San Cristobal is het eerste eiland dat we bezoeken en nadat we onze agent Bolivar hebben gebeld zitten we twee uur later met zes bezoekers aan boord en eentje in het water: het Galapagos inspectieteam. Douane, politie, leger (Armada), inspecteur voor de boot en een duiker onder de boot. Heel veel formulieren worden ingevuld, en het meest spannende is de man onder de boot... Gaat hij ook wat vinden? Al snel geeft hij een Thumbs up teken, alles is OK! Mooi. Nu nog de boot binnen. Senor Pepe gaat samen met mij door de hele boot, kijkt in alle bilgeruimtes, onder de bedden, in de kasten, en schijnt zelfs met zaklamp in de koelkast en vriezer. Als we aangekomen zijn bij een kast met wel elf flessen sterke drank knijp ik hem toch wel even. Senor Pepe vraagt zich opeens af waar onze schoenen zijn, en laat de kast links liggen, pfff!
Schoenen worden bekeken, zit er aarde onder van een ander land, en we worden verteld de schoenen goed schoon te maken voordat we aan land gaan. Dit alles om er voor te zorgen dat we geen vreemde zaken de Galapogos mee opnemen wat eventueel niet goed zou zijn voor het milieu. Senor Pepe is bijzonder bezorgd over waar de rijst en de pasta is gekocht. Bekijkt elke zak nauwkeurig en ziet in zakken pasta iets zwarts... beestjes/weevils ? We mogen alles houden, maar moeten wel de pasta snel opeten!
Dick loopt rond met een andere man, die wil weten hoeveel brandblussers we hebben en wat voor communicatiemiddelen, waar de vuurpijlen zijn, etcetera. De inspectie is rond, we zijn goedgekeurd en 1700 dollar armer, maar wel in de Galapagos, en we kunnen zelfs drie eilanden bezoeken , in plaats van slechts eentje wat eerst het plan was.

Bij het binnenvaren hadden we bij de catamarans al zeehonden zien liggen op de trappen aan de achterkant. We barricaderen snel beide trappen met alle stootkussens. Al snel hebben we de eerste luidruchtige zeehonden op de trappen. Op de onderste tree mogen ze liggen, want zonder zeehond op je trap ben je niet echt in de Galapagos. De eerste avond blijkt al snel dat ze nogal luidruchtig zijn, er wordt om de slaapplekken gevochten, veel geblaf en gegrom en Dick en ik spreken ze ernstig toe; slapen mag maar wel rustig blijven!

Als ik de volgende ochtend het achterdek oploop zie ik dat we 's nachts toch een zeehond in de kuip hebben gehad; overal bruine strepen en veel kleine haartjes! Een zeehond heeft zelfs op de tafel gelegen! Na veel poetswerk is het achterdek schoon, we halen een wasrek te voorschijn en versterken de barricades. Er zijn grenzen, zelfs voor zeehonden. Als we de volgende avond andere zeilers te eten hebben en druk aan het praten zijn komt er bijna een zeehond door het wasrek heen het achterdek op! Ik spring erop af met een grote zaklamp en jaag de zeehond weg. Waar ter wereld zit je rustig te eten en komt er een zeehond je dek op? In de Galapagos!

Bij San Christobal mag je niet je eigen bijboot gebruiken en ben je afhankelijk van de watertaxi. Goed voor ons omdat Dick nog niet zo mobiel is en we nu rustig (na eerst zeehonden van de trap gejaagd te hebben) ons naar de kant kunnen laten varen. Na wat dagen kan ook Dick mee gaan snorkelen, en samen met de Australische crew van Sea Cloud snorkelen we drie dagen op een fantastische plek. Enorm veel vis, zeehonden die om ons heen zwemmen, grote schildpadden, roggen, en we zien de eerste Blue footed booby birds ! Alle dieren op de Galapogos zijn zo gewend aan mensen, en omdat er nooit op ze gejaagd is, blijven ze zitten waar ze zitten, en moet je gewoon over een zeehond of grote leguaan heen stappen. Ze gaan niet aan de kant. Ook de vogels, zelfs met hun kuiken, blijven rustig zitten. Toen de Spanjaarden voor het eerst de Galapagos eilanden bezochten vonden ze het heel raar en dom dat die vogels zomaar aan dek van hun boten kwamen en zich zo lieten pakken, en noemde de vogels " dom" of wel " bobo" . De naam booby komt daar vandaan. Er zijn brown, red en blue footed booby birds op de Galapogos eilanden. De blue footed booby bird is mijn favoriet. De vogel gebruikt zijn felblauwe voeten in zijn paringsdans om het vrouwtje onder de indruk te krijgen. Hoe blauwer je voeten zijn, hoe meer succes je hebt bij de dames!

Van San Christobal varen we naar Isla Isabela, ruim 80 zeemijlen naar het westen, dus dat wordt weer een nachtje varen. Alles verloopt goed, en 's morgens vroeg varen we langs een halve krater rand. De Galapagos eilanden bestaan uit veel vulkanen , en sommige zijn half ingestort door zee en erosie. Bij Isabela worden we ingeklaard door een Amerikaan die ons nuttige informatie kan geven en zijn bar/restaurant Booby Trap wordt ook ons internetcafe. Wifi is heel belangerijk wanneer je zeilt. We horen wat wel en niet mag, niet alleen met je eigen kayak gaan peddelen, maar je mag wel met je eigen dinghy naar de kant. Niet even makkelijk, want de baai heeft veel rotsformaties en ondieptes, dus met een grote bocht naar de steiger, waar het altijd druk is met watertaxi's, vol met toeristen. Dick is nog steeds geblesseerd, dus krijg ik een spoedcursus in zelf de dinghy besturen in deze niet altijd makkelijke baai.
We vermaken ons goed; zwemmen in de lagoon met roggen, schildpadden en wat zeehonden. We fietsen een stuk langs een heel lang strand, en zien allerlei mooie plekken. Voor het eerst gaan we met een georganiseerde trip mee. De kapitein van de boot wordt John Travolta genoemd, en verrek, hij lijkt er wel wat op, alleen veel bruiner en hij blijkt een lokale visser te zijn, die de kust heel goed kent, en de kleine boot dwars door allerlei ondieptes, om rotspunten en brekers heen loodst. Knap werk! We zien onderweg een aantal grote manta rays en een hammerhead haai, en dan moeten we nog het water in. Lava tunnels, heel veel schildpadden, white tip haaien die wat liggen te slapen in onderwater grotten, en we zien ook weer blue footed booby birds. En als kers op de taart, weer even samen zwemmen met een vrolijke zeehond, die om ons heen danst en boven water ons recht in de ogen kijkt; dan weer naar beneden schiet en als een elegante torpedo in de diepte duikt.

Het eiland viert feest, allerlei happenings hier en daar, en we besluiten om met de locals feest te vieren. We gaan de ene vulkaanhelling halverwege op, groen, fuitbomen, koeien en paarden op de weg, en dan komen we bij het lokale feestterrein. Ik wil heel graag paardrijden, en zie al snel wat paarden onder de bomen geparkeerd. Ik babbel met een eigenaar, en ik kan zo een paard mee nemen. In draf en gallop de weg op en af, en daarna zien we de lokale feest vreugde; wie kan het snelst een beker bier leeg drinken, touwtrekken, rauwe eieren gooien, zaklopen, en dan begint de lokale rodeo. Een heel vreemd gebeuren, Dick vindt het de lokale cultuur, ik vind het dierenmishandeling. Per taxi en fiets terug naar de dinghy, en het is zeer laag tij, wat het varen naar de boot in het pikkedonker heel moeilijk maakt. Een Engelse familie heeft geen idee hoe de ondiepe baai te bevaren, en ze varen achter ons aan. Al snel lopen we vast in heel ondiep water, komen weer los en vinden onze boten.

Later op de avond, terwijl ik naar een serie op mijn computer kijk, hoor ik gestommel.....een kleine jonge zeehond op het achterdek! Ik had net nog tegen Dick gezegd , dat de zeehonden hier heel beschaafd waren; slapen alleen op de onderste traptrede en komen verder de boot niet op. Jawel, en dan komt er een zeehond bijna de salon binnen! Ik stuif naar buiten, klap in mijn handen, de zeehond kijkt mij verbaasd aan, terwijl ze onder de tafel zit... ik denk nog, waar is mijn camera, en dan schuift de zeehond weer het water in... Weer een dag in de Galapagos!

Van Isla Isabela varen we in een lange dag oostwaarts naar Santa Cruz, het centrale hoofdeiland waar de meeste toeristen aankomen en hun bezoek aan de Galapagos beginnen. In vergelijk met de vorige twee eilanden is het erg druk, erg toeristisch, maar wel met goede restaurants. Hier ontmoeten we onze Australische vrienden van de Sea Cloud weer, en hebben twee gezellige avonden met elkaar. We bezoeken het Darwin Research Centrum wat veel goed werk doet om flora en fauna van de Galapagos te beschermen.

We besluiten om hier dan eindelijk te duiken, en willen boeken, maar veel zit al vol en we fietsen van divecenter naar divecenter. Uiteindelijk lukt het Dick om twee plaasten te krijgen op een boot de volgende ochtend. We gaan mee met een oud zeilschip, dat betere dagen heeft gekend, mijn Padi bewijs wordt niet eens gevraagd en de gids komt wat nors over. We zijn wat sceptisch... maar oh boy, wat een fantastische mooie bijzonder twee duiken doen we. We komen ogen te kort, enorm grote scholen van allerlei kleinere vissen, overal roggen en ook kleine manta rays, overal haaien, en overal hammerhead haaien, die had Dick wel in Eypte gezien maar ik nog nooit. Het zwemt in zulke grote getalen rond ons heen, onder ons door, links en rechts, een ongelofelijke WOW factor. De tweede duik geeft ons een heel bijzonder moment aan het einde; wel vijftig roggen over elkaar heen, naast elkaar , als een zwarte deken zwemt onder ons door; ik kijk naar links en zie een trein van wel twintig hammerhead haaien volgen... Kijk, dan zijn de Galapagos eilanden toch wel heel bijzonder.

De laatste dagen vullen we met wandelen en fietsen. Ik overtuig Dick ervan dat we best wel met onze vouwfietsen een langere tocht kunnen maken; met taxi en fietsen de helling van een oude vulkaan op, daar weer grote schildpadden zien, en dan roets, zo met de fiets de helling af, terug naar de boot. De werkelijkheid is anders... de taxi zet ons af, we moeten nog een steile gravelweg naar beneden, en Dick zegt bij elke helling naar beneden, dat we die ook weer naar boven moeten nemen... We zien de allergrootste schildpad ooit, wandelen door kleine lava tunnels, en beginnen dan met een zware tocht naar boven, terug naar de hoofdweg, met het allerbeste fietspad ooit, strak asfalt en inderdaad...roets naar beneden. We willen lunchen bij een hotel, weer 2 km gravelweg naar boven, en we halen het op onze vouwfietsen. Mooi hotel op bijzondere plek, we worden ontvangen met een glas sap en goede lunch, en op de terugweg zien we een lava tunnel. We zien allerlei helmen in een zak op een bankje, voor een groep die schijnbaar gaat komen, en we besluiten de tunnel in te gaan. Groot, diep en heel lang. Met zelfs bruggetjes en trappen en keurige verlichting. Heel apart om hier te lopen, helemaal alleen, zonder gids, en ook wel een beetje spooky! Na een hele lange mooie donkere tocht zien we eindelijk weer daglicht, en gaan via een steile trap via een klein gaatje naar buiten. Wat mooi om dit helemaal alleen gedaan te hebben. Net als we weer bij de fietsen aankomen, komt er een luxe bus aan, vol met toeristen. Die gaan de lava tunnels in, mooi dat we er net uit zijn! Terug op het asfalt gaan we weer heel snel naar beneden, en komen onderweg een lokale ruiter tegen, die zijn paard met daarachter een los veulen, rijdt zonder bit, alleen maar met een halster. En even later, verdomd, een reuze schildpad, midden op het fietspad, naast de enige snelweg van het eiland! Ze lopen dus echt langs de snelweg, de bordjes van overstekende schildpadden zijn er voor een reden!
Terug in de hoofdplaats neemt Dick het besluit dat we toch echt nog een duik moeten maken, en dat we een dag later dan gepland kunnen vertrekken.

Gordon's rock, de plek voor nog meer roggen en hammerhead haaien ,zeggen ze... en zelfs een walvishaai gespot verleden week. Na ruim 2 uur varen komen we aan bij stukken van een oude vulkaan krater. De zee rondom de rotsen is aardig onstuimig, en er wordt op aangedrongen om na de koprol uit de zodiac zo snel mogelijk te zakken. Hmmm, denk ik nog, wil ik dit echt wel? We rollen het water in, met een 7mm dik wetsuit en 10 kg lood aan mijn riem, en zak met moeite naar beneden. Het zicht is belabberd, we zien schimmig wat hammerheads tijdens de eerste duik, en wel veel reef vis. Tijdens de tweede duik wel veel white tip reef haaien, grote schildpad, en een rog. Bij de safety stop op 5 meter hebben we wel 5 zeehonden boven en naast ons wat er voor zorgt dat we eigenlijk het water niet uit willen !

Terug in Porto Ayora doen we laatste inkopen, en fiets ik met een kleine 20 kilo in mijn rugzak van de lokale markt terug richting boot. Toen we verleden jaar voor het eerst een grote oversteek gingen maken was het inkopen een heel ding, maar na ruim 1 1/2 jaar zeilen komt hier ook routine in. De boot ligt nog vol met spul uit Panama, en ach, het blijkt maar 19 tot 21 dagen zeilen te zijn voordat we bij de Markiezen eilanden aankomen. Dat valt dus best mee!

Onderweg zullen we via de sateliet verbinding nog een update sturen over hoe deze lange zeiltocht verloopt. Hopelijk rustig, met elke dag yoga oefeningen en veel lezen.
Tot in Frans Polynesie!