'All new arrivals (by air and sea) to St Helena will be subject to compulsory quarantine for 14 days.'

Daar lagen we dan, meer dan happy om aan land te gaan na negen dagen zeilen en dan word je verteld dat je nog eens 14 dagen op de boot moet blijven. Niet leuk is dan ook een understatement. Drie jachten die er al zijn, wij en alle jachten die nog gaan komen, moeten na aankomst 14 dagen in quarantaine.

De kayak wordt opgeblazen, ik peddel wat. Niet makkelijk, want flinke wind en steeds forse swell. We zwemmen wat, doen klussen, en komen de dagen aardig door. We luisteren naar de lokale FM radio, naar press-conferences, wat hysterisch gedoe, want er zijn twee gevallen van "hoofdpijn en koorts". Moeten het vooral geen "suspected cases" noemen. Logisch dat men bezorgd is, het eiland is als een van de weinige plekken ter wereld (samen met zuster eilanden Ascension en Tristan da Cunha en verder Pitcairn en Antarctica) nog coronavrij, en dat willen ze ook zo houden.

De locals van St Helena, die zichzelf Sainters noemen, zijn bezorgd, vooral ook over die "yachties", de zeilers die daar met zijn allen in het mooringveld met hun jachten liggen. De Havenmeester Steve is er druk mee, en aangezien de Sainters goed overzicht hebben over alle jachten, vanaf de hoge kliffen waar de jachten voor liggen, zien de Sainters ons zwemmen, peddelen, en met de bijboot wat toeren. Dit wordt allemaal verboden en nu zitten we echt vast op zoveel vierkante meter. Gelukkig zitten wij nog op een catamaran, en ik begin dus met rondjes hardlopen. Incluis op en neer over het dak. Goed te doen.

En na 14 dagen, op 9 april 2020, is daar dan het moment: we worden gechecked door een locale verpleegkundige, wat vragen worden gesteld, temperatuur wordt opgenomen en we gaan met de lokale ferry richting vasteland. Het eerste uur is wat raar voor mij, ben voor het eerst "land ziek". Misselijk, duizelig, en moeite met lopen. Zeeziek dus, maar dan op het land. Trekt na een dag weer bij.
We gaan Jamestown in, leuk stadje in een smalle vallei tussen hoge vulkanische rotsen https://en.m.wikipedia.org/wiki/Saint_Helena Eerst bank, geld, simkaart, internet - primaire levensbehoeften voor zeilers. We komen de mannen tegen van de boot met 11 (!) mensen aan boord, die naast ons gelegen hebben. Met drie van hen besluiten we een auto te huren en het eiland te verkennen. Eerste dag meteen een forse wandeling. Wat een onschuldige wandeling naar de onderkant van een waterval zou zijn, wordt een klim naar de bovenkant. Daarna nog verder, nog hoger, nog meer, naar een fort op 600 meter hoogter. Vrijheid! Lopen! Na de lunch meteen Jacob's ladder naar beneden, 699 treden. Spierpijn! Dick kan de volgende dag amper zijn bed uitkomen, en allemaal hebben we behoorlijk last van spierpijn.
De dagen die volgen zijn mooi. Toeren het eiland rond, wandelen, zien veel en bezoeken het huis waar Napoleon de laatste zes jaar van zijn leven heeft gewoond. Fascinerend eiland, erg ruig en erg mooi.
En virusvrij, dus sailors parties galore in het Consulate Hotel, met alle Napoleonic memorabilia denkbaar - en no social distancing...

Na een week van toeren, de eerste dag zonder auto en zonder wandelen in de bergen, zijn we dus nu thuis, in het gezellige Consulate Hotel. Ik bedenk, waarom niet, ik geef mij zelf op, voor als er ooit nog eens een vliegtuig komt... Doe dit bij het touristen buro, vul alles in, en ga weer terug naar het hotel. En wat gebeurt er? Er is een speciale chartervlucht die vanuit de UK hier maandag 20 april aankomt, en opeens voor de terugvlucht vrije plaatsen heeft. Blijkt er een standby lijst te zijn (wist ik niets van), en opeens worden die mensen (voornamelijk zeilers) gebeld. Of ze nog mee willen. Ik hoor dit en denk nog, nou, fraai, zij wel... Tot dat ik de Hollandse zeiler Brian spreek, waar we al een week mee op stap zijn geweest, die zegt dat het allemaal klopt, en dat hij nummer 5 op de standby lijst is. En dat hij denkt dat ik ook op die lijst sta. Nee dus. Ik begin rond te rennen, naar het overheidskantoor, spreek met een dame, die zegt, tja, de vlucht zit vol, maar geef je maar op. Terug naar het hotel, spreek Dick. Wat als? Even later word ik gebeld. Brian heeft de overheid gemeld dat hij niet echt weg wil, en dat hij zijn stoel aan mij wil geven... vandaar dat ik dus gebeld word. Mijn gesprek met de dame, en het bijzondere aanbod van Brian zorgen opeens voor heel veel actie. Heb opeens anderhalf uur om alles te regelen. Stuur Dick naar de ferry, om naar de boot te gaan, paspoort te halen, en cash geld - US dollars om te wisselen in SH Pounds. Haal ondertussen mijn wasgoed op bij de locale laundry (boven in de stad) en race naar het overheidskantoor (The Castle, onderin de stad) om betalingsgegevens te krijgen en ren door naar de bank (bovenin de stad) om te betalen, maar dat lukt niet, want geen ID. Ren terug naar het hotel, (halverwege de stad) en zie Brian en vraag of hij onze huurauto nog kan gebruiken. We springen in de auto, ik praat met Dick via onze VHF handset, terwijl hij op de ferry zit, en zeg dat hij direct moet terug komen, met mijn paspoort. Ren door naar The Castle, leg uit dat ik niet kan betalen bij de bank, maar dat mijn paspoort er aan komt. Zij vertellen mij dat ze de bank al gebeld hebben en dat ze voor mij open moeten blijven - want eigenlijk gaan ze dicht. Ik ren naar de ferry, op zeeniveau dus weer, en daar komt Dick, met Brian in de huurauto aan. Snel door naar de bank, betaal, race terug naar The Castle - en met bewijs van betaling, heb ik dus een plaats op het vliegtuig...
De mensen in dat karakteristieke gebouw hebben mij alleen maar door de gangen zien rennen - en zijn ook heel blij voor mij dat het allemaal gelukt is.

Kortom, ik vlieg Dinsdag ochtend 21 april van hier naar de UK, in een naar het schijnt een Titan Airways Airbus 318 with 32 lie-flat seats... Wel zelf een boterham meenemen... Kom dan Dinsdag avond laat in London Stansted aan. Om naar NL te komen is zeer moeilijk. Schakel zeil kennis Agnes in, die al dingen aan het checken is voor Curaçao. Die schakelt razendsnel om, en kent ex-KLMer Ton, die razendsnel begint te checken.
Wonderen gebeuren dus, door het zeer adequate handelen van Agnes en Ton. Een laatste stoel wordt geboekt op een vlucht naar Amsterdam. Agnes boekt ook nog even een hotel bij Heathrow en schoonzus Maaike belt rond en checkt in Holland en vindt informatie en noodzakelijk formulier wat je moet hebben om de vlucht in te mogen. Vriendin Bev in London zorgt er voor dat het hotel weet dat ik midden in de nacht of nog later pas zal verschijnen bij het hotel.
Van je vrienden en schoonzus moet je het hebben. Niet van de Nederlandse ambassade, die niets weet en niets doet. Wereldwijd lijkt het Nederlandse consulaat het nogal af te laten weten, vergeleken met bijvoorbeeld Duitsland of Scandinavië. Dat was ons al eerder opgevallen op onze reis rond de wereld...

Brian, die zo enorm aardig is om zijn plek op de vlucht aan mij te geven, heeft ook nog eens een leeg huis in Hoofddorp. En ja, na mijn brutale vraag of ik misschien zijn huis kan gebruiken voor twee weken, heb ik nu ook nog een huis ter beschikking in Hoofddorp voor die twee weken self isolatie. Daarna dan pas door naar Gestel en naar mijn moeder met Alzheimer.
Dick zal op een gegeven moment doorzeilen, samen met Brian, zodra blijkt dat er wat open gaat in Curaçao of Grenada. Dick hoeft gelukkig niet alleen te zeilen en Brian kan behalve zeilen ook nog koken. Perfect.

Een raar gevoel om zo morgen Dick en Umnyama achter te laten en niet te weten wanneer en waar we elkaar weer gaan zien. Denk toch, gezien de situatie thuis met mijn moeder, dat het de juiste keus is geweest.