Deze week verscheen mijn gastcolumn in het Nederlands Tijdschrift voor Heelkunde - het chirurgen clubblad. Aardig dat ze aan me dachten en me uitnodigden om onderstaand verhaaltje te schrijven.
————————————————————————

Vast op Coronavrij St-Helena.

‘Onze planning is in het zand geschreven, bij laag tij…’ schreef ik recent, niet wetende inderdaad waar we een maand later zouden zijn - en blijven.

Na een pittige oversteek van de Indische Oceaan bleven we drie maanden in Zuid Afrika, om begin maart via Namibië, Sint Helena, Brazilië en Frans Guyana weer naar ‘de Carieb’ te varen. Bij vertrek verschenen de eerste mondkapjes in Kaapstad. Op weg naar Walvisbaai in Namibië raakten we - jawel - een walvis. Gelukkig beperkte schade voor ons en de walvis.

Voor vertrek uit Coronavrij Namibië vroegen we St Helena of we welkom waren. Jawel, maar misschien eerst in quarantaine, minus de zeiltijd uiteraard. Op zee kregen we satmail met alarmerende berichten uit de rest van de wereld. In St Helena waren we eigenlijk niet meer welkom, maar omdat ze ons niet konden wegsturen mochten we blijven, na veertien dagen quarantaine. En met ons vijftien andere jachten, één na 30 dagen varen vanaf Antarctica.

De bevolking van dit kleine zeer geïsoleerde vulkanische eiland, midden in de South Atlantic, was zeer beducht op indringers. Vliegtuigen kwamen er al nauwelijks meer, voorzover men al kan landen op de nieuwe airport. Toen geleidelijk alle jachten waren geklaard verdween de argwaan van de Sainters, die buitengewoon vriendelijke mensen bleken. Het bijzondere eiland met zijn ruige natuur blijkt geheel virusvrij, als vrijwel enige plek ter wereld.
Afgezien van wat formele maatregelen is er geen social distancing en mogen wij yachties doen wat we willen. Veel hiken dus en veel rondhangen in het befaamde Consulate Hotel of e jachtclub. Er werd zelfs een zeilwedstrijd georganiseerd, de Refugee Rock Regatta. Wij hadden twee locale verpleegkundigen als gastbemanning. Hoe anders allemaal dan in de rest van de wereld, die we hier op BBC World zien.

Al snel werd gevraagd wie wat kon, dus ook de vraag of ik een gebroken heup kon opereren. Sorry, helaas niet - na mijn laatste Enderpennen in 1980. In tractie dus. Het eiland, met 4800 inwoners, heeft een 42 beds hospital met o.a. een algemeen chirurg en een orthopeed, maar die was helaas op reis. De patiënt werd gemedevact naar Johannesburg. De chirurg zal me graag roepen als hij assistentie nodig heeft, want meestal assisteerde de orthopeed bij een low anterior resectie… Maar verder hebben ze het, met enorme financiële UK/EU support, prima voor elkaar - bizar wel een beetje.

Maar intussen kunnen wij dus niet weg. Alle havens ter wereld zitten dicht en nergens, zeker niet in de Carieb, zitten ze op jachten te wachten, die behalve mogelijk het virus meebrengen, ook een beslag doen op de schaarse voedselvoorraden, zoals in Curaçao, hier 4000 mijl vandaan. Ook daar mogen we met ons Nederlandse schip niet heen. Voorlopig blijven we dus maar hier. Een luxeprobleem, dat weten we wel.
Zou Napoleon dat ook zo ervaren hebben..?

Dick van Geldere was chirurg in Isala en zeilt sinds zijn pensionering in 2016 samen met zijn vrouw Monique de wereld rond.
————————————————————————

In de beperkte column liet ik weg dat Monique al snel vertrokken was naar Nederland, naar haar dementerende moeder - zie vorige blog. Een dapper besluit, maar niet leuk voor haar. Zeker niet als ze al mijn whats app-jes zag van de mijn plezierige tijd hier. Zoals over de mooie maar zware hikes naar de toppen en dalen van dit eiland.
Lemon Valley: The path is steep over loose earth and rocks and difficult to traverse in places. The walk back can be tiring and hot, and ample fluids must be carried.
1 1/4 hours down, 1 1/2 hours back, 5 km. 500 m down to sea level. Effort 6/10, Terrain 6/10.

Blue Point: A walk on the edge of the area known as the Gates of Chaos, with heavy erosion revealing the colours of the soil beneath. The wind is particularly strong in this area of the island and has carved some spectacular erosion features.

Ik ben geen hiker, maar de spectaculaire uitzichten en het steeds wisselende gezelschap waren bijzonder.
We trokken als yachties wel voornamelijk met elkaar op, soms met expat Saints, maar zelden met de echte locals. Saints met wie we overigens steeds een zeer vriendelijk contact hadden, ook met de als Trump verklede man met een bord om zijn nek “YACHTIES GO HOME”. Dat was tijdens de Beauty Contest op de St Helena Yacht Club.
Behalve de dagelijkse borrels in het Consulate Hotel waren er ook Lobster Parties in een baai verderop. Lobsters for dinner, breakfast and lunch. Decadent en onwerkelijk gezien de toestand in de rest van de wereld.
De rest van de wereld waar we dus over een maand dus kennis mee gaan maken. Distancing, curfew, mondkapjes…


Want na tien bijzondere weken op St Helena kunnen we vertrekken. Grenada in de South Caribbean is weer open, op voorwaarden, en daar gaan we heen, samen met een paar andere jachten. Als we onderweg geen andere landen aandoen hoeven we ook niet nog eens 14 dagen in quarantaine. Ascension, Brazilië en Frans Guyana slaan we dus over en we varen in een ruk door van bijna 4000 mijl = 7400 km .
We, dat zijn ik met mijn gastbemanning, stranded yachties in St Helena. Brian (45) is al in de vorige blog genoemd, een ervaren Amerikaans Nederlandse zeiler. We kunnen goed overweg. En op de valreep gaat ook de vrolijke Française Aurore (35) met ons mee, een zeer ervaren Antarctische zeilster. Zowel Brian als Aurore kunnen goed koken bovendien, gitaar spelen en zingen. Afgezien van de de doldrums en de squalls moet het dus lukken, onze zeer lange oversteek. Het schip wordt inmiddels door de cuisiniers overladen met proviand.
Vanaf zee zullen we proberen te blijven berichten.