We waren al 26 jaar niet meer in Athene geweest. En wat Athene echt de moeite waard maakt is al 2500 jaar onveranderd, de Akropolis.

Maar er is in 2009 wel een indrukwekkend museum bijgekomen, aan de voet van de heilige berg waar de democratie werd uitgevonden. Het Akropolis Museum is een modern bouwwerk waarvan de hele bovenste verdieping 23 graden is verdraaid om exact parallel te liggen aan het Parthenon dat je door de enorme glazen facades 300 meter verderop ziet liggen. Vroeger boden alleen de vele tientallen 'exclusieve' roof top bars zo'n mooi zicht op de tempel voor Athena. Binnen in de bovenverdieping bevinden zich 8 x 17 roestvrijstalen 'zuilen', op exacte onderlinge afstand als die van het Parthenon zelf. En daartussen passen dan ook precies de originele onvoorstelbaar gedetailleerde beeldhouwwerken van de friezen van het Parthenon waarmee de Grieken de kunst van de volgende millennia inspireerden. Ze worden vandaag de dag nog vaak de mooiste kunstwerken ter wereld genoemd.

Maar ook de Britten waren geinspireerd. De Britse ambassadeur Lord Elgin troggelde rond 1800 de Ottomaanse bezetters van Athene een 'firman' af waarmee hij volgens hem het recht kreeg om de millennia oude kunstwerken naar Rule Brittania te verschepen om ze daar voor enkele miljoenen (in ponden van vandaag) te kunnen verkopen aan de regering voor een museum. Elke lokale ambtenaar die daar een stokje voor wou steken werd rijkelijk omgekocht. Je zou er een vervolg op 'Pirates' van kunnen maken, maar dan "of the Mediterranean".

En zo ontbreekt tot de dag van vandaag ongeveer 75 strekkende meter oftewel de helft van de nog bekende sculpturen van het Parthenon uit de verzameling van het Akropolis Museum. Die helft bevindt zich nog steeds in het British Museum in Londen.

Alle pogingen van Griekenland om de geroofde kunstwerken terug te krijgen lopen al 40 jaar vast. Het meest gebruikte argument daarbij is dat de sculpturen in Londen het beste kunnen laten zien hoe de Griekse kunst past in een breder wereldwijd perspectief. Ik ben bang dat ze daarmee het lang achterhaalde perspectief van het British Empire bedoelen.

Mich en ik zeilen dit jaar in het vroege voorjaar met Lamawaje door de Griekse eilanden. Een lange reis met ons vijven zoals vorig jaar gepland zit er voorlopig niet meer in vanwege de studie van de meiden. En dus gaan we dit jaar lekker met ons tweetjes.

Ongelofelijk hoe ik elk jaar weer hoop dat betere voorbereiding en communicatie door mij met de werf er toch uiteindelijk wel toe zal leiden dat Lamawaje op tijd klaar is voor tewaterlating; 9 maanden geleden een zeer gedetailleerde lijst met klussen overgedragen, inclusief foto's.

En ongelofelijk hoe elk jaar de Grieken weer denken dat ze met meer bureaucratie hun planning beter onder controle krijgen. Ik wil niet generaliseren maar durf toch wel te stellen dat de volkeren rond de Middellandse Zee, over het algemeen, uitzonderingen daargelaten, in grote lijnen, zonder iemand tekort te doen...waardeloos slecht zijn in het op tijd nakomen van afspraken.

Niet dat ze er met de pet naar gooien, in tegendeel. Vriendelijker mensen dan de Grieken kom je in Europa niet tegen. Ze laten alles uit hun handen vallen als je ze vraagt om even te helpen om de laatste klusjes af te ronden. En zo gaat de planning van die andere klus waar ze mee bezig waren naar de....
Enzovoorts.

Samengevat, veel frustratie en discussie de eerste paar dagen. Oneindig veel geschuif met formulieren. En elk jaar weer de les dat ik moet omschakelen als ik hier aankom. Eergisteren stond ik met een Canadees en een Engelsman in de rij voor het kantoor van de werfmanager. Alle drie hetzelfde probleem. De Engelsman was al een week in het land en was inmiddels geacclimatiseerd: "what's the problem, the sun is shining, we have plenty of time, and we are in Greece, imagine if we were in Sudan right now".

De klussen die we noodgedwongen doorschuiven naar volgende winter weerhouden ons er gelukkig niet van om te vertrekken. De trossen gaan los en bij 20°C en een zonnetje koersen we naar Mesolongi, het vissersstadje in de lagune op weg naar de baai van Corinth. Onderweg af en toe een jas aan want de wind is nog fris. We komen bijna niemand tegen onderweg, behalve een speelse school dolfijnen die hoger lijken te springen dan in de hete zomer.

In Mesolongi ankeren we in de baai, met maar enkele andere boten. We eten 's avonds binnen in de kajuit en spelen spelletjes bij kaarslicht. We hebben een deken op het dekbed liggen. Alles is anders in april. Maar deze morgen zitten we weer heerlijk buiten in de korte broek aan het 'Lamawaje' ontbijt in het ochtendzonnetje. Zo meteen de wandelschoenen aan, met Ripje II naar de kant en een flink stuk wandelen. Daar zouden we midden in de zomer niet eens over denken.

De meiden zijn inmiddels alweer 5 weken geleden voor oma terug naar Sittard gevlogen en Mich en ik hebben er toen nog twee weken over gedaan om in Tinos de Meltemi af te wachten, de boot terug te varen naar Preveza, winterklaar te maken en zo snel mogelijk terug te vliegen naar Düsseldorf. Mijn eerste privé vlucht in 6 jaar, maar nood breekt wet. De auto staat nog in Venetië waar we met de veerboot heen zouden zijn gegaan vanuit Griekenland. Komende vrijdag pakken Mich en ik de nieuwe comfortabele slaaptrein van de ÖBB van München naar Venetië en rijden dan in het weekend rustig terug naar huis.

We hebben er nog geen seconde spijt van gehad dat we de laatste 'grote reis' met ons gezin hebben afgebroken om thuis te kunnen zijn voor opa en oma. Rikke en Imme zijn nadat oma was gevallen enkele weken dag en nacht bij haar en opa geweest. Dat heeft vooral veel liefdevolle zorg en grote dankbaarheid opgeleverd, maar ook een moment waarop ze halsoverkop 112 moesten bellen en niet wisten hoe het zou aflopen. Het is ze niet in de koude kleren gaan zitten, maar ze hebben zich er geweldig doorheen geslagen samen. Ik ga niet eens proberen te beschrijven hoe trots we zijn, natuurlijk ook op Pippa die zich bij al die zorgen om oma toch zo goed wist te concentreren op haar herexamen Wiskunde B dat ze er een 7 voor haalde en naar Delft kan om bouwkunde te gaan studeren. Gelukkig ging het na één etmaal in het ziekenhuis weer beter met oma. De bloedwaardes zijn weer prima en de zware pijnstillers worden afgebouwd. Inmiddels is er thuiszorg zodat de meiden weer aan hun eigen leven en een vakantiebaantje toekomen. Maar als ze, zoals vandaag, oma en opa een dag niet hebben gezien worden ze onrustig. Oma is niet de enige die moet afkicken.

Vorige week zondag zijn we met ons vijven heerlijk gaan eten bij Turks restaurant Mandalin in Maastricht, een goede plek om effe rustig te evalueren de dag nadat er volgens de eigenaar files met Nederlandse auto's luid toeterend langs het restaurant waren gereden. Bovenaan stond de conclusie dat we blij zijn dat we er voor opa en oma konden zijn toen ze ons zo hard nodig hadden. Je voelt toch dat je hen zoveel dank verschuldigd bent dat je die met de beste wil van de wereld niet meer kunt terugbetalen. Maar alle kleine beetjes helpen. Bovendien raakten we niet uitgepraat over de prachtige dagen in Süd-Tirol voor onze zilveren bruiloft en over de 2 mooie weken samen aan boord van de Lamawaje in Griekenland. Maar de belangrijkste conclusie was dat het niet echt uitmaakt hoe lang we op vakantie zijn, of in welk land we op vakantie zijn, als we maar samen op vakantie zijn en liefst op een zeilboot in een warm land waar je lekker kan zwemmen en eten. En dus spraken we af dat we ook komende jaren samen op zeilvakantie blijven gaan, ook al zitten grote avontuurlijke reizen met ons vijven er niet meer in. Maar 14-08-2025 gaat de familie Geelen weer een eindje zeilen. Als er in de tussentijd vriendjes komen, slepen we die wel in een rubberbootje achter ons aan, of zoiets.

We genieten van de zomer in onze tuin en onze stad, met familie en vrienden.
We genieten van de tijd samen voordat de meiden in de tweede helft augustus hun nieuwe studies starten in Delft, Rotterdam en Londen.
We genieten van nu. Meer is er niet.

All is well on the good ship Lamawaje!

Vanuit Tinos zetten we de turbo aan. Waar we normaal 2 weken doen over 300 mijl, lekker rustig van haventje naar haventje met flink wat rustdagen, gaan we die afstand nu proberen te halen in 3 dagen. De eerste dag eindigen we na 17 uur zeilen en motoren net na het beroemde Kanaal van Korinthe, waar we na zonsondergang doorvaren.

De volgende lange dag eindigt in Mesolongi. Tussen de Baai van Patras en de bergen van west Griekenland ligt een moeras van 11.000 hectare. De Mesolongi Lagune is een paradijs voor honderden soorten vogels en vissen, waaronder de Tsipoura, oftewel de Mesolongi Goudbrasem en verschillende soorten pelikanen, gieren, buizerds en zelfs schildpadden. De zoutmeren leveren het beste zeezout ter wereld, volgens de Grieken dan.

Op de sporadische eilandjes vind je huisjes en vissershutten op palen, met een lange houten steiger ervoor, naar water dat net diep genoeg is om een klein vissersbootje aan te leggen. Dit is een andere wereld. Een waarbij het ritme van elke dag bepaald wordt door de stand van de maan en het weer. Het ziet er gammel uit, maar vergis je niet, het Venetiaanse rijk is ook zo begonnen. Deze mensen moeten samenwerken om te overleven en als ze dat eenmaal onder de knie hebben kunnen ze de hele wereld aan. Of dat denken ze. Net als de Egyptenaren aan de Nijl en de Hollanders aan de Maas en Rijn. Klein puntje van aandacht: zodra je dan weer stopt met samenwerken, je eigen wereldje dicht gooit en anderen de schuld geeft van alles wat niet meer lukt, dan dondert het hele circus in elkaar. Vraag maar aan die andere rare jongens, de Romeinen. L'histoire se répète...

Wij varen bij 35°C dwars door het moeras door een kanaal naar het stadje Mesolongi, op het vasteland. Onderweg zoeken we naar die éne flamingo die Rikke, Imme en ik vorig jaar over zagen vliegen toen we hier voeren. Mich ziet er meteen 50, een roze wolk die over het moeras vliegt. Ondertussen loopt de temperatuur van het water op van 25°C naar 33,5°C. Dat belooft een zwoele nacht te worden want voor afkoeling van de boot zijn we 's nachts afhankelijk van het zeewater waar we in drijven.

We ankeren in het baaitje bij de stad en springen in het water tussen de schildpadden die af en toe hun hoofd laten zien. De laatste keer dat ik in zo'n warm water heb gezwommen was thuis in de badkamer. Geen 30 rondjes om de boot dit keer dus. We kijken in de schaduw van onze zonnezeiltjes bij een verlaat Happy Hour naar het Nederlands elftal tegen Oostenrijk. Niks Happy aan.

Aan de kant vinden we in een hip tentje een tafeltje onder twee hele grote ventilatoren. Dat helpt. En de Griekse keuken én de wijnen, blijven om van te smullen. Toch een Happy End. In het pikkedonker varen we geruisloos terug naar de Lamawaje. De nogal kleine ventilatoren hebben niet kunnen voorkomen dat het binnen een sauna is. We hijsen 'Ripje II' terug aan dek zodat we morgen vroeg kunnen vertrekken voor de laatste etappe terug naar de thuishaven Preveza.

Ik ga buiten op de bank slapen, maar verhuis om 03:00 weer naar binnen. Daar word ik om 07:00 wakker, badend in het zweet en onder de muggenbulten. Als ik Mich vraag of ze geen last heeft gehad van de muggen zegt ze, "nee, want ik had oordoppen in".... Huh? Haar benen zitten onder de muggebulten, maar ze heeft prima geslapen.

Die muggen hadden zich eigenlijk toch wat beter moeten verdiepen in de Griekse oudheid. Denken ze de strijd met mij afgelopen nacht te hebben gewonnen, eindigen ze dan oneervol als rode streep op het plafond. Dat is nu wat je noemt een Pyrrus overwinning. Stond hier ruim 2300 jaar geleden al gebeiteld op een steen. Auw muk!

Na 10 dagen ‘verwaaid’ te hebben gelegen in Tinos biedt de weersvoorspelling eindelijk een gaatje om te ontsnappen aan de Meltemi. Niet dat Tinos een vervelend eiland is, in tegendeel, het is veel authentieker dan het naastgelegen Mykonos, maar we willen nu zo snel mogelijk terug naar huis. We liggen hier niet alleen in Tinos. Er zijn nog enkele zeilboten die andere plannen hadden en nu gedwongen worden om de tijd te nemen, tot de wind weer gunstig staat.

Onze Australische buren nodigen ons uit voor een borrel aan boord. Allison is arts, gestopt met werken na herstel van kanker. Ray is net op zijn 57e gepensioneerd na 35 jaar helicopterpiloot te zijn geweest bij de Australische marine. Zijn aandacht voor detail en planning is onvoorstelbaar, “because helicopters want to blow themselves up all the time”. De avond vóór vertrek is hij al aan het bekijken in welke volgorde de ochtend erna de vele kettingen, landvasten en ankers los moeten en wat dat betekent voor de volgorde waarin de boten de haven uit kunnen. Waar hij geen rekening mee had gehouden is dat die andere schippers niet allemaal Australische piloten zijn, maar o.a. een Engelse beheerder van een bejaardentehuis en een Franse handelaar in vliegtuigonderdelen. Die laatste stelt zich voor als Louis Bernard Bruneau, maar daar maken we meteen Louis Quatorze van, om het simpel te houden. Gezellige avond, met héél verschillende voorkeuren voor de borrel. De Fransen drinken rode wijn, de Ozzies bier, en de Engelsen Gin-Tonic. Wij helpen de Engelsen een handje.

Ray is conservatief met zijn analyse van het weerbericht voor morgen. Na 10 dagen van vlagen boven de 40 knopen zijn we allemaal wel toe aan rustig weer om onze plannen eindelijk te kunnen vervolgen. Graham, de Engelsman wil pas op zijn vroegst om 05:00 morgenvroeg uitspraken doen over het weer van 05:00 morgenvroeg. Als beheerder van een bejaardentehuis heeft hij geleerd dat de toekomst zich niet laat voorspellen. Vertel ons wat.

Als we om 05:00 voor zonsopgang aan dek komen is Ray al bezig met de laatste controles. Graham is aangenaam verrast dat de wind is gaan liggen. Louis Quatorze staat op het voordek met een petit café. Even denk ik dat zijn andere hand op zijn borst rust, maar dat was Napoleon.

Ray bevestigt “Ten knots mate” en geeft ons een thumbs-up. Ready for take-off. In willekeurige volgorde begint iedereen zijn kettingen en landvasten te ontknopen en de ankers op te halen, gelukkig wel één voor één. We zijn nog geen 20 meter van de kade of we horen achter ons het inmiddels bekende gesuis van naderende valwinden die de berg af komen. Binnen enkele seconden schiet de windmeter omhoog van 10 naar 20 en 30 knopen. Vóór we de haven uit zijn vliegt het zeeschuim ons alweer om de oren. We kunnen niet eens de stootwillen en landvasten netjes opbergen, dus we flikkeren alles zo lang maar bij elkaar in de kuip. Prioriteiten. Luiken dicht, kussens naar binnen, zeilkleding aan, zwemvest aan, dan pas opruimen. Brekende golven binnen de haven. Buiten de haven tikt de windmeter regelmatig de 40 knopen aan, dus 8 Beaufort. Valwinden zijn lokaal en Tinos staat erom bekend, dus hopelijk is het verder op zee rustiger. Terwijl de opkomende zon op mijn rug brandt, heb ik mijn dikke, zware oceaan zeilpak hard nodig om het overvliegende zeewater tegen te houden. Als we een uur later eindelijk ver genoeg van Tinos verwijderd zijn, ben ik blij dat ik mijn zeilpak uit kan doen. Het is inmiddels van binnen net zo nat en zout als van buiten.

En wat heb ik een geluk met mijn ‘bemanning’. In alle drukte, lawaai en nattigheid raakt Mich niet in paniek, ook al gaat alles anders dan normaal. Rustig op het voordek bij het anker. En ook al vliegt er binnen van alles door de kajuit, een kwartier later is er toch verse koffie met een banaan en een kusje.

Ray had gelijk. Je kunt er maar beter altijd van uit gaan dat alles elk moment uit de hand kan lopen. Aan die “ten knots mate 👍🏻” heb ik hem later die ochtend via Whatsapp toch nog effe subtiel herinnerd. Maar Graham had nog meer gelijk; “you never know what’s next”.

Opeens staat er een streep door. Door het vooruitzicht van een nieuw Lamawaje avontuur, island hopping door de Cycladen, naar de Turkse Riviera. Het avontuur waar we al twee jaar naar uitkeken, waar we de boot op hebben voorbereid. Het avontuur dat er na de vorige lange reis in 2009/2010 eigenlijk niet meer in zat omdat de kinderen naar de middelbare school gingen, en dan studeren, en dan werken. Het leek onmogelijk dat we de planningen ooit nog op één lijn zouden krijgen voor een langere reis dan een paar weken. Totdat de meiden uitrekenden dat Rikke en Imme allebei in 2023 hun Bachelor’s studie zouden gaan afsluiten en Pippa in dat jaar eindexamen zou doen. Toen kwam de lobby op gang om met de Lamawaje weer een ‘lange reis’ te gaan maken. Ik heb dat plan eerst lang afgedaan als practisch onhaalbaar. Maar het zaadje was geplant en de meiden lieten niet los.

Zoals ik in 2007 stap voor stap iedereen moest overhalen voor de eerste reis, zo duurde het dit keer vele maanden voordat Mich en ik het plan van de meiden serieus gingen nemen. Maar in de zomer van 2022 reden we met ons vijven naar Frankfurt voor een concert van Coldplay toen we de meiden aan de Rijn, bij Burg Rheinfels het goede nieuws vertelden; we gingen weer een ‘lange reis’ maken met de Lamawaje. Maar, we wilden nieuwe gebieden bezoeken dus niet weer een ‘Rondje Atlantic’ naar de Carieb en Amerikaanse oostkust, hoe geweldig dat ook was. We stelden voor om de reis te verdelen over twee lange zomers zodat de meiden in de tussenliggende winter nog konden werken en reizen. In de eerste zomer zouden we de boot van Kroatie naar Marokko varen zodat we daar in het najaar de binnenlanden zouden kunnen verkennen. En dan in de tweede zomer zouden we vroeg starten en naar Madeira zeilen, daar een paar weken blijven en dan terug langs de Afrikaanse en Europese kust naar Nederland.

Het liep allemaal anders. De orca’s bij Gibraltar waren al een paar jaar uit verveling met de roerbladen van zeiljachten aan het spelen met maximale punten voor elk roerblad dat ze thuis konden laten zien aan tante ‘White Gladis ‘. Die had dat spelletje in 2021 bedacht en aan haar neefjes en nichtjes geleerd. Extra bonuspunten als bemanningen daardoor flink in paniek raakten, harde geluiden gingen maken of geholpen moesten worden door de kustwacht. En de Golden Buzzer was voor jachten die tot zinken werden gebracht door lekkages aan de roerschacht. Niks agressie of wraak volgens de wetenschappers; gewoon een spelletje om te laten zien wie hier nu echt de baas is.

Hoe dan ook, Lamawaje had geen zin in dit soort spelletjes, dus het plan werd aangepast. In de Middellandse Zee hadden we Griekenland en Turkije nog gemist en Mich en ik hadden nog goede herinneringen aan 32 jaar geleden toen ik als schipper werd ‘ingehuurd’ door een Sittardse familie die een zeilboot had gehuurd in de Sporaden. Die zeilreis eindigde toen overigens ongepland in Tinos vanwege de harde Meltemi. Dus plan B werd om de boot in 2023 van Kroatie via Albanie naar Griekenland te varen en in 2024 van Griekenland naar Turkije en terug. Plan C werd uiteindelijk dat Pippa in 2023 met Michelle terug naar huis moest om haar laatste jaar Atheneum over te doen. Plan D werd dat Pippa in 2024 terug naar huis moest voor herexamens (zonder Michelle, “ik ga niet wéér mijn vakantie onderbreken”) en nu zitten we dus in plan E, met de meiden thuis bij opa en oma en Mich en ik wéér ‘verwaaid’ door de Meltemi in Tinos, met een licht geval van ‘empty boat syndrome’.

Echt leeg is de boot natuurlijk niet. Met ons tweetjes is het nog steeds gezellig. We drinken ‘s morgens cappucino op lokale terrasjes, we gaan lekker eten, kijken voetbal tussen de Grieken, spelen nog steeds dezelfde kaartspelletjes. Maar opeens is alles toch anders. De gezellige drukte van de meiden aan boord is weg, samen inkopen en koken, samen zingen en dansen, samen voor elkaar zorgen, samen eens zijn én samen oneens zijn. Ik dacht gisteren, ik zet hun favoriete muziek van Chef’s Special op, maar dat maakte het alleen maar erger. Ik heb het snel weer afgezet.

Onder de streep; we blijven flexibel. En het maakt eigenlijk niet zo heel veel uit of we samen zijn in Kroatie, Albanie, Marokko, Madeira, Griekenland, Turkije of in Sittard. De drie gezellige, zorgzame, eigenwijze druktemakers zijn nu daar waar ze het hardste nodig zijn, dus gaan wij daar ook weer heen. Lamawaje gaat maar weer een jaartje de kant op. Ze mag al lang blij zijn dat we dit jaar niet door de straat van Gibraltar zijn gevaren met White Gladis en haar neefjes.