Naar Sydney is het 470 mijl. Vroeg op. We nemen de binnenbocht en motoren 10 uur lang door nauw en ondiep binnenwater met als spannendste moment een 'overhead power line' bij Russell Island, electriciteitskabels op 20.3 meter hoogte, terwijl onze mast bijna 20 meter hoog is, met daar bovenop de windexen en nog allerlei antennes. Bij halftij en iets naar opzij van het laagste punt van die kabels, en met nog net voldoende water onder de kiel, kunnen we er 'makkelijk' onderdoor. Het blijft altijd eng, want de hoogte is vanaf het schip absoluut niet in te schatten.
Ruim voor donker gaan we door de Gold Coast Seaway de zee op.
We wisten dat er veel wind zou komen, maar dat het dan inderdaad zoveel is met zulke hoge golven is dan weer even slikken. Met een windsnelheid van 30 knopen, met in vlagen 38 knopen, en een bootsnelheid van vaak 10 knopen, en van de golven af 15 knopen, schiet het wel op, maar is het vrij oncomfortabel. We vestigen wel een nieuw record van 203 mijl in 24 uur, met dank aan de East Australian Current uiteraard. Aan het eind zakt de wind in en moeten we nog acht uur motoren naar Nelson Bay, 90 mijl boven Sydney.
Daar worden we zeer gastvrij onthaald door onze Australische vrienden Wej & Peg Paradice - Dick zeilde een paar jaar geleden met Wej rond Kaap Hoorn - die ons in minder dan een dag een snelle intro in Oz gaven, met kangaroos (op de golfbaan), koala beren, kamelen op het surfstrand en kaketoes.
Volgende dag en nacht door naar Sydney waar we in de mist aankwamen. Maar in Sydney Harbour klaarde het op en voeren we langs het Opera Hous en de Sydney Bridge naar een ankerplaats naast de Zoo, met apengebrul 's nachts. Volgende dag door naar Cammeray Marina waar we een mooring hadden gereserveerd en daarna gastvrij werden onthaald in het prachtige huis van de SeaClouders Ian & Cathy Cook.
Hier blijven we voorlopig. Monique gaat naar haar moeder in Nederland. Bas & Oli4 komen hier naar toe.
Volgend bericht na het vuurwerk.