De markiezen eilanden. Na 23 dagen van rustig, saai zeilen over een oneindige oceaan, zonder vis, kwamen we aan bij Fatu Hiva, met spectaculaire baai. Hele steile hoge berg pieken, aparte rotsformaties, en vrouwen met bloemen in het haar. We zijn gearriveerd in Frans Polynesië.

De eerste avond, als we met andere zeilers zitten te borrelen, opeens uit het donker een stem: daar staat Hollandse Bart, op zijn SUP, en is net van een ander eiland komen peddelen, wel 45 zeemijlen ! Bart komt aan boord, kan douchen en blijft slapen. Later blijkt dat Bart in Hawaii woont en niet zomaar een SUP-er is, maar bij de beste 5% ter wereld hoort, en deze zomer een wedstrijd gaat doen van 1000 mijl. Op de Yukon rivier in Alaska. Met als enig gezelschap beren.

Kayak de volgende dag in elkaar gezet en de kant op. Dorpje van ongeveer 600 mensen, 1 winkel, geen restaurant maar wel lokale dames die thuis voor een groep zeilers willen koken. Ik loop het dorp door, wordt binnen gehaald door ene Lea en haar man Zopie. Fruit wordt van bomen gehaald, kan het allemaal zo mee nemen. Geld niet nodig , wel ruilhandel: kleding, lippenstift, nagellak, lege plastic flessen, noem het maar op. Ik beloof de volgende dag terug te komen met spullen.

De volgende dag ga ik terug, met poloshirts van Dick, om mijn rekening te betalen. Kan Lea niet vinden, loop door het dorpje heen,langs de ene winkel en hoor mijn naam; daar is Lea, drie kussen op mijn wang en wat ik nog verder wil hebben. Bananen, die heeft een vriendin wel. Kan zoveel mee nemen als ik wil. Maar hoe te betalen ? Vriendin graait via mijn oksel naar mijn BH, zoiets wil ze wel hebben. Probeer voorzichtig uit te leggen dat er misschien een verschil van maat is. Vriendin haalt borst uit haar T shirt. Nee hoor, dat past vast wel... OK, een BH (of shampoo) in ruil voor bananen. Waarom ook niet. Ik beloof weer terug te komen.

Dick, SUP-er Bart en ik maken een hele mooie wandeling naar een waterval en er is een etentje geregeld bij een lokale dame, top dag dus.
En dan gaat het fout.....enorme valwinden denderen van de bergen de baai in, alle boten zwieren alle kanten op, rukken aan hun ankerketting, en we zien een boot loskomen (krabben heet dat ) en bijna een andere boot raken. Shit, en dan blijkt dat ook wij aan het krabben zijn! Anker omhoog, en een andere plek zien te vinden. Zeker vijf keer doen we een poging, het anker wil op de rotsbodem niet houden, of het is te diep, of te dicht bij andere schepen en ondertussen dendert de wind door en wordt het donker. We raken bijna een andere boot. Onze boot is bijna niet te hanteren door de enorme wind. Wat te doen. Ik wil de baai uit, weg van die wind en gekte. Bij problemen in een baai of haven is de open zee vaak de veiligste plek. Uiteindelijk is dat het besluit, en ik haal het anker weer op....en dan gaat het helemaal fout... het anker is nog lang niet helemaal binnen en de ankerketting wipt van de ankerlier af en de boel zit muurvast. Dick blijft kalm, en we varen met slepende anker en ketting en dansende bijboot en kayak de baai uit, het donkere gat in, de zee op.
Daar staat zoveel wind dat de opblaasbare kayak bijna weg vliegt, en op de stuurstand blijft hangen, over het stuurwiel en de gashandles en de stuurautomaat heen; de ankerketting wordt nog steeds gesleept en de bijboot danst zo hard op en neer dat die wel kan omslaan. Uiteindelijk weten we de kayak tijdelijk de salon in te persen. Dan de bijboot die tegen de achterkant van boot aan ligt te rammen. Met reddingsvest aan ga ik de bijboot in, weet de hijslijnen vast te haken en we vergeten de motor stuurhandle omhoog te zetten, dus ik weer terug de stampende bijboot in. Dick hijst de bijboot aan de davits omhoog. De ankerketting wordt uit de beknelling gehaald en met groot geraas dondert de rest van de 50 meter loodzware ketting in het water. Gelukkig is de ketting geborgd aan het begin, want anders ben je je anker kwijt (niet zeldzaam). Door alleen de wind driften we met twee knopen westwaarts met de ketting schuin naar achteren. Met behulp van de spinnakerval en de lier aan de mast kan de ankerketting weer op de motorlier worden gelegd en deze is gelukkig krachtig genoeg om het anker omhoog omhoog te krijgen. Pffff alles ligt op zijn plek.
We maken een onrustige, stampende nacht door, met enorme harde wind, vlagen tot 25 knopen. We varen heen en weer met halve wind met alleen gereefde genua tot het gelukkig weer licht wordt.

De volgende ochtend zijn we om 6 uur terug bij de baai, want we hebben nog spullen van SUP-er Bart aan boord; daarom konden we niet doorzeilen naar elders. Een aardige Engelsman komt met zijn bijboot naar ons toe en neemt de bagage mee. Vier andere boten hebben vannacht ook zee gekozen en de achterblijvers hadden dat misschien ook beter kunnen doen, zei hij. Vreselijke nacht bij 35 knopen wind in vlagen.
We zijn nu onderweg naar een ander eiland, minder hoog , hopelijk minder wind, maar wel met helder water en een wit strand. Hopelijk kunnen we daar rustig liggen. En dan bijkomen van deze nacht!

Na een hele rustige, saaie overtocht van 23 dagen, hebben we nu wel ons portie aan spanning gehad. Dat was dus die 98% boredom & 2% sheer terror ...

- [ ] Groet, Monique en Dick
(foto van Google)