Een groter verschil dan dat tussen Vanuatu en New Caledonia is bijna niet mogelijk. Van een land waar mensen in simpele hutten wonen zonder stromend water en elektriciteit, zijn we na twee dagen zeilen in de hoofdstad van New Caledonia, Nouméa aangekomen. Druk verkeer, flat gebouwen, grote cruiseschepen en jawel, files. We scheuren op onze vouwfietsen door de stad, we moeten naar drie kantoren om in te klaren. Vriendelijke mensen maar wel een onhandig systeem. Gelukkig hebben we fietsen. Aangezien we op tijd in Brisbane willen zijn vanwege de generator, en het weerbericht laat zien dat er een goede periode van wind is na het weekend, besluiten we de volgende dag weer uit te klaren....weer door de stad heen, weer de 3 kantoren bezoeken. Dan blijkt dat er te veel wind is. We besluiten het weekend te blijven. Bezoeken de Franse stad, zien in het aquarium een echte Nautilus, en leren over de oorspronkelijke bewoners, de Kanaks, in een prachtig en bijzonder museum, het Tjiabou Cultureel Centrum, ontworpen door Renzo Piano die ook Centre Pompidou ontwierp. En we doen natuurlijk ook weer boodschappen, altijd maar weer eten naar de boot slepen!

Na het weekend waait het nog steeds behoorlijk maar we besluiten dan toch maar te vertrekken en brengen een zeer winderige dag door op het eiland Amadee, aan de rand van het rif. De volgende ochtend, met nog steeds veel wind en nare golven, moet Dick op zijn zesenzestigste verjaardag het koude water in om het onderwaterschip schoon te maken. Ik trek mijn wetsuit aan, Dick is wat flinker. In record tempo krabben we de meeste aangroei weg, en komen weer koud aan boord. We kunnen naar Australië.

Heel even hebben we nog flink wat wind, maar die verdwijnt al snel. Weerbericht klopt voor geen meter en van veel wind zitten we nu met te weinig wind. Dit zorgt ervoor dat we langzaam, te langzaam gaan. In windkracht 1 is het de laatste dagen full time motoren, heel vervelend want herrie met motor aan. Maar zorgt er wel weer voor dat ik rustig alles kan voorbereiden voor Australië.

Alle ruimtes onder de bedden checken , opruimen, zoeken naar dode insecten, kijken of de schoenzolen schoon zijn enz. Douane is erg streng in Australië, Biosecurity om het eigen land vrij te houden van nare insecten, ziektekiemen etc.
Geen vlees, kaas, eieren, groente en fruit mag het land in. Heb zo in moeten kopen dat we wel eten hadden voor de trip, maar met een lege boot aankomen qua vers spul. En dat zal aardig lukken. Vlees zal op zijn, fruit ook, en al het blikvoer wat we hebben staat keurig in dozen onder bedden of banken.
We schuren wat, we poetsen wat, ik doe weer wat yoga, en zo komen we de tijd wel door .

Na ruim zeven dagen - na 840 mijl en 340 liter diesel - varen we Moreton Bay binnen, bijna 10.000 mijl vanaf Panama. Nou, de aankomst in Australië, na dagen geen wind, en alleen maar de motor aan en langs de kust heel veel scheepsverkeer, en fishing trawlers zonder AIS, nou, de aankomst was een feestje!
Bij aankomst, met het eerste daglicht kijk ik met verrekijker maar de kust en binnen een seconde had ik een breaching whale in de kijker! Gillen! Sprong nog twee keer hoog uit het water en flapte daarna nog een paar keer met zijn vin. Heel bijzonder. Daarna mama en baby walvis eindeloos lang voor en naast de boot.,wat wil je nog meer? De kust tussen Sydney en Brisbane is een soort walvis snelweg dit tijd van het jaar.

Bij de marina lagen we nog niet aan de steiger of de Australian Border Force (drie man sterk, politie, immigratie en customs) was er al. We hadden al het papier werk, hard copy al ingevuld. They were impressed. Veel papier werk, maar niets moeilijks, niets bekeken, alleen de morfine tabletten aan boord. We kregen een permit voor een jaar en hoeven alleen eens per drie maanden per email te laten weten waar we zijn. Toen kwam de Biosecurity Officer.
Die was er direkt nadat Border control klaar was. Het belangrijkste voor deze aardig man zijn de hout termieten. Ik had alles open gezet ter inspectie: alles wat maar open kon, was open, onder de bedden, hatches van ruimtes op het dek etc. He was impressed. Had houtwerk dat gekocht was de afgelopen jaren (vogels uit Frankrijk, maskers uit Marquesas etc) klaar gezet op tafel. Al snel bleek dat zijn echte interesse lag bij hout termieten. Dus waar ik bedden had open staan voor dozen in ruimtes daar onder: geen interesse voor dozen. Wel voor lattenbodem, van hout! Niet naar alle schoongemaakte schoenen gekeken of gevraagd, maar wel naar de banden van de fietsen. Niet gekeken of er geen weasles in de pasta of de rijst zaten. Ik had nog stukken ui in de koelkast en knoflook in een bakje, maakt niet uit, het gaat om termieten (Timber Risk Assessment). Alles werd goed bevonden en na 45 minuten van onderzoek kregen we de Certificate of Pratique waren we voor $280 officieel goedgekeurd om Australische grond te betreden, toch wel een mijlpaal na een jaar van zeilen.

Brisbane is een grote, leuke, moderne levendige stad met ruim 2 miljoen inwoners en ligt aan de Brisbane rivier. We varen met de ferry naar en door de stad, doen wat toeristen doen en eten bij Stokehouse Q, een toplocatie aan de rivier met uitzicht op de skyscrapers, een geweldige Australische steak. We huren een auto, en rijden naar een mooi natuurgebied, de Glasshouse Mountains, en naar een winery, waar de wijn beter was dan uit de kartonnen dozen aan boord... De wijn werd eigenlijk drie uur rijden verderop verbouwd, maar dit om het de toeristen van de Gold Coast wat makkelijker te maken...
Maar het allerbelangrijkste waarvoor we naar Brisbane kwamen was de reparatie van de beruchte generator. Die werd uiteindelijk na een half jaar gemaakt - waarover later meer - en we konden door naar onze eindbestemming van onze Transpac, naar Sydney.