Op 21 Januari zeilen we van Islas Naranja richting Colon, en de ingang van het Panama kanaal. Snel wordt het drukker en drukker; giga grote schepen liggen voor anker, of varen de ingang tegemoet, of komen juist het kanaal uit. We hebben zelfs de USA Coastguard even achter ons varen, en dan laten we het drukke gedeelte achter ons en gaan door naar Rio Chagres, zes mijl voorbij Colon, de rivier die meer dan 100 jaar geleden werd afgedamd om een stuwmeer te vormen, vanwege het Panamakanaal. Een spannende ingang, steile klif aan een kant met oud fort er op, een rif aan de andere kant. De ingang hier is smal en ook eventjes ondiep, maar drie meter - ons roer steekt 1.20 m, maar met swell kunnen we dichter bij de bodem komen... Ik sta op het dak en geef Dick aanwijzingen. Daar waar het onder water bruin kleurt en er brekers zijn is het rif. Daar willen we niet zijn. Een seconde of twee is het minder dan drie meter diep en dan wordt het dieper, breder en rustiger. Gelukkig. We varen de brede rivier op, met tropisch regenwoud aan beide kanten, bomen die soms wel 50 meter hoog zijn. En er is niemand, geen enkele andere boot. We varen een stuk door en gaan voor anker. We hebben de hele rivier voor ons zelf. Met de kayak peddelen we wat rond, gaan even aan wal en lopen een stukje door het tropisch regenwoud. Veel vogels en gebrul van brulapen. Smithsonian Institute doet onderzoek in dit ongerepte stuk natuur en wij mogen hier helemaal alleen van genieten. 's Nachts worden we wakker als het regent en de brulapen om het hardst beginnen te brullen. Ook zij houden ws niet van een nat pak!

De volgende ochtend zien we geen crocs en gaat Dick zwemmen in het heldere en zoete water van de rivier. Daarna weer terug richting Colon, waar we op de rivier nog worden ingehaald door een kleine helicopter lager dan masthoogte, en we gaan voor anker bij Shelter Bay, checken daar de marina, komen bekende zeilmaten tegen en gaan dan weer door naar de Flats, een ankergebied bij de container haven. Veel drukte, veel verkeer, bouwen en lassen aan een nieuwe pier en we liggen behoorlijk te rollen door grote hekgolven veroorzaakt door mega grote schepen.
's Ochtends wordt de boot heel precies opgemeten en worden er veel formulieren ingevuld. Allemaal nodig voor de doorgang van het Kanaal. Meneer de Opmeter adviseert om voor 14.00 te betalen bij de bank, want dan maken we kans om zo snel mogelijk een plaats te krijgen om door het kanaal te gaan. We lichten het anker, varen naar de andere kant van Colon, op zoek naar Club Nautico, een kleine jachthaven die volgens onze zeilgids zou moeten bestaan. Colon vanaf de waterkant ziet er verloederd uit, en de kleine eveneens verloederde jachthaven is zo klein dat we er niet echt in kunnen en we besluiten dan ook om de boot voor anker te laten gaan in een soort van doodlopend stuk, in de buurt van een baggerschuit. Met de dinghy de kleine jachthaven in, en bij de uitgang komt er een bewaker wat in paniek naar ons toe. Duidelijk is dat we worden gezien als illegale passanten en moeten naar het kantoor. De dame daar is duidelijk helemaal niet blij met ons, moppert veel en na het nodige uitleggen en smeken mogen we toch door. Wel eerst kopieën laten maken van onze paspoorten en beloven dat we met een uur weer terug zijn. De taxi in - Colon is berucht onveilig, dus niet lopen over straat met $ 1800 cash op zak - op weg naar de bank. We zijn direct zwaar onder de indruk van hoe verloederd Colon is; overal vuilnis, slechte wegen en huizen die sterk verwaarloosd zijn, met een grimmige sfeer. (http://www.nytimes.com/2013/03/24/world/americas/frustrations-in-colon-panama-as-economic-growth-skirts-by.html) We zijn wel wat gewend, maar het is werkelijk alsof deze stad net uit een oorlog is gekomen, of nog in oorlog is. Het doet ons sterk denken aan Monrovia (Liberia) na weer een veldslag tijdens de burgeroorlog, die daar jaren heeft gewoed. Met monden open van verbazing, achter taxiglas, worden we uiteindelijk voor een keurig bankgebouw er uit gezet. Kanaaldoorgang cash betaald - alles cash - en met de taxi weer snel terug, weer door die 'war zone', naar die zogenaamde jachthaven. Ons weer afgemeld bij de mopperende dame en terug naar de boot. Bij de uitgang van de jachthaven komt er een snelle havenboot op ons af, met een man die luid roept: "Is die boot daar van jullie? Wegwezen!". Blijkt dat de baggerschuit gedraaid moet worden en wij in de weg liggen. Snel weg hier, en er blijft niet veel anders over om toch maar naar Shelter Bay Marina te gaan. Luxe en duur, maar er is geen andere optie. Daar worden we vrolijk ontvangen door Juan-Jose, in oranje shirt en oranje schoenen. Blijkt dat hij oranje een mooie kleur vindt en ook een heus Oranje voetbalshirt heeft. Wij hebben hem uitgelegd waar Oranje voor staat...
De Marina met zwembad, aquaerobics, yoga, en BBQ is duidelijk een soort van thuis voor veel Amerikaanse zeilers, die hier soms al jaren liggen. Het voelt even aan als een soort van bejaardentehuis, maar het is een prima plek. Dick zal hier twee weken blijven en heel druk zijn met het voorbereiden van de boot voor de doorgang van het kanaal. Ik vertrek richting Edmonton/Canada, voor familiebezoek. Het is daar min 25 graden terwijl het in Panama boven de 30 graden is. Dat wordt even wennen. Winterkleding is beschimmeld en stinkt na maanden van in een doos zitten en wordt snel nog even gewassen.
Ik heb een heerlijke tijd met mijn tweelingbroer Rik, zijn vrouw Seble en hun twee dochters Eldana en Abigail. Overdag ben ik alleen en vermaak mij met het kopen van nuttige zaken voor op de boot, wandelen met de hond en jawel, voor het eerst van mijn leven, sta ik op de latten! Langlaufen is toch niet zo simpel als ik had gedacht.
Dick ondertussen maakt zich zorgen over weer falende MDIs. Vier spares komen gelukkig via Toulouse, Paris, Miami en Panama City aan in Colon...
Heel toevallig is er, als een geschenk uit de hemel, een Nederlandse techneut (Rudy) die onze kapotte windvaan kan vervangen. Kapot = electronisch kapot... Bijna alles aan boord dat kapot gaat is een electronisch probleem - we zullen daar later over berichten...
Bij terugkomst in Panama is het meteen heel druk; boodschappen doen, omdat we vier extra mensen aan boord krijgen, plus de Advisor die mee gaat door de sluizen als vijfde extra persoon. Koken maar!

Want hoe gaat die passage (transit) door het Panamakanaal?
Voor wie dat precies wil weten verwijzen we naar de website:
https://www.pancanal.com/common/maritime/forms/4352-ENG-201211.pdf
Samengevat: Na aanmelding, meting en controle van het schip en veel papierwerk en betalingen, komt de Advisor (een soort loods) aan boord engaat het schip door het kanaal, mits er ook vier 'line handlers' zijn, extra bemanning die de vier lange lijnen in de sluizen bedienen, een essentieel onderdeel van de 'transit'.

Agnes en Bas van de Ti-Sento komen de dag voor ons vertrek bij ons aan boord en samen met een Frans echtpaar zullen zij ons helpen met de 35 meter lange lijnen die nodig zijn als we door de sluizen gaan. Voor hen een goede oefening, voor als zij aan de beurt zijn. De dag van vertrek moeten we om 14.00 op de Flats zijn, alwaar onze Advisor aan boord zal komen. Aangekomen op de Flats spot Dick een schip van de 'Sea Sheperd', de organisatie die zich inzet voor behoud van alles wat met de oceanen te maken heeft. Als groupies varen we rond hun boot, met duimen omhoog.
De Advisor komt aan boord, en we gaan 's avonds richting Kanaal.
Een Duitse catamaran vaart met ons op, en voordat we door de eerste sluizen gaan, moeten we in het donker langs die andere cat gaan liggen en worden de boten aan elkaar vastgemaakt. Dick doet heel knap al het stuur- en motorwerk, terwijl die Duitsers bier zitten te drinken... Hm.
Dat sturen in de sluizen met twee aan elkaar geknoopte boten is best lastig . We liggen in de sluis achter een grote 'Bananenboot". Maar het gaat goed. Het water stijgt veel sneller dan in de sluizen in Nederland en de lijnen moeten rap worden aangehaald om in die kolkende massa water midden in de sluis te blijven liggen.
We zijn om middernacht de drie Gatun sluizen door, de advisor wijst ons de weg naar een grote ankerboei waar we 's nachts langszij gaan liggen, nadat Bas heel stoer van de boot op de boei is gesprongen om de lijnen vast te maken. Borrel en tijd om naar bed te gaan. De advisor claimde dat de nieuwe advisor morgen al om 06.00 zou verschijnen. We hebben een prachtige zonsopgang over het Gatunmeer de volgende ochtend, maar de advisor komt pas om 08.25... Een prachtige tocht volgt door de Panamese jungle (National Park), over het stuwmeer, langs eilanden, en mooie natuur. Hele grote schepen passeren ons, en de nieuwe advisor weet ons te vertellen dat we rond 15.00 lokale tijd (21.00 NL tijd) door de drie Mirafloris sluizen zullen gaan en dat bij de tweede sluis een webcam hangt. Maar eerst moeten we lang wachten op een groot LNG (Liquid Natural Gas) schip, dat niet met ons samen door een nauwe passage mag. In de sluis moeten we lang wachten op een groot schip vol met auto's. En terwijl wij in de sluis wachten, worden we bekeken door honderden toeristen in het gebouw waar die webcam bovenop staat, en beginnen we druk met zwaaien naar die webcam. De toeristen, die geen idee hebben waarom we staan te zwaaien, zwaaien vrolijk terug... We worden gespot door onze familie in Amsterdam en Amersfoort, Whats-apps vliegen op en neer, en we worden gevraagd om nog eens op het dak van onze boot te gaan staan, zo dat ze ons beter kunnen zien. Techniek staat voor niets! Bij het openen van de laatste sluisdeuren klinkt het toepasselijk "South Pacific, here we come"! Het zit er op, de hele bijzondere doorgang van het Panama Kanaal.

Wij hebben met onze GoPro een Time Lapse videoootje gemaakt en de Kids hebben in Amsterdam de Web Cam video's opgenomen. Zie YouTube filmpjes hieronder.
We gaan voor anker bij La Playita, en nemen de volgende dag afscheid van Bas & Agnes + Jean Paul & Odille, die ons voortreffelijk hebben geholpen.
Als we naar de andere Marina lopen zie ik daar een man lopen met een Sea Sheperd T shirt... Kan het niet laten, spreek hem aan, en na een gezellige babbel worden we door de kapitein uitgenodigd voor een rondleiding op de Sea Sheperd. Een bijzonder einde van een bijzondere twee dagen. Panama City en Carnival wachten op ons. Daar meer over in de volgende blog .