De anker plaats waar we tercht zijn gekomen nadat we door het kanaal zijn gegaan is wat onrustig door de forse deining die worden veroorzaakt door al het scheepsverkeer dat voorbij komt. De kleine en peperdure marina waar we voor liggen vraagt ook een hoog bedrag om alleen maar je dinghy aan de steiger te leggen en dus besluiten we naar de andere baai te gaan. Daar veel werkboten, oude schuiten, herrrie en kleine boten die af- en aanvaren naar de werkboten. De steiger waar de dinghy aangelegd kan worden is druk en chaotisch. Ook geen ideale ligplaats, maar we proberen het.

We raken al snel thuis in het busverkeer, hoe in te checken en over te stappen en kunnen zo voor 25 dollarcent leuke afstanden afleggen. Panama City, vanaf de waterkant gezien, ziet er uit als New York of Miami. Echter, zodra je de stad inrijdt, zie je nog hele wijken verpauperd, verloederd en dus minder aantrekkelijk. We zien een klein stukje van het carnaval, maar laten de grote optocht op dinsdag voorbij gaan, omdat we zeker een uur in de rij moeten staan om het canavalsterrein op te kunnen. We checken weer diverse supermarkten, want er moet behoorlijk ingeslagen worden voor de komende maanden. Via de website “ Expatistan” kunnen we checken wat de prijzen zijn in Frans Polynesie en die liegen er niet om. De boot dus vol stampen met voorraad!

In een superdeluxe shoppingmall is de enige Nespresso winkel en we slaan wat cups in. Bijna drie keer duurder dan in Nederland, en dus gaat de Nespresso op rantsoen.
Bij een soort lokale Macro checken we prijzen en spullen die ze hebben, en een plan wordt gemaakt waar wat te kopen. Op de boot wordt de oude voorraad gechecked, plaats wordt gemaakt voor de nieuwe lading, en waar nodig ergens anders gezet ivm de verdeling van het gewicht. Er wordt fors ingeslagen bij de lokale Macro. Dick denkt dat de lading zo groot is dat we wel twee taxi’s nodig hebben. De handige taxichauffeur weet toch alles in de auto te wurmen, en heeft ook plaats voor ons, zijn eigen rotzooi en een vriend die ergens afgezet moet worden. Veel sjouwwerk later, alle spullen uit de taxi op de parkeerplaats, dan de steile loopbrug af naar de steiger. Dan de bijboot in. Past niet allemaal in een keer. Dick scheurt naar de boot, ik blijf bij de rest van de lading, en zo komt alles toch nog op de boot. Het achterdek staat helemaal vol met voorraad en ik werk mij door de hele lading heen en weet ergens voor alles plek te vinden. De volgende dag blijkt dat de motor van de bijboot het nu echt niet meer doet, wat Dick ook probeert. Die Honda 15 HP motor is vanaf het begin af aan een probleem geweest, vreselijk. Want je bent er zo van afhankelijk. We worden door een watertaxi terug gesleept naar de boot, en we zijn nu vleugellam: geen bijboot, geen vervoer naar de wal. Er zit niets anders op dan om toch voor een paar dagen in de dure marina te gaan liggen, wat dan wel weer het inslaan en boodschappen doen wat makkelijker maakt.

Met bus, en opvouwbare bolderkar (grote bewondering van andere zeilers die onze bolderkar wel heel handig vinden) wordt er nog verder ingeslagen bij twee andere supermarkten. Met heel veel moeite weet Dick een Honda-man te regelen, en er moet eerst $250 betaald worden voordat hij zijn neus laat zien. De man komt na twee dagen niet, en na veel op en neer gebel (….Er is iets met zijn vrouw; zijn auto heeft een probleem, het regent…..) komt er een dag later een andere man, die zich vast bijt in het probleem en aan het einde van de dag doet de motor het weer, en wonder boven wonder, start die nu na maar een keer trekken, in plaats van na 25 keer! Vooruitgang!

In de marina leren we een aardige Ierse familie kennen, die ook bezig waren met een rondje om de wereld ( maar dan in heel snel tempo, 18 maanden!). Een van hun dochters is ziek geworden, opgenomen in een ziekenhuis in Panama. Hun verzekering doet moeilijk over het terugvliegen van de patient en de zeilreis verder om de wereld wordt afgeblazen, en hun boot, een Outremer 45, ligt nu te koop aan de steiger. Tja, daar is ons probleem met de buitenboordmotor niets bij.

Op zondag, de dag voor ons vertrek bedenk ik dat ik toch echt meer verse groenten en fruit moet hebben (groenten en fruit gekocht in supermarkten is allemaal gekoeld en verpietert aan boord snel). Op maandagmorgen ren ik voor 7 uur achter een bus aan, sla veel in op de megagrote markt, en ben voor 9 uur weer terug. We zijn klaar om te vertrekken naar de eilandengroep voor de kust van Panama, de Pareleilanden, Las Perlas. Hier bezoeken we vijf mooie eilanden. Sommige druk met toeristen en andere praktisch onbewoond. Bij deze eilanden is het water veel veel kouder, amper 18 graden en niet helder. Koud water dat vanaf Antarctica hier naar toe stroomt.
De Galapagos eilanden hebben veel en hele strenge regels, waarvan een regel eist dat je hele onderschip brandschoon moet zijn; geen verdacht stukje alg of pok mag aan je boot zitten. Dick en ik gaan een aantal keren het koude en donkere water in. Ik als koukleum in mijn duikpak, Dick alleen met een bovenstuk. Het onderschip is niet heel erg vies en na een paar keer is het zo goed als schoon. Vlak voor dat we bij de Galapagos eilanden zijn zal Dick nog en keer een inspectie moeten doen.

De electronische zeekaarten die we gebruiken zijn gebaseerd op de papieren kaarten die soms honderd jaar niet zijn bijgewerkt. Wij hebben gelukkig de meest recente papieren en electronische Bauhaus kaarten, up to date. Behalve dan een niet genoemde ‘submerged rock’ waar we met ons daggerboard op vast lopen, twee meter diep in plaats van de verwachte zes meter… Hm. Schade aan het steekzwaard maar daar valt mee door te varen tot Tahiti (?).
De laatste dag liggen we voor een groot, mooi prive eiland. Met wat kunst en vlieg werk landen we met de bijboot op het strand. En lopen we helemaal alleen over een heel groot en leeg strand. Mooi. Het enige dat we zien zijn veel koeien sporen. Van het strand afkomen met de bijboot is niet heel makkelijk want er staat een aardige branding. Bij de eerste golven val ik terug de boot in, en bij de tweede rij brekers gaat de bijboot steil omhoog. Dick roept “ Peddelen!”. Zeiknat halen we het rustige water achter de brekers. Pffff !
De volgende ochtend zien we de groep van zo’n 20 koeien over het strand lopen. We gaan er met de bijboot nog even langs, en het is een apart gezicht, een grote groep koeien op een tropisch strand, onder de palmbomen.

We laten dit mooie eiland achter ons en gaan richting Galapagos. Klusjes aan boord, lezen, vissen, en elke ochtend een yoga-sessie van 45 minuten. Niet altijd makkelijk op een rollend schip en dan op een been staan. We hebben geluk met de wind, maken een aardige snelheid en hebben ook nog een volle maan, goed zicht dus ‘s nachts.

De laatste dag zakt de wind in, we willen niet in de nacht aankomen bij Isla Christobal dus dobberen we die dag op een spiegelgladde zee. Ik kan een was doen en Dick gaat hier, 56 mijl van wal en met 2000 meter diepte onder zich het water in… Wel met een lijn vast aan de boot. Wil de kapitein niet kwijtraken! Dick is lang bezig om elk pukkeltje van de boot te krijgen. Gelukkig is het water niet meer zo koud. Eindelijk terug op de boot, maakt Dick een sliding van de trap, en valt terug het water in. Schade is een spierscheur in lies en bovenbeen en enorme bloeduitstortingen en veel pijn. Hmmm, ons bezoek aan de Galapgos begint goed. Dick is een stuk minder mobiel en gaat aan de pijnstillers.

Met zonsopgang vaar ik de baai bij San Christobal binnen. Ik draai wat rondjes zo dat Dick nog even door kan slapen. In het semi-donker bij volle maan hoor Ik achter mij gehoest en geproest alsof er een oude man achter de boot in het water ligt. Het zijn de eerste zeehonden! Welkom in de Galapogos.