Po 30 godzinach na sliniku dzis znowu pod zaglami, zrobilo sie przyjemnie cicho, slychac tylko szemranie smigiel generatora wiatrowego i pluskanie wody oplywajacej kadlub. Plyniemy troche zbyt na poludnie, ale niedlugo wiatr powinien wykrecic i przez nastepne dwie doby powinnismy miec dosc silny wiatr z baksztagu. Nastepnego dnia po wyjsciu z Wyspy Wielkanocnej, gdy po 3 tygodniach oczekiwania, z duza pomoca Roberta Krasowskiego, uporalismy sie z problemem komunikacji (Iridium), okazalo sie ze nasza odsalarka funkcjonuje tylko na niby i w kranach pojawila sie slonawa woda. Membrana odsalarki pekla i zasolila wode w zbiornikach, ktora smakuje teraz jak wodnisty, niedosolony rosol. Mielismy na Luce nowa, zapakowana fabrycznie membrane osalarki, wiec wymienilismy ja, ale okazalo sie ze ta nowa zestarzala sie nie bedac nawet uzywana, i zamiast 70 litrow/godz. przepuszcza 10 litrow/godzine, ale dobre i to, bedziemy mieli co pic. Wczoraj po raz pierwszy od dlugiego czasu odprezylem sie z poczucim ze nareszcie wszystko na Luce funkcjonuje zadowalajaco, i w tym momencie wyjrzalem przez okno sterowki i zauwazylem ze na lewej burcie pekla jedna z podwiezi wantowych, i przednia wanta buja sie bezradnie... Zrobilem zwrot, co w tych okolicznosciach trwalo irytujaco dlugo, zrzucilem zagle z grotmasztu, i potem dlugo zastanawialem sie jak ona mogla tak sobie peknac... Wszystkie podwiezi wantowe, ktore na Luce zbudowane sa z grubego preta nierdzewnego, wygietego w ksztalcie litery U, byly wymienione niecale 3 lata temu... Mam nadzieje ze to wada materialu w tej jednej tylko podwiezi... Wykopalem z czesci zamiennych zapasowa podwiez (zrobilem kilka wiecej na wypadek wypadku...) zdjalem sufit w srodkowej kabinie, Beata pomagala od strony pokladu, i zalozylismy ja, po czym przymocowalismy do niej wante i po dwoch godzinach zeglowalismy dalej. To musiala byc juz ta ostatnia awaria tego rejsu...