk te kunnen vervolgen. Graham, de Engelsman wil pas op zijn vroegst om 05:00 morgenvroeg uitspraken doen over het weer van 05:00 morgenvroeg. Als beheerder van een bejaardentehuis heeft hij geleerd dat de toekomst zich niet laat voorspellen. Vertel ons wat.

Als we om 05:00 voor zonsopgang aan dek komen is Ray al bezig met de laatste controles. Graham is aangenaam verrast dat de wind is gaan liggen. Louis Quatorze staat op het voordek met een petit café. Even denk ik dat zijn andere hand op zijn borst rust, maar dat was Napoleon.

Ray bevestigt “Ten knots mate” en geeft ons een thumbs-up. Ready for take-off. In willekeurige volgorde begint iedereen zijn kettingen en landvasten te ontknopen en de ankers op te halen, gelukkig wel één voor één. We zijn nog geen 20 meter van de kade of we horen achter ons het inmiddels bekende gesuis van naderende valwinden die de berg af komen. Binnen enkele seconden schiet de windmeter omhoog van 10 naar 20 en 30 knopen. Vóór we de haven uit zijn vliegt het zeeschuim ons alweer om de oren. We kunnen niet eens de stootwillen en landvasten netjes opbergen, dus we flikkeren alles zo lang maar bij elkaar in de kuip. Prioriteiten. Luiken dicht, kussens naar binnen, zeilkleding aan, zwemvest aan, dan pas opruimen. Brekende golven binnen de haven. Buiten de haven tikt de windmeter regelmatig de 40 knopen aan, dus 8 Beaufort. Valwinden zijn lokaal en Tinos staat erom bekend, dus hopelijk is het verder op zee rustiger. Terwijl de opkomende zon op mijn rug brandt, heb ik mijn dikke, zware oceaan zeilpak hard nodig om het overvliegende zeewater tegen te houden. Als we een uur later eindelijk ver genoeg van Tinos verwijderd zijn, ben ik blij dat ik mijn zeilpak uit kan doen. Het is inmiddels van binnen net zo nat en zout als van buiten.

En wat heb ik een geluk met mijn ‘bemanning’. In alle drukte, lawaai en nattigheid raakt Mich niet in paniek, ook al gaat alles anders dan normaal. Rustig op het voordek bij het anker. En ook al vliegt er binnen van alles door de kajuit, een kwartier later is er toch verse koffie met een banaan en een kusje.

Ray had gelijk. Je kunt er maar beter altijd van uit gaan dat alles elk moment uit de hand kan lopen. Aan die “ten knots mate 👍🏻” heb ik hem later die ochtend via Whatsapp toch nog effe subtiel herinnerd. Maar Graham had nog meer gelijk; “you never know what’s next”.

Opeens staat er een streep door. Door het vooruitzicht van een nieuw Lamawaje avontuur, island hopping door de Cycladen, naar de Turkse Riviera. Het avontuur waar we al twee jaar naar uitkeken, waar we de boot op hebben voorbereid. Het avontuur dat er na de vorige lange reis in 2009/2010 eigenlijk niet meer in zat omdat de kinderen naar de middelbare school gingen, en dan studeren, en dan werken. Het leek onmogelijk dat we de planningen ooit nog op één lijn zouden krijgen voor een langere reis dan een paar weken. Totdat de meiden uitrekenden dat Rikke en Imme allebei in 2023 hun Bachelor’s studie zouden gaan afsluiten en Pippa in dat jaar eindexamen zou doen. Toen kwam de lobby op gang om met de Lamawaje weer een ‘lange reis’ te gaan maken. Ik heb dat plan eerst lang afgedaan als practisch onhaalbaar. Maar het zaadje was geplant en de meiden lieten niet los.

Zoals ik in 2007 stap voor stap iedereen moest overhalen voor de eerste reis, zo duurde het dit keer vele maanden voordat Mich en ik het plan van de meiden serieus gingen nemen. Maar in de zomer van 2022 reden we met ons vijven naar Frankfurt voor een concert van Coldplay toen we de meiden aan de Rijn, bij Burg Rheinfels het goede nieuws vertelden; we gingen weer een ‘lange reis’ maken met de Lamawaje. Maar, we wilden nieuwe gebieden bezoeken dus niet weer een ‘Rondje Atlantic’ naar de Carieb en Amerikaanse oostkust, hoe geweldig dat ook was. We stelden voor om de reis te verdelen over twee lange zomers zodat de meiden in de tussenliggende winter nog konden werken en reizen. In de eerste zomer zouden we de boot van Kroatie naar Marokko varen zodat we daar in het najaar de binnenlanden zouden kunnen verkennen. En dan in de tweede zomer zouden we vroeg starten en naar Madeira zeilen, daar een paar weken blijven en dan terug langs de Afrikaanse en Europese kust naar Nederland.

Het liep allemaal anders. De orca’s bij Gibraltar waren al een paar jaar uit verveling met de roerbladen van zeiljachten aan het spelen met maximale punten voor elk roerblad dat ze thuis konden laten zien aan tante ‘White Gladis ‘. Die had dat spelletje in 2021 bedacht en aan haar neefjes en nichtjes geleerd. Extra bonuspunten als bemanningen daardoor flink in paniek raakten, harde geluiden gingen maken of geholpen moesten worden door de kustwacht. En de Golden Buzzer was voor jachten die tot zinken werden gebracht door lekkages aan de roerschacht. Niks agressie of wraak volgens de wetenschappers; gewoon een spelletje om te laten zien wie hier nu echt de baas is.

Hoe dan ook, Lamawaje had geen zin in dit soort spelletjes, dus het plan werd aangepast. In de Middellandse Zee hadden we Griekenland en Turkije nog gemist en Mich en ik hadden nog goede herinneringen aan 32 jaar geleden toen ik als schipper werd ‘ingehuurd’ door een Sittardse familie die een zeilboot had gehuurd in de Sporaden. Die zeilreis eindigde toen overigens ongepland in Tinos vanwege de harde Meltemi. Dus plan B werd om de boot in 2023 van Kroatie via Albanie naar Griekenland te varen en in 2024 van Griekenland naar Turkije en terug. Plan C werd uiteindelijk dat Pippa in 2023 met Michelle terug naar huis moest om haar laatste jaar Atheneum over te doen. Plan D werd dat Pippa in 2024 terug naar huis moest voor herexamens (zonder Michelle, “ik ga niet wéér mijn vakantie onderbreken”) en nu zitten we dus in plan E, met de meiden thuis bij opa en oma en Mich en ik wéér ‘verwaaid’ door de Meltemi in Tinos, met een licht geval van ‘empty boat syndrome’.

Echt leeg is de boot natuurlijk niet. Met ons tweetjes is het nog steeds gezellig. We drinken ‘s morgens cappucino op lokale terrasjes, we gaan lekker eten, kijken voetbal tussen de Grieken, spelen nog steeds dezelfde kaartspelletjes. Maar opeens is alles toch anders. De gezellige drukte van de meiden aan boord is weg, samen inkopen en koken, samen zingen en dansen, samen voor elkaar zorgen, samen eens zijn én samen oneens zijn. Ik dacht gisteren, ik zet hun favoriete muziek van Chef’s Special op, maar dat maakte het alleen maar erger. Ik heb het snel weer afgezet.

Onder de streep; we blijven flexibel. En het maakt eigenlijk niet zo heel veel uit of we samen zijn in Kroatie, Albanie, Marokko, Madeira, Griekenland, Turkije of in Sittard. De drie gezellige, zorgzame, eigenwijze druktemakers zijn nu daar waar ze het hardste nodig zijn, dus gaan wij daar ook weer heen. Lamawaje gaat maar weer een jaartje de kant op. Ze mag al lang blij zijn dat we dit jaar niet door de straat van Gibraltar zijn gevaren met White Gladis en haar neefjes.

Lamawaje begint alweer aan de terugreis. Twee weken geleden is mijn moeder in huis gevallen, sleutelbeen gebroken en rug flink geblesseerd. De bijwerkingen van de pijnstillers maakten de nachten lang en zwaar, dus Imme is meteen naar huis gevlogen om opa te helpen met de verzorging van oma. Haar opleiding en haar stage in het ziekenhuis blijken weer goud waard. Pippa moest ook terug om te leren voor haar herexamens. Inmiddels is Rikke ook naar huis gevlogen om Imme te helpen met de zorg. Rikke en Imme slapen afwisselend naast oma en zijn hele nachten in de weer geweest.

Mich en ik liggen inmiddels al een week 'verwaaid' in Tinos vanwege de 'Meltemi' (harde wind van 6-8 Beaufort met vlagen van 50 knopen) en we kunnen Lamawaje in dit kleine haventje niet achter laten. Ze trekt al een week als een steigerend paard aan de landvasten.

Gisteren is oma in het ziekenhuis opgenomen wegens te laag Hb-gehalte in het bloed. Verder is ze gelukkig weer aan het opknappen van de misselijkmakende pijnstillers en is de pijn bijna weg. Ze heeft alweer commentaar op voetballers die het niet goed doen 😉. Vanmorgen mocht ze na 3 bloedtransfusies weer naar huis waar ze met opa en de meisjes in het zonnetje zit voor de vitamine D.

Mich en ik zien morgen een eerste kans komen om aan de terugreis van 300 mijl te beginnen naar Preveza, waar we ook zijn gestart. Dat zal wel de nodige dagen duren, afhankelijk van de wind. En dan de boot klaar maken voor de winter (beetje vroeg) en naar huis. Vervroegd einde aan de 'lange reis' waar we twee jaar naar hadden uitgekeken. Het is niet anders. Boven onze blog staat wel "voor wie de tijd neemt staat de wind altijd gunstig", maar soms draait de wind toch onverwachts en dan moet je overstag.

Er was tot vorige week geen plek waar we liever wilden zijn dan met ons vijven op de Lamawaje. Nu willen we nergens liever zijn dan thuis. Jammer van waarschijnlijk de laatste kans om samen zo lang op zeilreis te gaan, maar we hebben niks te klagen. We hebben drie prachtige weken achter de rug met ons vijven in Süd Tirol en Griekenland. Een goede bemanning past zich aan als de omstandigheden veranderen. En de schipper is apetrots op deze bemanning 😉.

Eenmaal weg uit Lefkas maken we haast, want de temperaturen op het vasteland tussen Lefkas en Athene gaan over een kleine week oplopen tot 40 graden overdag en 30 graden ’s nachts. En dan zou de lol er snel vanaf gaan want dan doe je ’s nachts geen oog meer dicht. Dus we willen de 200 mijlen van de Griekse westkust door de baai van Patras, de baai van Korinthe en het kanaal van Korinth naar de koelere Cycladen binnen enkele dagen afleggen.

Op weg naar het kanaal van Korinthe overnachten we eerst in Mesolongi, in de baai van Patras. De laatste paar mijlen erheen doen ons denken aan de Intracoastal Waterways aan de oostkust van de VS, met zijn moerassen, vissers en insecten. Vorig jaar zagen we hier zelfs een flamingo overvliegen. Dit jaar liggen we voor anker in warm troebel water als een grote zeeschildpad zijn hoofd naast de boot boven water steekt. Hij weigert terug te komen voor een foto.

De volgende etappe voert naar Galaxidi, waar we de verjaardag van Mich vieren met slingers in de boot, vlaggetjes in de mast, een bezoek aan het nabije Delphi en ’s avonds een heerlijk diner aan de kade. Delphi was vorig jaar al indrukwekkend, maar het blijft ongelofelijk wat die Grieken 2500 jaar geleden allemaal aan offers die berg op hebben gesleept omdat ze zich door priesters hadden laten wijsmaken dat de orakels die vlak bij de Tempel van Apollo door de ‘Pythia’ werden opgesnoven uit grotten, een voorspellende waarde hadden. Het beste bewijs dat het allemaal doorgestoken kaart was, blijkt uit het feit dat het hele goddelijke complex later onder de Romeinen in verval raakte, ook al deden de Romeinen hun best om dat te voorkomen. Maar omdat alle besluiten nu opeens in Rome werden genomen, konden de Griekse priesters niemand meer wijs maken dat het zin had om hen te betalen voor de orakels van hun ‘Pythia’. Zonder die afgetroggelde inkomsten was Delphi ten dode opgeschreven.

Een dag later varen we door de baai van Korinthe waar Rikke en Imme vorig jaar zijn gaan suppen met een groep dolfijnen. Gelukkig komen we ze nu weer tegen en ze zijn dit keer met nog veel meer, we schatten zeker honderd. In het kraakheldere water lijken ze te dansen rond de boot. Het is elke keer weer magisch om zo dicht bij de wilde natuur te komen.

Aangekomen bij het kanaal van Korinthe moeten we een uurtje wachten voor we erdoor mogen. Het kanaal is niet alleen heel hoog, maar ook heel smal waardoor het éénrichtingsverkeer is, dat elk half uur wordt gewisseld, zoals in een sluis. Maar als er eerst een groot schip doorheen moet met slepers, dan kan het ook wel eens een paar uur duren voor je aan de beurt bent. We hebben geluk vandaag, we kunnen snel doorvaren. Als we aan de oostkant bij Isthmia het kanaal uitvaren voelen we meteen de koelere wind uit de Cycladen. We varen door tot Poros waar we in een diepe slaap vallen.

De volgende ochtend doen de meisjes boodschappen terwijl ik het dek poets. Pippa vaart de boot de haven uit. Buiten staat een perfecte zeilwind voor de 45 mijl naar Kythnos. Na een uurtje zeilen gaat de boot effe met de neus in de wind zodat we kunnen zwemmen om af te koelen.

Eenmaal in Kythnos ankeren we in een mooi baaitje waar ik het laatste half uur voor zonsondergang mijn 30 rondjes om de boot zwem. Door de ondergaande zon kleurt het dorre rotsige landschap om ons heen van geel naar oranje en uiteindelijk bruin-groen.

Terwijl we in Kythnos de hittegolf ontwijken en genieten van de heerlijk koele zee en zwoele maar niet al te hete nachten, krijgt Pippa te horen dat ze haar Wiskunde B eindexamen moet overdoen om naar Delft te kunnen komend najaar. Ze wist al dat ze terug moest voor Biologie omdat het examen door een brandalarm ongeldig was verklaard, maar het nieuws over Wiskunde B is een tegenvaller. Ze vliegt zondag vanaf Mikonos naar Düsseldorf om weer te kunnen gaan leren…