Monique in Grenada
01 December 2020
Dick van Geldere
Na vier maanden zorg en regelwerk voor mijn moeder in Nederland, val ik uiteindelijk na een lange vlucht van Amsterdam, via London en Barbados, weer in de armen van Dick, in Grenada. Een beetje illegaal, want ik ben officieel in quarantaine, ondanks twee negatieve Covid testen. De eerste tien dagen is mijn enige uitje naar het strand - lopen en zwemmen, terwijl ik ruim afstand houd van iedereen. ”Elk nadeel heb zijn voordeel”, zei Cruijff, en mijn voordeel is dat Dick in die dagen de boodschappen moet doen! Na de tien dagen van isolatie kan ik weer aan de bak, en gaan we zes van de zeven dagen naar Grenada Marine, om aan de boot te werken.
We komen snel in een routine, waarbij Dick uitslaapt, ik op het prachtige eindeloze strand van Grand Anse hardloop of serieus baantjes trek in warm, helder water.
Daarna met lunch en drinken in de cool-bag naar de boot, waar er hard gewerkt en gezweten wordt. Het is plakkerig warm, en binnen in de boot is het amper uit te houden. Ik ben vooral bezig met schrobben en schoonmaken van alle overtrekken van de banken en bedden, en eindeloos vogelpoep van de boot krabben, terwijl Dick het meer intelligente werk doet.
Grenada is een heerlijk eiland, groen, bergachtig, steile dalen en smalle kronkelende wegen. De hoofdstad St George doet mij erg denken aan de hoofdstad van Sierra Leone, Freetown. Een oud centrum, steil aan een helling geplakt, met veel te smalle oude wegen, waar alleen eenrichtings verkeer mogelijk is. Ons kleine huurautootje kan amper sommige steile wegen op, en die stukken laat ik dan ook aan Dick over.
De Grenadians zijn bijzonder aardige en vriendelijke mensen. Je wordt overal begroet, en tijdens mijn dagelijkse wandeling naar het strand word ik soms begroet met een vriendelijk “Daar ben je weer, ik had je al gemist gisteren“ !
We wonen in een mini appartementje, klein, maar wel met alles er op en er aan. Het is een heerlijke woonplek, terwijl we weken aan de boot werken.
Er is ook genoeg vertier, met de andere zeilers waar Dick eindeloos mee op St Helena heeft gelegen, en die nu ook in Grenada zijn. Movie nights, ovengerechten die door Karl, de Ierse zeiler worden bereid, verjaardagen van de crew van de Valentina, incluis een kinderfeest op de Bowlingbaan! De zondagmiddag wordt vaak doorgebracht bij het restaurant Aquarium, aan een mooi strand, met uitzicht langs de kust richting Grand Anse en St George en met live music. Hoezo Corona, hoezo lockdown. We beseffen heel erg dat we ongelofelijk veel geluk hebben om op een eiland als Grenada te zijn. Geen nieuwe Corona gevallen, ze hebben er maar een kleine 30 gehad, tot dat besloten wordt om internationale vluchten vanaf de USA en Canada weer toe te laten. Jawel , en dat gaat al snel fout. Bijna elke week weer een nieuw geval, iemand die zich niet aan te regels heeft gehouden, altijd iemand die net is aangekomen. Per eind November worden de Canadese vluchten dan ook gestopt.
Erger overigens dan Covid hier is een Dengue epidemie in de Carieb, met meer doden in St Vincent dan door Covid. Minder in Grenada, hoewel ook in onze zeilvrienden club er een paar ziek werden.
Umnyama gaat half November het water in, we zeilen de eerste mijlen weer en blijven nog een week bij mijn favouriete strand Grand Anse liggen. Dan gaat het anker omhoog en wordt de eerste echte volle dag gezeild, naar het eiland Carriacou. Meer daar over in de volgende blog.