Doordat we terug moesten naar Martinique dus minder tijd om leuke oude of nieuwe plekken te bezoeken. Als een speer langs Sint Lucia gescheurd, naar Cumberland Bay, Vincent. Waren we al eerder geweest. Mooie baai, geen toeristisch gedoe, allemaal heel lokaal en relaxed. Weer voor de deur van Ivo gelegen, anker in diep water, kont van het schip naar het strand toe en lange lijn van boot naar palmboom. Helaas konden we er maar éen nacht blijven en door naar Bequai. Leuk klein eiland waar het de vorige keer toen we er waren heel erg druk was. Afgeladen vol met toeristen, van jachten of cruiseschepen. En nu was het een heel slaperig geheel met alleen de vriendelijke locals. Einde seizoen en dus nu heel rustig. Van Bequai door naar Mayreau, klein eiland vlakbij de Tobago Cays.
Salt Whistle Bay heeft het klassieke Caribe strand, hoefijzervormig en met veel palmbomen die laag over het strand hangen. Op het heetst van de dag een bijzonder steile weg naar boven opgelopen, veel geploeter en gezweet, maar boven aangekomen, achter het oude kerkje ( gebouwd door een Belgische priester die in België een spoedcursus metselen had gevolgd zodat hij een stenen kerk kon bouwen, nadat alle vorige houten kerken door hurricanes waren verwoest) een meer dan spectaculair uitzicht over de Tobago Cays, onze volgende bestemming.
En we hadden geluk. Na toch veel grijze en soms zeer natte dagen zeilden we naar de Cays met een strak blauwe lucht, en door nog blauwer water. Een hele bijzondere plek, met het blauwe water wat je van de posters kent, en waar je nu dan zelf in ligt. Bij elke duik van de boot zag je wel twee of drie schildpadden, grazend aan het zeegras op de bodem of langzaam zwemmend. Mooi!
Van de Cays door naar PSV, Petite Saint Vincent. Weer een mooi privé eiland met absurd duur hotel waar we nu voor anker liggen. Van onze ankerplek met de bijboot naar Mopion, iets wat al een tijdje op mijn lijst stond om nog te bezoeken. Mopion is iets waarvan je denkt dat zoiets alleen in een stripverhaal voorkomt. Een zandplaat omgeven door een rif, met aardige brekers er omheen . En op die zandplaat staat één klassieke palm parasol! Zeer populair om te bezoeken vanwege het hoge cartoon gehalte, dus vier tot vijf boten lagen er overdag voor anker. Van ons achterdek konden we het verkeer goed in de gaten houden. Toen de laatste boot vertrok zijn we in onze bijboot gestapt en er naar toe gescheurd. Even goed uitkijken hoe niet op het rif te belanden en zo stapten we uit de bijboot, op ons eigen onbewoonde eilandje.

Morgen naar Union Island. Daar uitklaren, nog op zoek naar US dollars, wat visgerij proberen te vinden (Dick raakt regelmatig zijn dure aas kwijt (plastic octopus) omdat een vis weer door de lijn heeft heen gebeten; ook stalen lijnen verdwenen).
En zaterdag, als alles goed gaat vertrekken we naar Los Roques, eilanden voor de kust van Venezuela en richting Curacao. Voor het eerst in maanden weer 's nachts zeilen want de eilanden liggen 300 NM van Union Island vandaan, dus twee dagen en nachten zeilen. En met het vertrek van Union eiland is dat tevens ook het einde van onze tijd in de Caribe. We hebben het fantastisch gehad hier, maar zijn klaar voor nieuwe plekken. Volgende blog als we in Curacao zijn.