Umnyama is verkocht. In mei al was er een koper, uit North Carolina - via de broker helaas - die de vraagprijs bood en een aanbetaling deed, in afwachting van de reparatie.
Die reparatie liet lang op zich wachten, heel lang. Dat was al voorspeld door - hoe toevallig - een andere eigenaar van een Catana 42 die met precies dezelfde schade vrijwel naast ons lag, met ook een groot gat bakboord achter - zie foto. Hij is een professionele botenman uit California en hij vertrok gefrustreerd voordat zijn reparatie klaar was.
Hij schreef: "...NEB will never get your boat done until maybe some time late summer for twice the already outrageous quote." Hij kreeg meer dan gelijk. De rekening is inmiddels opgelopen van $ 77k tot $ 120k en dan zijn we er nog niet. Want hoewel het schip in het water ligt en dus verkocht is, zijn de reparaties nog niet klaar. Die van die andere C42 trouwens ook nog niet...
Op een foto zag ik dat een handrail nog ontbrak, een klamp en een GPS Compass voor de reserve autopilot - zie foto. Stond niet op hun worklist... Come on!
Het komt goed, maar nu afwachten wat de verzekering gaat betalen. In ieder geval willen ze geen vorstschade betalen.
Toen ik in mei ben wezen kijken zag ik dat beide aluminium palen die de bimini (het zonnedek boven het achterdek) ondersteunen, waren gebarsten - zie foto. Noch de boatyard, noch de broker hadden dit waargenomen... Estimate cost of repair $19k... Niemand heeft dit soort schade ooit gezien, ook niemand in de Catana owners group. Catana zelf reageerde niet...
Inmiddels gerepareerd.

Een andere Amerikaan regeerde ook op de trage reparatie:
"...NEB must have too much work on and are using your boat as a gap filler."
Dat idee hadden wij ook al.

Maar in ieder geval is de boot dus verkocht. Einde van een lastig jaar - terwijl het einde van onze wereldomzeiling dus ook al niet zo verliep als we hadden gehoopt...
Maar toch kijken we terug op een mooie en bijzondere periode in ons leven.

We zullen later nog een epiloog schrijven.

The very strong winter in New England was prohibitive for the fiberglass repairs, and the post Covid world made labor and transport of spares from Europe difficult. But work has started and I recently paid a visit to Safe Harbor New England Boatworks in Portsmouth, RI to observe the proceedings. By the end of June UMNYAMA might be launched for further sailing or selling.

sy Umnyama, our Catana 42 carbon infused performance cruising Catamaran is for sale. She was built in France in 2016 and since then, we - a Dutch couple of 60+ - sailed around the world in 5 years. Last year we were stranded in Covidfree St Helena, stayed there two months and then sailed 4000 NM to Grenada. There Umnyama was on the hard during the hurricane season. After another season in the Caribbean we sailed via the Bahamas to the US. Umnyama is now winterized on the hard at Safe Harbor New England Boatworks in Portsmouth (Rhode Island, USA) for maintenance and repairs.

UMNYAMA is an Owners Version, and is ready to sail around the world again with all the amenities you need: generator, watermaker, double autopilot, big solar panels, washing machine, gennaker, Parasailor, all Raymarine electronics, Iridium antenna, radar, AIS, WiFi router, Fusion marine entertainment, super dinghy, et cetera...

https://www.catamaransite.com/catamarans-for-sale/catana-42-2/


Umnyama is a perfect high performance catamaran for serious sailors wanting a pristine boat now. The boat is owned by a couple who bought her new, sailed around the world, and are ready to move on to their next adventure. The boat is seriously for sale in Rhode Island. The boat is on the hard having repairs at New England Boatworks and can be seen thru our broker:

https://justcatamarans.net/catamaran-listing/2016-catana-42-catamaran-umnayama/#

'Safe Harbor' New England Boatworks en de reis terug.

Wachten, wachten, wachten... Dat was een heel stuk van onze laatste weken in Amerika. Wachten aan de steiger, wachten om het water uitgehaald te worden, wachten op een 'estimate', een raming van de kosten, wachten op besluiten van mogelijke kopers. Niet echt het einde van een zeilreis om de wereld van vijf jaar lang, om dan zo te eindigen. Gelukkig heb ik mijn oude roestige vouwfiets nog, die nog steeds goed werkt. Ik kan naar de supermarkt, en andere zaken doen, alles op de fiets, tegen de heuvels op, met zware rugzak vol bootschappen, terug naar de boot. De Marina ligt een beetje aan het einde van de wereld, en had ons anders een vermogen gekost aan Ubers, of een huurauto.
Leven op de kant is weer wat anders, want je kan bijvoorbeeld het toilet aan boord niet meer gebruiken. Resultaat is voor mij om - om 05.30/ 06.00 - in dikke kleding en jas, want het is hier koud inmiddels, per wiebel trapje van de boot naar beneden te klimmen, en snel op de fiets naar het toiletten blok te gaan. En hopen dat je in het halfdonker niet tegen grote kranen aanrijdt, die al weer boten uit het water aan het halen zijn.

Het geregel om uit te vinden, hoe na vijf jaar zeilen alle verzamelde spullen terug te krijgen naar Nederland. Óf ik krijg dure quotes, óf ik krijg geen antwoord. Uiteindelijk blijkt het meest simpele en goedkoopste om alle spullen mee te nemen als extra bagage, met Icelandair. We prikken een datum, afhankelijk ook van wie ons bij aankomst kan komen halen. Vliegen dus terug op Dick zijn verjaardag, 17 Oktober. De boot leeghalen, wat weg te gooien, wat weg te geven is een operatie op zich, en soms liggen we daar dan ook wel wakker van, hoe gaan we dit voor elkaar krijgen? Gelukkig helpt mijn wat praktische en logistieke ervaring met mijn werken bij Artsen Zonder Grenzen. Wat gevloek en getier helpt ook wel. Uiteindelijk staan er 13 grote en kleine tassen onder de boot, op pallets, te wachten om naar Boston te gaan - inderdaad, allemaal langs dat zelfde wiebel trapje naar beneden gebracht. Ze passen net in twee normale auto's. Mijn Uber komt eerder dan die van Dick. Ik laad de helft. De Uber chauffeur wil niet wachten op Dick, en met nog een snelle blik over mijn schouder zie ik Umnyama uit het zicht verdwijnen. Ik zeg snel "Dag" tegen Dick, die nog bij de uitgang zit te wachten op zijn Uber. Wat een raar afscheid!
In Boston, bij het hotel aangekomen, loopt alles soepel. We kunnen alles opslaan in een vergaderruimte van Holliday Inn. We checken in, en gaan naar de mall achter het hotel. Er zal toch nog een koffer/tas bij gekocht moeten worden. Uiteindelijk lopen we met de meest lelijke, meest blauwe en meest grote rolkoffer weg. Die is groot, daar gaat het om.

Na een Amerikaanse breakfast doen we nog snel een deel van "The Freedom Trail" in Boston. Het is een prachtige stad en we hebben mooi weer.

Daarna hebben we nog een lunch in een bijzonder vis restaurant in Boston, met de zus van de eerste potentiële koper, die, vlak voor het koop contract werd getekend, verdronk in Florida... Na zijn overlijden zijn we altijd in contact gebleven met haar, Corinnne, en wat blijkt opeens, dat ze zomaar die ene dag dat wij in Boston zijn, er net ook zijn. (Zij Hebben vier huizen her en der in Amerika en reizen veel, dus heel veel mazzel dat dit zo toevallig uitkomt). Bijzonder om haar en haar man
te spreken; er is ook duidelijk een klik tussen hen en ons.
Dan de 'Tocht met Bagage' naar het vliegveld. De eerste twee Ubers werpen een blik op de enorme hoeveelheid bagage en weigeren ons. OK, er komen twee nieuwe Ubers, een vrolijke man uit Kameroen en eentje uit Kazachstan. Zonder moeite gaat alles erin. En ik sta daar dan met veel bagage op de stoep van de terminal en - geluk blijft met ons - een ouderwetse Sri Lankese porter met een grote trolley loopt voorbij en roept blij: "Ik kom zo terug!". Alle 13 stuks (323 kg) op de trolley, naar de incheck balie. Weer een vrolijke Indiase man van Icelandair die blij lacht naar al deze bagage. Geen gezeur, niet moeilijk doen, en de laatste twee tasjes - klein, maar wel de zwaarste - worden achteloos niet mee gerekend, want klein! Dank - dat is dan $190 cadeau! Dick en ik kijken elkaar aan: dit was de makkelijkste check in ooit.
Twee korte vluchten, stop in IJsland, waar we met vertraging aankomen, en waar we amper 50 minuten hebben voordat de vlucht naar Amsterdam vertrekt. Ik zie de bui al hangen... Gelukkig heb ik een lijst gemaakt van alle soorten tassen, kleuren en inhoud.
Bij aankomst in Amsterdam kijk ik waar we ons moeten melden als de bagage er straks niet is. De band begint te draaien. En Verrek!: Daar is al een tas van ons, en de volgende... Het geluk is nog steeds met ons. Alles wordt torenhoog op vier karretjes geladen; maar hoe nu verder? We trekken en trekken en draaien rond. De douane mensen hangen onderuit op hun stoelen en kijken wat verveeld naar ons gekluns - en geven dan praktisch advies hoe te handelen, zonder een poot uit te steken: "Eentje duwen, eentje trekken". Geen vraag van "Waar komen jullie vandaan? Hoezo 13 tassen?" Helemaal niets! Een piloot met vier gouden strepen biedt keurig aan om mij te helpen, en zo komen we dan in de aankomsthal, recht in de armen van Olivier en Bas, die ons komen begroeten! Jawel, met fles Whiskey en Gin. Bijna drie jaar niet gezien! Dank! Even later komt onze vriendin Cecile er aan, en zo lopen we met alle bagage naar twee auto's.
"Men gaat op reis om thuis te komen", zei Godfried Boymans...
Voorbij zeil leven (voor nu), en WELKOM land leven - in het landelijke Noord Brabant, in de Kleine Molenstraat in St Michielsgestel.

PS Als Umnyama uiteindelijk verkocht is zullen we een nabeschouwing op onze wereldomzeiling geven en de blog afsluiten.

Na ons debacle  op 2 September duurde het nog geruime tijd voor we de kant op konden. Grote drukte aan het eind van het vaarseizoen hier. Deels gaan boten de kant op voor de winter, deels gaan boten na een grote beurt het water in om aan het eind van het hurricane seizoen weer zuidwaarts te varen,  naar de Bahama's of de Carieb.
Wij moesten daar op wachten en konden uiteindelijk pas 5 oktober de kant op. Vanwege onze breedte moest dat met de grote kraan waar eerst allerlei monohulls met onze breedte, dus 100 voeters en zo, er uit en er in moesten. Vandaag een Jongert 3200 met een opvouwbare kiel, en een 68 voets Gunboat catamaran. Daar liggen wij dus tussen met ons kleine beschadigde scheepje.
Een surveyor was al snel in Newport maar moest daarna wachten om het onderwater schip te bekijken. Daaraan viel de schade mee, met name daggerboard schade door onze eigen ankerketting.
Polyester kan gelukkig gerepareerd worden, was een terecht commentaar op ons vorige blog.*
Ik had de schade geraamd op $ 20k, de surveyor dacht minstens 30k.
De 'preliminary estimate' van de werf (Safe Harbor New England Boatworks, Plymouth RI) kwam deze week binnen: $ 77k...
We wachten nog op de verzekeraar.
Maar het zit er op voor ons.
De boot wordt winterklaar gemaakt, maar moet voor reparatie ook naar binnen, dus de mast moet er dan ook vanaf.
Inmiddels probeert een makelaar hier de boot voor ons te verkopen. Hij is erg optimistisch...
Wij zijn bezig de boot leeg te ruimen en vliegen met minstens tien tassen bagage op 17 oktober - op mijn verjaardag, haha - naar Nederland. Hopelijk is onze PCR test negatief.
In Sint Michielsgestel huurden we een huis.
Als we daar eenmaal gesetteld zijn zullen we uitgebreider berichten en daarna onze blog afsluiten...

* Voor de zeilers: Het is iets meer dan polyester.
Zo zit het schip in elkaar:
The two outer hull molds and one inner hull/bridgedeck mold are cored with Corecell™ closed cell foam. A unidirectional cloth is used for the outer skin (laminate) and a combination of unidirectional cloth & Twaron® impact resistant aramid cloth is used for the inner skin (laminate) to enhance torsional strength and the hulls from potential groundings. The deck & coachroof is a one-piece mold, cored with Corecell™ closed cell foam with molded diamond pattern non-skid decks. The deck to hull joint is bonded by fiberglass & resin creating a seamless waterproof and rigid structure. The entire shell (hulls, bridgedeck, decks & coachroof plus all bulkheads are resin infused using the SCRIMP™ infusion process and employing both vinylester and isophthalic resins. 100% carbon fiber is used in the following components: • Longitudinal Hull Stringers (cored w/closed cell foam) • Primary Structural Bulkheads (cored w/closed cell foam) • Chainplate Attachments • Inner-Skin of the Coachroof • Inner-Skin of the Hardtop Bimini • And Several Other High-Load & Structural Primary / Secondary Reinforcements

Vanwege wéér geen wind motoren we oostwaarts de Long Island Sound af. We motoren nu al meer dan 1000 mijl (=1851 kilometer!) sinds we Charleston verlieten - vanwege het hurricane gevaar. We gaan eerst naar Block Island, een toeristisch eiland ten zuiden van New England. Verwend als we zijn, vinden we het niet bijzonder. Bovendien is er de nieuwe hurricane Ida, die, hoewel afgezwakt, deze kant op komt. Beter dus om door te varen naar Newport, Rhode Island. Daar motoren we dus de volgende dag naar toe. Naar het befaamde Newport, the Sailing Capitol of America. Hier voeren in de jaren zeventig onze zeilvrienden uit Muiden - André de Jong en later twee keer Jan van Donselaar - transatlantic ‘single handed’ naar toe, met hun kleine scheepjes, in de OSTAR Race. Geweldige prestaties, petje af.
Newport is fantastisch. Hier liggen de J-Classers, de 12 Metres en talloze prachtige super jachten. Newport is bovendien een zeer mooie historische stad, maar wel over the top, zo duur. Hier hadden destijds de welgestelde New Yorkers hun buitenhuizen, zoals Harold Vanderbilt. Hij won met de J-Classer ‘Rainbow ‘ in 1934 de America’s Cup. Umnyama = Rainbow!
Afijn, daar zijn we dus. De grote baai wordt voornamelijk ingenomen door boten aan moorings, ankerboeien. Maar er kan ook in een klein gebied geankerd worden door passanten/transients, en dat doen we dus ook.
Het weerbericht voorspelde, in the aftermath of hurricane Ida, voornamelijk veel regen. Regen die New York overspoelde. Veel wind was er niet voorspeld - hooguit 35 knopen in de vlagen; veel wind, maar doenlijk.
In de nacht van 1 op 2 September regende het waanzinnig, maar er was niet te veel wind. Tot om drie uur ‘s nachts de hel los brak. Lees hier ons latere rapport:

“Description of the course of events leading up to the occurrence of the damage to sy UMNYAMA

During the early night of 2 September 2021 a storm hit the anchoring and mooring field of Newport RI, USA, a remnant of hurricane Ida (that flooded New York). The storm was much stronger than forecasted, with heavy rainfall as forecasted.
The bridle of our anchor chain detached and the anchor dragged. At 3 a.m. the boat became trapped in the mooring field in the lee of the anchorage, despite adequate measures like running both engines full speed ahead and putting out fenders. As several boats on moorings had dragged as well, Umnyama ended up in a cluster of moored boats. She hit a small open sailing yacht with both bows and with both sides and finally ran with the port transom over the mooring line of a small motorvessel. This vessel’s bow earlier hit our the starboard transom, but the vessel was now bound to the port site and hammered with her bow and anchor roller on the port aft quarter with substantial damage to the gunwale into the engineroom. Her mooring line finally chafed, we guess, and the motorvessel departed to end up on the leeshore. More vessels dragged their anchor or their mooring buoys and some ended on the shore.
Umnyama however was now tightly anchored, as apparently the anchorchain and anchor caught one or several mooring buoys, preventing her from beaching. Windspeeds were in prolonged periods 40 to 50 knots, with max wind speeds of 58 knots, we were told by the Harbormaster.
The US Coastguard came to our rescue and evacuated our crew of two and left our boat where it was, awaiting decline of the winds. Our crew was later handed over to the harbormaster and went ashore. At daybreak it was still impossible to move Umnyama because of sustained winds. Only at 1 p.m we were delivered back to the boat, cut the anchorchain and left it behind, marked with floating fenders to be retrieved later by divers. Umnyama was then moored at a large mooring in Newport Harbor. No towing or salvage company was involved. There were no personal injuries.
The main damage is the big gunwale holing on the port side with destruction of the autopilot GPS and breakage of a window pane.The starboard gunwale was only partly destructed and there are multiple minor damages of both hulls, bows and transoms. So far it is unclear if there is any damage below the waterline caused by anchor chains and mooring buoys, but there was no leak detected.”

Dus, kort samengevat, om geen hinder te ondervinden van de hurricanes, motorden we zónder wind 1000 mijl noordwaarts om uiteindelijk in New England averij op te lopen: door een hurricane... Niet zoveel wind gehad in de afgelopen vijf jaar!
Gelukkig zijn we hier wel verzekerd en hopen we dat Pantaenius ons gaat helpen.
De boot gaat binnenkort op de kant. Reparatie kan even gaan duren, dus ons seizoen zit er op, zeiden ze. Umnyama zal hier moeten overwinteren. Zelfs als ze alle schade snel zouden kunnen herstellen, is het niet meer mogelijk om weer zuidwaarts te varen, wat het plan was. Het weer is hier ongeveer zoals in Nederland, dus herfst- en winterstormen komen er aan en in de winter is er ijs en sneeuw.
Volgend voorjaar kunnen we dan weer het water in hier. Dan even naar Nova Scotia in Canada, omdat onze US Cruising License in Mei verloopt. Dan hoe verder?

In de tussentijd komen we weer terug naar Nederland, waar we een huurhuis zoeken - ook niet makkelijk, pan-pan...

*https://en.wikipedia.org/wiki/Pan-pan